Operation: Mindcrime

Τα συγχωροχάρτια τελείωσαν. Ό,τι έχει γράψει η ιστορία, δεν ξεγράφει και οι Queensryche των 80s και των 90s ανήκουν στο πάνθεον της μουσικής, όπως εκεί ψηλά είναι και οι ερμηνείες του Geoff Tate εκείνων των εποχών.

Αυτός είναι κι ο λόγος που πολλοί ορκισμένοι οπαδοί τους προσπαθήσαμε να δούμε με κάποια κατανόηση τα τραγελαφικά που οδήγησαν στην διάσπασή τους και κάθε φορά ψάχνουμε να βρούμε την αχτίδα αισιοδοξίας μέσα στην μετριότητα των υφιστάμενων Queensryche και των Operation: Mindcrime.

Στα δυο προηγούμενα άλμπουμ των τελευταίων ("The Key" και "Resurrection") προσπάθησα να εστιάσω σε μερικές συμπαθητικές ιδέες και στο όποιο πνεύμα ανησυχίας τις διακατείχε, όμως το "New Reality" που κλείνει την τριλογία δεν έχει τίποτα άξιο λόγου κι αποτελεί τον πάτο (ως τώρα) σε ένα ήδη βαθύ βαρέλι.

Aν οι ακροάσεις των προηγούμενων δουλειών έβγαιναν αγκομαχώντας, κάθε ακρόασή του "The New Reality" ήταν μια επίπονη διαδικασία που με ανάγκαζε να κοιτάζω τον χρόνο που απομένει σε κάθε τραγούδι και σε πόση ώρα θα τελείωνε το μαρτύριο της ακρόασης του. Σπάνια με πιάνει δυσφορία ακούγοντας μια νέα δουλειά και πραγματικά «δεινοπάθησα» για να βγάλω πέρα την υποχρέωση του να γράψω αυτή την παρουσίαση.

Γεμάτο layers από '80s πλήκτρα που ακούγονται cheesy/αστεία, με απλοϊκά/ανέμπνευστα riff, με και καλά ψαγμένη προσέγγιση που στην πραγματικότητα είναι απλά κουραστική και χωρίς ούτε μια άξια αναφοράς φωνητική γραμμή από τον Tate, πραγματικά δεν βρίσκω κανένα λόγος να ασχοληθεί κάποιος με αυτό το άλμπουμ. Δεν αξίζει ούτε το χρόνο, ούτε φυσικά τα λεφτά σας.