Mobius

Kala

Self Released (2020)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 03/02/2020
Μια ξεχωριστή progressive metal μπάντα, ένας δίσκος που οφείλεις να εξερευνήσεις και η υπόσχεση που πρέπει να εκπληρωθεί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το προτέρημα του στιλ που (γελοιωδώς) ονομάσαμε djent είναι πολύ συγκεκριμένο και αφορά την εντυπωσιακή του ρυθμική ακρίβεια και δύναμη. Ταυτόχρονα έχει κι ένα πολύ συγκεκριμένο μειονέκτημα: αφού ο εντυπωσιασμός αναπόφευκτα φθαρεί, συχνά διαπιστώνουμε ότι τα διάφορα djent σχήματα έχουν εμφανή έλλειψη κάποιου βαθύτερου συναισθηματικού εκτοπίσματος, πίσω από την ακροβατική τεχνική και, ως γνωστόν, μουσική χωρίς συναίσθημα είναι τέχνη άτεχνη. Εδώ μπαίνουν στην κουβέντα οι Mobius, ένα νέο γκρουπ από την Γαλλία που στον δεύτερο μόλις δίσκο του, αποφασίζει να χαράξει ένα νέο progressive δρόμο και να τα βάλει με τον Δράκο των κουρασμένων προσδοκιών.

Με καταγωγή και ρίζες από το Réunion (ένα νησί στο Ινδικό πέλαγος και ανατολικά της Μαδαγασκάρης, γαλλική αποικία), οι Mobius επιλέγουν, σοφότατα, να προσμίξουν το djenty progressive metal τους με πολλά στοιχεία από την μουσική της Μέσης Ανατολής, της Ασίας αλλά και της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Το αποτέλεσμα είναι ένας υβριδικός ήχος, ένα progressive metal/ethnic fusion που αυτόματα αποκλείει όποιον δεν αρέσκεται σε σχετικά ακούσματα από το να απολαύσει την μουσική τους. Αν όμως έχεις φιλική προδιάθεση προς μουσικές με μακρινές ρίζες, κάνε ένα βήμα μπροστά.

Όταν έπεσα τυχαία πάνω στο πρώτο single "Akasha" έπαθα ένα μικρό σοκ και πέρασα αρκετές μέρες κολλημένες στο repeat. Ίσως με τράβηξε η fusion-άτη παραγωγή, ο πνευματικός του αέρας ή ίσως απλά επειδή αισθάνθηκα μια αδιόρατη σύνδεση με το ethno-metal που προσέγγισαν σχεδόν τέλεια οι Cynic στο "Carbon Based Anatomy". Στο "Akasha" όλα είναι άριστα σκηνοθετημένα και το μεγάλο, τεράστιο djent riff του τελευταίου λεπτού είναι η δίκαιη λύτρωση ενός πολύ έντονου τραγουδιού.

Όταν πια ξεκίνησαν οι ολοκληρωμένες ακροάσεις, βρέθηκα αντιμέτωπος με μεγαλύτερο όγκο πληροφορίας από τον αναμενόμενο, διαπιστώνοντας ότι η μουσική των Mobius είναι πολύ πυκνή και πλούσια σε μέρη και ιδέες. Κι ενώ δεν παρακαλάμε για εύκολες μελωδίες, ούτε μας αρέσει η μασημένη τροφή, η ακρόαση του "Kala" φανέρωσε άπειρες εναλλαγές ανάμεσα σε τεχνικά prog-djent riff και εξωτικά, παραδοσιακά μέρη. Όντας πια ορατό ότι η μπάντα δεν προτίθεται να γράψει ευκολομνημόνευτα hooks, η ιδιαίτερη αφηγηματικότητα τους μπορούσε πια να ξεκλειδωθεί μόνο με απανωτές ακροάσεις.

Και τί έμεινε, τώρα που η σκόνη έκατσε; Τώρα μπορεί να πει κανείς με σιγουριά ότι η μουσική των Mobius διακατέχεται από γνήσιο πνεύμα περιπέτειας και, ακόμα σημαντικότερο, προσπαθεί να συγκροτήσει ένα άκουσμα φρέσκο και ανανεωτικό, αποστολή όχι ιδιαίτερα εύκολη αν αναλογιστεί κανείς ότι κινούνται σαφώς εντός prog metal αισθητικών ορίων. Ο στόχος επιτυγχάνεται κυρίως μέσω των φανταστικών πλήκτρων του Guillaume , της έξοχης χρήσης των eastern ήχων και της φωνής της Heli. Η τελευταία γεμίζει τις συνθέσεις με μια πληθώρα διαφορετικών φωνητικών και, σαν χαμαιλέοντας, αλλάζει συνεχώς στυλ ανάμεσα σε metal, χορωδιακά, tribal και ατμοσφαιρικά μέρη. Παρά το γεγονός ότι δεν διαθέτει την καλύτερη φωνή ή την καλύτερη προφορά που άκουσες ποτέ, καταφέρνει τελικά με την φαντασία, την τόλμη και τα χαρίσματα της να αναδειχθεί στην απόλυτη πρωταγωνίστρια του "Kala".

Η υπόλοιπη μπάντα κάνει φυσικά άριστα την δουλειά της, εντυπωσιακά όσο κάθε σοβαρή μπάντα αυτού του ήχου. Κάποιες φορές τα παιξίματα βγαίνουν μπροστά (το στόμα πάντα χάσκει στο αδιανόητο αργό riff του δεύτερου λεπτού στο "Abhinivesha" ), όπως συμβαίνει πάντα όμως στις μουσικές που έχουν πολύ δυνατά και συγκοπτόμενα riff, είναι αδιόρατες οι κορυφώσεις κάθε τραγουδιού - ή για την ακρίβεια κάθε σύνθεση έχει πολλές κορυφώσεις. Όταν συμβαίνει η μουσική να έχει πραγματική, καθαρή κλιμάκωση - όπως στο "Akasha" ή στο καταπληκτικό "Mukti" - το αποτέλεσμα είναι απλά μαγικό. Είναι οι στιγμές που τελικά μου αφήνουν την αίσθηση ότι αν η μπάντα ωριμάσει κι άλλο, μπορεί να δημιουργήσει κάτι πραγματικά φανταστικό. Στα υπόλοιπα tracks, όλα τους αξιολογότατα, επιτυγχάνεται ένα αρμονικό πάντρεμα ανάμεσα στο ethnic, την jazz και την σχολή των Tesseract.

Καλαίσθητο, μυστηριακό κι αρκούντως απαιτητικό, το "Kala" αποτελεί συνολικά ένα θαυμάσιο άλμπουμ. Μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει την δύναμη να ακούγεται καινοτόμο και παραδοσιακό ταυτόχρονα, σμιλεύοντας έναν δικό του ξεχωριστό και πολύχρωμο χαρακτήρα, σε έναν μουσικό γάμο ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Ως να δικαιωθεί η πίστη μου ότι μπορούν να ξεφύγουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον, μην έχεις αυταπάτες: η χρονιά θα φέρει πολλά prog metal album, κάποια ίσως είναι λίγο καλύτερα από το "Kala", ελάχιστα όμως θα ακουστούν τόσο φρέσκα. Θα πολεμήσουμε στο πλάι τους ενάντια στον Δράκο των κουρασμένων προσδοκιών και που ξέρεις; Ίσως και να κερδίσουμε.

  • SHARE
  • TWEET