Oak Pantheon

The Absence

Self Released (2023)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 06/02/2023
Ένα αρμονικό συνονθύλευμα μελωδίας και εξερεύνησης
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Oak Pantheon μας έρχονται από τη Minnesota και το "The Absence" είναι το τρίτο τους album ακολουθώντας μια μακρά περίοδο περισυλλογής και ανασύνταξης εν μέσω πανδημίας και μετά το "In Pieces" του 2016 όπου τότε ακόμα δεν υπήρχε μπάντα με τη συμβατική έννοια του όρου αλλά η δυάδα -και πυρήνας- Sami Sati (κιθάρα, φωνή) και Tanner Swenson (κιθάρα, φωνή). Πλέον όμως είναι ένα 'κανονικό' συγκρότημα και προφανώς -αν κρίνουμε από αυτό που ακούμε- τα πράγματα σοβαρεύουν και οι στόχοι είναι μεγάλοι.

Και αυτό γιατί εκτός από το συγκλονιστικό εξώφυλλο που μας προδιαθέτει ευχάριστα, προχωρώντας στο ηχητικό προκείμενο, διαπιστώνει κανείς εύκολα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ δυνατό. Ένα εκρηκτικό μίγμα thrash, death, black, sludge progressive folk σε ένα ασυνήθιστο fusion που δείχνει δημιουργικότητα και αναζήτηση με το όποιο ρίσκο έλλειψης συνοχής που ίσως φανερώνει σε στιγμές όλο αυτό. Το "Becoming None" που μας εισάγει στο album ξεκινά με μια ακουστική κιθάρα που ενώ ξεκινά δειλά, εξελίσσεται σε μια όμορφη ακουστική μελωδία με αρμονίες που μαγνητίζουν και οδηγούν σε νιχιλιστικές ('The absence of meaning is meaning') Opeth-ικές εξάρσεις σε μια εισαγωγή που μας ανοίγει την όρεξη νωρίς-νωρίς. Στο "Listen!" επιβεβαιώνεται ότι όντως το progressive στοιχείο είναι πολύ έντονο χωρίς επίδειξη τεχνικής αλλά με ουσιώδης εναλλαγές στο τέμπο και στα συναισθήματα ενώ επίσης παρατηρεί κανείς τη καλή δουλειά που έγινε στη παραγωγή. Το ότι φαίνεται ότι το ψάχνουν ή ότι επιδιδευμένα ακουμπάνε σε πολλά είδη φαίνεται από την Cure εισαγωγή του "Disassociate", από την crust καφρίλα του "Bard Of The Hell-Bent Ages" σε ένα κομμάτι που δεν το περιμένεις ενώ πριν έχεις ακούσει το υπνωτικό "Beating Heart". To "Bard…" είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του album με έντονα folk, funk, post στοιχεία και μια αναπάντεχη ένταση σε ένα πραγματικά υπέροχο track που σε εκπλήσσει σε κάθε του στροφή. Θέλετε blackened death πάρτε και ένα "Decisions" με την ικανότητα των Αμερικάνων να χρωματίζουν ανά ένα λεπτό διαφορετικά το κομμάτι ώστε να σε απογειώνει κλιμακωτά και με ένα κολασμένο bridge που θα ζήλευαν και οι Behemoth. Και μετά από τις σφαλιάρες, ηρεμείς και χαλαρώνεις σαν τον πολεμιστή που ακουμπά την ασπίδα του μετά τη μάχη και καθώς δύει ο ήλιος, πέφτουν οι τίτλοι τέλους 'I don't long for this world-

I won't long for this world-I'm not long for this world' ("Silence We Plead"). Τα γυναικεία φωνητικά απογειώνουν ακόμα περισσότερο το επικό αυτό κομμάτι ενώ για το τέλος, το "Old Yarn" είναι μια σύνοψη του ταξιδιού του "The Absence", στην πιό Opeth στιγμή του album με πολύ growling και ένα progressive φινάλε όπως αξίζει σε αυτό το album.

Δεν αργεί η στιγμή που κάποια μεγάλη δισκογραφική θα τους τσιμπήσει και θα τους δώσει τη προώθηση που αξίζουν. Μέχρι τότε σας προτείνουμε να απολαύσετε ένα δυνατό album που δύσκολα θα εντάξεις σε μια συγκεκριμένη κατηγορία metal, ωστόσο οι επιρροές τους είναι ορατές και δίχως να αναμασούν πράγματα πειραματίζονται και εξελίσσουν, μεταλλάσουν τον ήχο τους σε κάθε στιγμή του δίσκου δημιουργώντας πολλά και έντονα συναισθήματα. Εξαιρετικό πραγματικά.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET