Nine Inch Nails

O ταλαντούχος Trent Reznor, παρατηρώντας τον τρόπο που σήμερα οι άνθρωποι ακούν και «καταναλώνουν» μουσική αν και εκτιμάει την κλασσική μορφή των 45λεπτων άλμπουμ όπου τα τραγούδια υποστηρίζουν το ένα το άλλο αποφασίζει να γίνει πιο ευκίνητος και να εκδώσει τρία EP. Όπως ο ίδιος έχει δηλώσει η δημιουργία των EP είναι πιο γρήγορη, εύκολη και έχει μεγαλύτερη επίδραση στο κοινό, καθότι ένα άλμπουμ, κυκλοφορεί, κρίνεται και κατόπιν τα τραγούδια του ξεχνιούνται.

Η έναρξη έγινε πριν τρία χρόνια σχεδόν, με το αγχώδες, οργισμένο τραγούδι "Branches/Bones" να διακατέχεται από την έκσταση του πρώτου δυναμικού EP, "Not The Actual Events" (2016). Η τριλογία που είχε αρχικά στο μυαλό του ο ταλαντούχος Trent Reznor μόλις είχε κυκλοφορήσει με τους οπαδούς του συγκροτήματος να διχάζονται ανάμεσα στις παλιές επιτυχίες και στο καινούργιο εγχείρημα των Nine Inch Nails. Ένα εγχείρημα 22 πειραματικών λεπτών πολύ μακριά από την αισθητική του "The Downward Spiral" (1994) και του "The Fragile" (1999) χωρίς όμως να σημαίνει πως στερεί εφευρετικότητας και έμπνευσης. Είναι άτοπο εξαρχής να πούμε πως δεν ανήκει στη metal σκηνή πια ο Trent Reznor γιατί ποτέ δεν εκπροσωπούσε το metal αλλά ένα είδος μουσικής που βρίσκει έδαφος στη μελωδία του περίπλοκου βιομηχανικού ροκ. Βέβαια, το αίσθημα της νοσταλγίας σε προηγούμενα άλμπουμ όπως το "Broken" (1992) είναι διάχυτη και ειδικότερα στο κομμάτι "The Idea Of You" όπου τα παραμορφωμένα riff, η μελωδία του πιάνου και τα φωνητικά ξεσπάσματα καταφέρνουν να μπλέξουν hard μαζί με industrial rock.

Εμπιστοσύνη και αλήθεια, αυτές είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν το EP, "Add Violence", των Nine Inch Nails που κυκλοφόρησε το 2017. Το ενδιαφέρον artwork του δίσκου όχι μόνο σε βάζει σε περίεργα μονοπάτια σκέψης αλλά σου υπενθυμίζει πως το κουμπί του "amplify chaos" είναι ένα κλικ μακριά. Ο Trent Reznor αυτήν τη φορά δίνει προτεραιότητα στη μαγεία του βινυλίου το οποίο επιστρέφει όλο και περισσότερο στην εποχή μας και προσφέρει μια διαφορετική αλληλεπίδραση ανάμεσα στη μουσική και τον ακροατή. Τοποθετήστε το βινύλιο πάνω στη συσκευή, βάλτε ακουστικά και ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι με το απρόσμενο "This Isn’t The Place” που πηγάζει από την πιο ευεργετική έμπνευση των Nine Inch Nails, τον David Bowie. Σημαντική στιγμή του δίσκου αποτελεί το κομμάτι "Less Than" όπου τα riff της κιθάρας και οι εναλλαγές στο συνθεσάιζερ παραπέμπουν στη μουσική κουλτούρα των '80s. Το "The Lovers" χαρακτηρίζεται από ένα backbeat  το οποίο προκαλεί θορύβους και συναισθήματα αποκαλύπτοντας κάθε φορά και μια διαφορετική πτυχή του συγκροτήματος. Τέλος, έρχεται το "The Background World" με τη μικρή ιεροτελεστία στα τύμπανα και το "repeat" πλέον είναι θέμα χρόνου.

Φέτος κυκλοφόρησε το τρίτο EP της τριλογίας, "Bad Witch", το οποίο πάλι είναι κάτι ξεχωριστό. Καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης ξεπετάει συνεχώς νέες συνθέσεις, με drumbeat και riff που δίνουν χαρακτήρα στην καινούργια του δουλειά. Αυτό που μαγνητίζει και θέτει άλλους όρους στο βιομηχανικό ροκ είναι η εισβολή του παραμορφωμένου σαξόφωνου στα κομμάτια "Play The Goddamned Part" και "God Break Down The Door" που προσθέτει λίγο ακόμη χάος. Τραγούδια που φέρνουν στο μυαλό γοτθικούς ύμνους και το "Blackstar" του David Bowie. To "Bad Witch" μας μετατρέπει λοιπόν σε άπληστους ακροατές και είμαστε ακόμη πιο περίεργοι για το τι θα σκαρφιστεί πάλι ο Trent Reznor σε επόμενη δουλειά.

Προσγειωμένη πλέον μετά από αυτήν την περιήγηση των τριών EP αναρωτιέμαι τελικά γιατί βάζαμε μόνο Prodigy στα φοιτητικά μας party ενώ υπήρχε αυτή η μπαντάρα;