Mount Eerie

"Death is real, Someone's there and then they're not/ and it's not for singing about, it's not for making into art". Με αυτούς τους στίχους ξεκινά το νέο άλμπουμ του Mount Eerie και νομίζω είναι ξεκάθαρο το περιεχόμενο του. Το "A Crow Looked At Me" έχει να κάνει με τον θάνατο. Πιο συγκεκριμένα, η Geneviève Castrée, σύζυγος του Phil Elverum (γνωστός με το stage name Mount Eerie) έφυγε από τη ζωή το 2016, νικημένη από τον καρκίνο και ο συντετριμμένος Phil αποφάσισε ότι ένας δίσκος αφιερωμένος σε εκείνη πιθανόν να τον ελάφραινε κάπως από το ψυχικό άχθος της μεγάλης απώλειας.

Είναι αξιοθαύμαστη αυτή η αφηγηματική τεχνική (ας την πούμε «τεχνική της κλειδαρότρυπας») που επιλέγουν κάποιοι ποιητές για να αναπτύξουν το θέμα τους. Ναι, μιλάω για ποίηση, αφού το σύνολο του "A Crow Looked At Me" μοιάζει περισσότερο με (υπερ-μινιμαλιστικά) μελοποιημένη ποιητική συλλογή παρά σε μουσικό δίσκο.

Ο Elverum συλλέγει λεπτομερείς εικόνες από τις τελευταίες μέρες της γυναίκας του, αποτυπώνει τον πόνο και την αλλαγή της μορφής της, μέρα με τη μέρα, πώς ο θάνατος νοηματοδοτεί εκ νέου μία σειρά από καθημερινές δραστηριότητες, που αποκτούν πλέον μεταφυσική μορφή και στοιχειώνουν τον ίδιο. Όλα εκείνα τα πράγματα που θεωρούσε ρουτίνα και δεδομένα αποτελούν μακρινή ανάμνηση μίας ευτυχίας, κομμάτια της οποίας ψάχνει σε οιωνούς και σημεία στο παρόν.

Εκτεθειμένος απέναντι στη μοναξιά, με την υποχρέωση να συνεχίσει να ζει και να διατηρεί μία κανονικότητα για χάρη της κόρης του, κλείνει μέσα σε έντεκα κομμάτια χιλιάδες σκέψεις και συναισθήματα, πολύ ρεαλιστικά -αλλά και ρομαντικά- και τα μοιράζεται, όχι για να αποσπάσει κάποιο χτύπημα οίκτου στην πλάτη, μα περισσότερο ως προς την καθαρτική τους δράση. Το "A Crow Looked At Me" είναι μία απόλυτα προσωπική αφήγηση, ρίχνοντας τους τοίχους του σπιτιού και του μυαλού του δημιουργού του, έτσι ώστε να σου επιτρέψει να δεις τον απόηχο του πιο σκληρού συμβάντος που μπορεί να σου τύχει.

Το θέμα του θανάτου δεν είναι κάτι πρωτότυπο, ούτε απροσδόκητο, η τραχύτητα όμως με την οποία σου πετάει στα μούτρα όλα τα πράγματα που άλλαξαν ουσία μετά την έλευση του προκαλεί ένα σοκ, προφανώς επειδή σκαλίζει πτυχές του εαυτού μας τις οποίες κρύβουμε επιμελώς και αποφεύγουμε, με μπόλικη αμπελοφιλοσοφία και άνοστα αστεία- υπάρχει άραγε πιο βαθύς τρόμος για τον άνθρωπο από αυτόν της συνειδητοποίησης της παροδικότητας του;

Από όλους τους γλαφυρούς στίχους (και πιστέψτε με είναι πολλοί) ξεχωρίζω εκείνους του "Emptiness pt.2": "The feeling of being in the mountains is a dream of self-negation/To see the world without us/How it churns and blossoms without anyone looking on". Η παραδοχή του ασήμαντου ρόλου μας πάνω στην εξέλιξη των πραγμάτων είναι σπαρακτική- ακόμα κι αν ο Elverum έχασε τη σύντροφο του, η γη συνεχίζει να κινείται κι ο ήλιος να ανατέλλει, θυμίζοντας υπαινικτικά τη μηδαμινή σχέση της δικής μας πραγματικότητας με το ρου της φύσης και του κόσμου. Ο θάνατος δεν είναι ένα συμβάν, αλλά μια εμπειρία που μεταβάλλει τη ζωή με απίστευτο τρόπο. Γι αυτό το "A Crow Looked At Me" είναι μία ελεγειακή ανθολογία συναισθημάτων που έχει αγαπηθεί από τους μουσικοκριτικούς ανά τον κόσμο και φλερτάρει με παράσημα στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Τέτοια άτυπα βραβεία δε τιμούν περισσότερο τη μνήμη της Genevieve, αντιθέτως ανοίγουν νέους δρόμους για τους δημιουργούς που θέλουν να γράψουν εξομολογητικούς στίχους.

Παρ' όλα αυτά το μουσικό σκέλος του δίσκου είναι ανύπαρκτο, με εξαίρεση κάποιες συγχορδίες που συνοδεύουν τους στίχους. Κατανοητό πως ο Mount Eerie απογυμνώνει τα κομμάτια από μελωδίες για να εστιάσει στο περιεχόμενο, έτσι όμως αναιρείται η έννοια του μουσικού άλμπουμ. Το "Crow Looked At Me" είναι περισσότερο άλμπουμ-απαγγελία, θυμίζει κάτι από τους αυτοσχεδιασμούς της συνεργασίας του Kurt Cobain με τον William Burroughs,δύσκολα βέβαια κατατάσσεται σε κάποια μουσική κατηγορία, χωρίς αυτό να στερεί δύναμη από το στιχουργικό σκέλος και τη συγκίνηση που προκαλεί.