New Model Army

Ακούραστοι παρά τα 30 χρόνια που του βαραίνουν, οι New Model Army είναι από τα συγκροτήματα εκείνα που, με εξαίρεση ένα σύντομο φλερτ με τη δόξα και το MTV με το περίφημο "51st State", δεν ξέφυγαν ποτέ ενός μάλλον cult φαινομένου. Δίσκοι όπως το "No Rest For The Wicked", το "Ghost Of Cain" και το "Thunder And Consolation" όμως τους εξασφάλισαν μία διαχρονικότητα που δε βασίζεται μόνο στην αγάπη ενός υπολογίσιμου και αφοσιωμένου κοινού αλλά και μια γενική παραδοχή των μουσικοκριτικών.

Το "Between Dog And Wolf" που κυκλοφορεί φέτος πέρα από το να μας υπενθυμίσει τα προηγούμενα, μας θυμίζει και το πόσο πλατιά είναι τα όρια αυτού που ονομάστηκε post punk ή τουλάχιστον του post punk όπως αποδίδεται στους New Model Army. Αν και ποτέ δεν υπήρξαν το συγκρότημα που το βασικό χαρακτηριστικό του ήταν η ορμητική ένταση της μουσικής τους δουλεύοντας πάντα τα τραγούδια τους σε δεύτερο επίπεδο συναισθημάτων, πλέον, και λογικά μέχρι ενός σημείου, ακόμα και τα άλλοτε επιθετικά φωνητικά του Justin Sullivan που συνήθιζε να «φτύνει» τις λέξεις έχουν μαλακώσει. Αυτό που παραμένει όμως είναι μία δυναμική των τραγουδιών που κατά κύριο λόγο στηρίζεται στο ρυθμικό τους μέρος αφού τα τύμπανα λίγο ως πολύ κλέβουν την παράσταση σε όλο το δίσκο. Δε μιλάμε φυσικά για υψηλή τεχνική, συνεχείς αλλαγές και περίεργους χρόνους. Μία tribal διάθεση είναι αυτή που κυριαρχεί και, παρότι το επίθετο «χορευτικός» σίγουρα δεν είναι η κατάλληλη λέξη για να χαρακτηρίσει κανείς το δίσκο, σίγουρα ευνοείται ένας απολύτως σωματικός τρόπος να τον απολαύσεις.

Πίσω από τη ρυθμική επιφάνεια των τραγουδιών κρύβεται μία εξαιρετική ενορχήστρωση με πλήκτρα και φωνητικά όπου χρειάζονται που πλουτίζουν τα τραγούδια και κρατούν το ενδιαφέρον ακόμα και σε συνθέσεις που κατά τα άλλα θα πέρναγαν σε δεύτερη μοίρα. Το "Pull The Sun" για παράδειγμα καταλήγει να είναι παραδόξως ελκυστικό μέσα στην σχεδόν ψυχεδελική του ατμόσφαιρα και το "Horsemen" παρά την απλή εμβατηριακή δομή του έχει κάτι από τη γοητεία που συνήθως ο Nick Cave δίνει στα τραγούδια του. Καλύτερο παράδειγμα όλων και επιτομή της ρυθμικής υπεροχής το  noir "I Need More Time". Οι περιπτώσεις δε όπου συνθετικά υπάρχει και το κάτι πρόσθετο δίνουν μάλλον και τα καλύτερα αποτελέσματα με το μελωδικό ρεφρέν του "Seven Times" να είναι πρώτο και καλύτερο και η ακουστική μπαλάντα "Knievel" να ακολουθεί.

Σε πρώτη ακρόαση πιθανότητα διαφορετικοί από ότι θα τους περιμένατε, αλλά στην ουσία τους ίδιοι, οι New Model Army παραμένουν ένα συγκρότημα που σε ένα σύνολο δεκατεσσάρων τραγουδιών παραδίδουν τουλάχιστον μισά που σε προκαλούν να τα ακούσεις ξανά και ξανά. Το γεγονός ότι κάποια στιγμή, ειδικά προς το τέλος του δίσκου, οι ιδέες τους φαίνεται να εξαντλούνται κρίνεται τελικά μη ενοχλητικό αφού η ομοιογένεια του δίσκου και η συνολική του ατμόσφαιρα σε έχουν ήδη κερδίσει ώστε στο φινάλε να μη σε πειράζει να περιπλανηθείς λίγο ακόμα στον κόσμο τους.