Michael Kiske - Amanda Somerville

Ξέρω πως πολλοί λατρεύετε τη φωνή του Kiske και δεν έχετε άδικο, αφού το κρύσταλλο της φωνής του είναι μοναδικό. Λίγοι ως ελάχιστοι τόλμησαν να ακουμπήσουν στο επίπεδό του (π.χ. ο Matos επί "Holy Land") και ακόμα και σήμερα μικρές τζούρες εδώ και εκεί μπορούν να προκαλέσουν ρίγη συγκίνησης, είτε είναι μέσω της συμμετοχής του στους Avantasia, είτε σε τραγούδια όπως το "I Did It My Way" των Revolution Renaissance. Τον τιμάμε και τον αγαπάμε, αλλά δεν έχει κουράσει λίγο με τη στάση του γύρω από το metal, ενώ παράλληλα συμμετάσχει σε ένα σωρό (πολλές φορές αμφιβόλου ποιότητας) project;

Η δε Amanda Somerville είναι μια Αμερικανίδα μουσικός και καθηγήτρια ορθοφωνίας που έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην power metal opera "Aina" και εκ τότε είναι σχεδόν πίσω από κάθε euro power metal κυκλοφορία με κάποιο τρόπο, είτε πρόκειται για τους Edguy και τους Avantasia, είτε για τους Kamelot. Κύριος ρόλος της είναι η συμβουλευτική συνεισφορά επί των στίχων και τα χορωδιακά background φωνητικά, ενώ για να την αγαπάνε τόσο πολύ όλοι αυτοί οι σπουδαίοι μουσικοί, υποθέτω θα έχει κάτι σημαντικό να προσφέρει. Αυτή είναι και η πρώτη φορά που βγαίνει σε πρωταρχικό ρόλο και όχι σε υποστηρικτικό, όπως μας έχει συνηθίσει.

Δεν σας κρύβω ότι περίμενα ακριβώς πως θα ακούγεται ο δίσκος έχοντας στο νου τις τελευταίες δουλειές του Kiske, την λογική της δισκογραφικής και την συνθετική ομάδα πίσω από αυτό το project. Περίμενα πολλή μελωδία και εναλλαγές φωνητικών, «ανάλαφρα» refrain και μπαλαντούλες, αλλά παράλληλα είχα τις επιφυλάξεις μου και επαληθεύτηκα. Το τελικό αποτέλεσμα τους είναι μάλλον γλυκανάλατο και πραγματικά προσπάθησα να δώσω μερικές επιπλέον ακροάσεις μήπως αλλάξει η άποψή μου, αλλά μάταια.
Δεν με συγκινεί η καλογυαλισμένη παραγωγή, η φωνή της Somerville μού ακούγεται αδιάφορη και η φωνή του Kiske παρόλο που έχει το στοιχείο που σε παρασέρνει (το κρύσταλλο που λέγαμε) δεν σώζει την κατάσταση. Υποθέτω πως η αρκετά καλή κιθαριστική δουλειά (κυρίως στα solo) οφείλεται στον Magnus Karlsson, που είναι και ο μόνος που έχω σε εκτίμηση από τη συνθετική ομάδα, σε αντίθεση με τον Matt Sinner και τον Sander Gommans. Ίσως τελικά σε τέτοια εγχειρήματα τη διαφορά να την κάνει ο συνθέτης (βλέπε Dennis Ward) και όχι η φωνή, ακόμα και αν πρόκειται για τον Kiske. Η ακρόαση του δίσκου είναι λίγο flat υπό την έννοια ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις στα τραγούδια και αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια σύνθεση αυτή θα ήταν το "Rain", άντε και το "Devil In Her Heart", ενώ εντύπωση μού έκανε το Zakk Wylde riff του bonus track "Set A Fire" που ακούγεται παράταιρο.

Η συνολική εντύπωση είναι πως το album δεν έχει να προσφέρει κάτι και δεν πιστεύω πως θα ασχοληθώ ξανά εν μέσω μιας πληθώρας αξιόλογων κυκλοφοριών, πόσο δε να επενδύσω χρήματα σε αυτό. Ας περιμένουμε καλύτερα τους Unisonic (που είναι οι Place Vendome ανάποδα – δηλαδή την ευθύνη και το καλό μερίδιο το έχει ο Kiske και όχι ο Ward και η παρέα του) μπας και ακούσουμε κάτι αξιόλογο από τον Michael, αν και η τυποποίηση του ήχου και της λογικής των κυκλοφοριών της Frontiers με κάνει να έχω και πάλι τις επιφυλάξεις μου.