Myrkur

Που το είδατε το black metal...; Ο ντόρος γύρω από το όνομα της Amalie Bruun είναι αρκετά μεγάλος τελευταία, καθώς μια γυναίκα η οποία ασχολείται με την pop και την indie μουσική αποφάσισε να χωθεί στα λημέρια της black metal. Γελάει ο κόσμος και δεν εννοώ μαζί της, αλλά με αυτή την άποψη, τους κριτικούς που το στηρίζουν, εταιρείες και ακροατές που είτε δεν γνωρίζουν από μουσική, είτε παίζουν με κόλπα marketing για να μεγαλώσουν το όνομά της σαν Myrkur. 

Ο δίσκος, αν υπολογίσουμε και τα bonus κομμάτια πλησιάζει την μία ώρα μουσικής. Ξεκινώντας από την αρχή, κυρίως στο "Måneblôt", το οποίο είναι το μοναδικό κομμάτι που πλησιάζει το ακραίο είδος και ελάχιστα στα "Elleskudt" και "Gladiatrix", αντιλαμβάνεσαι όντως μερικά στοιχεία μοντέρνου ατμοσφαιρικού black metal και κάποια ουρλιαχτά. Στοιχεία. Μόνο στοιχεία, το τονίζω. Αλλά μέχρι εκεί. Αν θέλω να τα μετρήσω σε λεπτά, από τα εξήντα του δίσκου, ακούω σκόρπια μερικά τέτοια metal (ας πούμε) στοιχεία σε περίπου τρία από αυτά, συνολικά. Τρία ολόκληρα (και σκόρπια) λεπτά... Αν είναι αυτό ατμοσφαιρικό black metal, τότε οι Enya θα έπρεπε να είναι στις λίστες των μεταλλάδων εδώ και χρόνια καθότι αρκετά πιο βαριοί και ατμοσφαιρικοί και συνάμα πολύ περισσότερο σκοτεινοί! To ότι στο κομμάτι "Ulvinde", κάπου στην μέση ακούς μια κιθάρα σχετικά βαριά να γυρίζει αργά δεν σημαίνει ότι ακούς metal. Ότι στο, εξαιρετικό κατά τ' άλλα, "Funeral"  και στο "The Serpent" υπάρχουν κάποια αργά doom στοιχεία, όσο και στα βαριά κομμάτια της Chelsea Wolfe (η οποία συμμετέχει στο πρώτο), δεν πάει να πει ότι ο δίσκος είναι heavy, hard, doom, gothic ή black metal ρε παιδιά. 

Εδώ μιλάμε για δεκαέξι συνθέσεις γεμάτες λαϊκά, παραδοσιακά σκανδιναβικά μουσικά στοιχεία τα οποία έχουν αποδοθεί με έναν περισσότερο rock και βιομηχανικό τρόπο. Η καλλιτέχνης έχει δουλέψει μια σκοτεινή και μηχανική αισθητική πάνω σε πρώιμα μουσικά folk είδη. Ουσιαστικά παράγει ένα darkwave στα πρότυπα της Chelsea και προσπαθεί μέσω της σκοτεινής folk προσέγγισης να τα παρουσιάσει λίγο πιο κρύα και βόρεια. Η χρήση βιολιού, βορειοευρωπαϊκού μαντολίνου (mandola), παραδοσιακών κρουστών, αρχαίας σουηδικής άρπας και Kulning τραγουδιού (αυτές οι μαγικές φωνές των Βίγκινς που ήταν κάλεσμα προς τα γελάδια τους) κάνουν το αποτέλεσμα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό. Η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει καλά. Οι μουσικές και στο σύνολο του ο δίσκος είναι σχετικά καλός και μπορεί άνετα να συγκινήσει φίλους dark, folk, industrial, ambient, ethnic και παρεμφερών πειραματικών, μεσαιωνικών, κέλτικων και σκοτεινιασμένων μουσικών. 

Γενικά, υπάρχει μια ασυνέπεια και ασυνέχεια στην πορεία των συνθέσεων. Οι αλλαγές ταχυτήτων και ύφους από το ακραίο στο παραδοσιακό δεν είναι και το πιο όμορφο πράγμα. Η παραγωγή επίσης κάπου θάβει τον ήχο, κυρίως σε αυτά τα λίγα βαριά σημεία που ανέφερα, ενώ ακούγεται εξαιρετικά καθαρή στα πιο ήρεμα και παραδοσιακά περάσματα και φωνές. Μερικά σημεία είναι μαγευτικά, άλλα είναι απίστευτα ταξιδιάρικα, αλλά το σύνολο κατέχει μια ασυνέπεια που χτυπάει έντονα. 

Bandcamp