Neil Young & Crazy Horse

«I'm Driftin' Back» τραγουδούν οι Crazy Horse και ο Neil Young αναπολώντας το χτες τα βάζει με την προχειρότητα του σήμερα και το mp3 που «μπλοκάρει τον θυμό του» παραδίδοντας μόνο το 5% της δημιουργίας του καλλιτέχνη στον ακροατή. Είκοσι επτά λεπτά (σας έχασα πάλι το ξέρω) ηλεκτρισμένου και αγυάλιστου rock όπως ακριβώς το απολαμβάνουμε σχεδόν όλες τις φορές που ο Young παρατάει τους επαγγελματίες sessionάδες και φωνάζει πίσω τους αιώνιους ερασιτέχνες Sampedro, Talbot και Molina. Το εισαγωγικό αυτό κομμάτι και ολόκληρο τελικά το άλμπουμ αντανακλά την ψυχική διάθεση του η οποία είναι φανερά επηρεασμένη από την συγγραφή της βιογραφίας του και επιλέγει τους συγκεκριμένους μουσικούς ως το καλύτερο μέσο μεταφοράς των βιωμάτων του συνδέοντας τα με την οπτική του πάνω στο παρόν.

Από εκεί και πέρα οι βουτιές στο παρελθόν συνεχίζονται με χαρακτηριστικά riffs και θέματα από παλιές συνθέσεις να εμφανίζονται εδώ και εκεί (από τα "Cinnamon Girl" και "Like A Hurricane" μέχρι συνθέσεις του "Greendale") αλλά κυρίως με την ανυπόκριτη προσέγγιση του συγκροτήματος στην μουσική αυτή καθαυτή να κυριαρχεί. Αυτή είναι και η ουσιαστική «επιστροφή» του Neil Young στην προσωπική του αθωότητα και όχι όπως θα περίμενε κάποιος π.χ. με τους συμπαίκτες του στο Woodstock  Crosby, Stills και Nash. Με αυτό το σχήμα είναι κατά ένα μυστήριο τρόπο πραγματικά ελεύθερος και συνάμα δέσμιος του συνόλου.

Στιχουργικά αν εξαιρέσουμε κάποιες σπουδαίες αναλαμπές έμπνευσης τα πράγματα φαίνονται να βγαίνουν αβίαστα, απλά και πάνω στο τζαμάρισμα. Η έμπνευση προερχόμενη από τη γυναικεία φιγούρα η οποία μας έχει χαρίσει καταπληκτικούς στίχους στο παρελθόν εμφανίζεται και εδώ με προεξέχον το καταπληκτικό από όλες τις απόψεις "She's Always Dancing". Στo "Twisted Road" θυμάται πόσο τον επηρέασαν οι Dylan, Grateful Dead και Roy Orbinson με τον στίχο «Poetry rolling off his tongue / Like Hank Williams chewing bubble gum» να αποτελεί μια από τις πιο πετυχημένες περιγραφές για την ερμηνεία του Bob Dylan στο "Like a Rolling Stone". Δεν θα μπορούσε βεβαίως και να λείπει η αναφορά στην γενιά που παραλίγο να αλλάξει τον κόσμο αλλά από «γίγαντας» έγινε «φύλλο στο ρυάκι» όπως μας περιγράφει στο "Walk Like A Giant".

Τα περίπου ενενήντα λεπτά του διπλού αυτού άλμπουμ κυλούν τόσο φυσικά όσο και η ίδια η ζωή και αυτή είναι η επιτυχία του δημιουργού ο οποίος καταφέρνει να μας παραδώσει ένα αποτέλεσμα το οποίο μας βάζει απ' ευθείας στο κέντρο της έμπνευσης του. Ένα πραγματικό ταξίδι στο μυαλό του καλλιτέχνη που πετυχαίνει να μας κάνει να βιώσουμε την μουσική όπως ακριβώς ο ίδιος την εμπνέεται, ανασύροντας την από τα βάθη της ψυχής μας σαν να την είχαμε ήδη ακούσει.

15 seconds review: Εμπρός στον ροκ ψυχίατρο

Driftin' Back: "Crazy" time travel
Psychedelic Pill: In love with "Cinnamon" riff
Ramada Inn: Neil does what he "has to"
Born In Ontario: Scribble for the inner rage
Twisted Road: Dylan Revisited
She's Always Dancing: He's always glowing
For The Love Of Man: Ballad for things never understood
Walk Like A Giant: ...or whistle bypassing?