Operation: Mindcrime

Θα είχε πλάκα να έβλεπα κάποιον οπαδό των Queensryche να ξύπναγε μετά από λήθαργο μερικών ετών και να έβλεπε την σχεδόν ταυτόχρονη κυκλοφορία νέων δουλειών από τους Queensryche με νέο τραγουδιστή και από τον Geoff Tate με τους Operation: Mindcrime. Βέβαια, εδώ είδαμε την ταυτόχρονη κυκλοφορία δυο διαφορετικών Queensryche, οπότε αυτό το λες και μια κάποια βελτίωση. Εν πάση περιπτώσει, για λόγους marketing, έτσι ονόμασε την νέα του μπάντα ο Tate και τώρα παρουσιάζει το πρώτο άλμπουμ μιας τριλογίας που έχει ετοιμάσει με το "The Key".

Ας ξεκαθαρίσουμε πως δεν είναι ακριβώς μπάντα αυτό που δημιούργησε ο Geoff Tate, αλλά μια κολλεκτίβα μουσικών που τον υποστηρίζουν και υλοποιούν το όραμά του. Πιο κοντινοί του συνεργάτες είναι ο Kelly Gray σε κιθάρα και ρόλο παραγωγού, τον οποίο ο Tate είχε επιστρατεύσει και στους Ryche χωρίς αξιοθαύμαστα αποτελέσματα κι ο Randy Gane που προέρχεται από τις μέρες των Myth. Παρέα με αυτούς τους δύο συνέθεσε όλη τη μουσική και εν συνεχεία είπε να δώσει λίγη λάμψη στην όλη προσπάθεια με μουσικούς εγνωσμένης αξίας, όπως οι Dave Ellefson (Megadeth) και John Moyer (Disturbed) στο μπάσο, ο Simon Wright (AC/DC) κι ο Scott Mercado (Candlebox) στα ντραμς καθώς κι ο Brian Tichy (Billy Idol, Ozzy) στις κιθάρες μεταξύ άλλων. Μέχρι και επιπλέον τραγουδιστή επιστράτευσε (τον Mark Daly των The Voodoos).

Επειδή πολλά έχουν δει τα ματάκια μας και κυρίως έχουν ακούσει τα αυτάκια μας τα τελευταία χρόνια, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι επιφυλακτικός απέναντι στις μεγαλόπνοες ιδέες του Geoff (ποιός μπορεί να με κάνει να ξεχάσω το καμπαρέ;). Κρατώντας, λοιπόν, πολύ μικρό καλάθι εξεπλάγην ευχάριστα από αυτό που παρουσιάζει στην πρώτη του δουλειά με αυτό το project. Είναι μεστό, είναι δομημένο, είναι σχετικά περιπετειώδες, έχει χαρακτήρα, έχει καλές ιδέες, έχει ομοιογένεια και γενικά έχει πράγματα που απουσίαζαν από οτιδήποτε σχεδόν κυκλοφόρησε τα τελευταία δέκα χρόνια, είτε με τους Queensryche, είτε μόνος του.

Τα "Burn" και "Re-Inventing The Future" χωρίς να έχουν κάτι το εξαιρετικό αποτελούν όμορφες συνθέσεις με ουσία ύπαρξης, όπως και το "Ready To Fly" με το ενδιαφέρον solo στα πλήκτρα, πριν έρθει η πρώτη σύνθεση που ξεχωρίζει με το "Life Or Death" τα φωνητικά του οποίου έχει αναλάβει σχεδόν εξολοκλήρου ο Daly, με τον Tate να εμφανίζεται μόνο στα δεύτερα φωνητικά του πολύ δυνατού ρεφρέν. Κατόπιν, έρχεται η προσγείωση του μετριότατου "The Stranger", όπου για μια ακόμα φορά ο Tate κινείται σε φωνητικές προσεγγίσεις που δεν του ταιριάζουν καθόλου, για να το διαδεχθεί η δεύτερη ξεχωριστή στιγμή του άλμπουμ, το αργό και φορτισμένο "On Queue", με το solo σαξόφωνο και την όλη αισθητική του να φέρνει σε κάτι από το σπουδαίο "Promised Land". Το όμορφο ιντερλούδιο του "An Ambush Of Sadness" οδηγεί στο κλείσιμο με δύο ακόμα μεστές συνθέσεις, όπως το (επίσης) αργό και συναισθηματικό "Kicking In The Door" σε ύφος που αναδεικνύει ακόμα τις ερμηνευτικές ικανότητες του Tate και το δυναμικό "The Fall" να αποτελεί ιδανικό φινάλε.

Η παραγωγή του Kelly Gray παρουσιάζει την ίδια μουντάδα που είχε και στις απόπειρές του με τους Queensryche και δεν θα την χαρακτήριζα ιδανική ως προς την ποιότητα του ήχου, αλλά είναι σχετικά ταιριαστή με το ύφος των συνθέσεων και εν τέλει δεν λειτουργεί και τόσο ανασταλτικά. Επίσης, πολύ καλοδουλεμένες στην πλειονότητά τους είναι μπασογραμμές, χωρίς να μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτές οφείλονται στην επιπρόσθετη αξία του παιξίματος των Ellefson και Moyer, ενώ έχω την αίσθηση πως σε ερμηνευτικό επίπεδο ο Tate ακούγεται μετά από χρόνια δημιουργικός και ουσιαστικός.

Η πιο εύκολη παγίδα είναι να συγκριθεί το "The Key" με οτιδήποτε ως και το "Promised Land" και να χάσει πριν καν του δοθεί οποιαδήποτε ευκαιρία, διότι -κακά τα ψέματα- απέχει σημαντικά από το να συγκριθεί με τους παλιούς, καλούς Queensryche. Από την άλλη, αν συγκριθεί με τις κυκλοφορίες της τελευταίας δεκαετίας μπορεί να χαρακτηριστεί κι ως αναλαμπή στην καριέρα του Tate.

Ως συνήθως, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, μόνο που αυτή τη φορά οι λεπτομέρειες κλίνουν προς την θετική πλευρά της όλης υπόθεσης και συνολικά η πρώτη κυκλοφορία των Operation: Mindcrime αφήνει περιθώριο για αισιοδοξία. Όσον για τη σύγκριση με την νέα δουλειά Queensryche, δυστυχώς για τους τελευταίους δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης...