Mojo Radio

Rise

Grooveyard (2013)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 20/12/2013
Ωμό και αφτιασίδωτο blues rock, όπως παιζόταν στις αρχές των 70s
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάθε χρόνο στις underground κυκλοφορίες της χρονιάς παίρνετε μια γεύση από διάφορες ανακαλύψεις που ξεχωρίσαμε. Στις περιπτώσεις που ο ενθουσιασμός είναι μεγαλύτερος δεν αντέχουμε να περιμένουμε μέχρι τότε. Έτσι και στην περίπτωση αυτού του -απόλυτα underground- συγκροτήματος το οποίο διεκδίκησε μέσα στο 2013 τα πρωτεία για την classic rock κυκλοφορία της χρονιάς. Για το αν το κατάφερε ή όχι θα το διαβάσετε στο άρθρο με τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς πολύ σύντομα. Για τις προηγούμενες χρονιές αναφορά στους «πρωταθλητές» μας γίνεται στην -επίσης φετινή- κριτική για τους -επίσης φετινούς διεκδικητές- Federal Charm.

Μέχρι τότε να πούμε μερικά πράγματα για το "Rise" και τι νοιώθεις όταν το ακούς. Πρόκειται για αναβίωση του ωμού και αφτιασίδωτου blues rock, όπως αυτό παιζόταν στις αρχές των 70s. Άλλοι το ονομάζουν blues rock, άλλοι southern, μην χολοσκάτε. Rock and roll λέγεται και γεννήθηκε για να μας ανεβάζει. Με απλά λόγια μιλάμε για την από νεαρούς και φτωχούς λευκούς εκδοχή των blues. Θυμάστε το ομώνυμο ντεμπούτο των Answer -θεέ μου πέρασαν κιολας επτά χρόνια;- που σας προτείναμε το 2006; Με διαφορές (τραγουδιστές σαν τον Cormac Neeson και single σαν το "Under The Sky" δεν βρίσκεις εύκολα) σε αρκετά πράγματα, η ευχαρίστηση και οι αντιδράσεις μοιάζουν σε υπερβολικό βαθμό. Φυσαρμόνικα, πάθος, κιθάρες σκληρές και δυναμικές όπως τις «πρέπει» και ένα αποτέλεσμα τίγκα στο «mojo» όπως υπόσχεται και η δισκογραφική τους στην κεντρική της σελίδα. Τραγούδια όπως το "Darken My Door" και το "Come Hell Or Muddy Water" σε κάνουν να «δεις το φως» σαν άλλος Jake Blues ενώ τα "Death Of Me" και "Changing Of The Tide" σε ανεβάζουν με όμορφες αλλαγές ρυθμών και δυναμικά ρεφρέν.

Οι συγκεκριμένοι Αμερικάνοι με τον δεύτερο τους δίσκο αφήνουν υποσχέσεις για μια εξαιρετική συνέχεια και εμείς θα τους παρακολουθούμε στενά  όπως κάνουμε διαχρονικά για όλους τους  σχετικούς «κατηγορούμενους» για το έγκλημα του ανόθευτου και  διασκεδαστικού rock and roll.

Η κριτική των 15 δευτερολέπτων (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):

- Γιατρέ μου βρήκα ξανά το mojo μου!
- Το ποιό;
- Τη λίμπιντο, το «πράγμα το σωστό», την ουσία - ούτε ένα Austin Powers δεν έχεις δει στη ζωή σου;
  • SHARE
  • TWEET