Metal Inquisitor

Panopticon

Massacre (2019)
Από τον Γιάννη Δούκα, 03/09/2019
Οι Γερμανοί ερευνητές του τέλειου N.W.O.B.H.M. riff έβγαλαν πάλι καλό δίσκο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι μέγα λάθος ένα group σαν τους Metal Inquisitor να απασχολεί κυρίως underground κοινό και κόσμο που πηγαίνει σε φεστιβάλ τύπου Keep It True κτλ. Είναι κρίμα διότι έχουν βγάλει κάποια πολύ καλά πράγματα. Οι Γερμανοί ερευνητές του metal, εδώ και περίπου 20 χρόνια, έχουν συνολικά πέντε LP (συνυπολογίζοντας και το "Panopticon") τα οποία αν εξαιρέσουμε τη δεύτερη πλευρά του ντεμπούτου "The Apparition" περιλαμβάνουν τραγούδια δυναμίτες. Ικανά να συγκινήσουν και να προκαλέσουν εντύπωση σε οποιοδήποτε αυτί αρέσκεται σε heavy metal. Καθοδηγούμενοι από τον Blumi στις κιθάρες, έναν πολύ ταλαντούχο, εργατικό και παθιασμένο μουσικό, ειδικεύονται στην ανάδειξη λεπτομερειών που έκαναν τη μεταλική μουσική να κυριαρχήσει στα '80s.

Πολλές φορές νιώθεις ότι οι Metal Inquisitor γράφουν tribute κομμάτια. Όταν τους ακούς αισθάνεσαι ότι το τάδε τραγούδι έρχεται από το "Kill 'Em All" το δείνα είναι Iron Maiden ή Helloween και πάει λέγοντας. Εάν όμως μείνουμε μόνο εκεί χάνεται όλη η μαγεία που εκπέμπουν. Δεν πρόκειται περί ενός απλού group φόρου τιμής και αυτό φαίνεται απ' την ποιότητα των τραγουδιών τους. Με ειλικρινή πώρωση και μεταλική έξαψη παρότι μουσικοί μοιάζουν να δρουν αντίστροφα, σαν ακροατές, στοιβάζοντας ιδέες και riff με ένα σχεδόν τελετουργικό τρόπο, σαν δοξασία στη μουσική που τους κέντρισε σαν έφηβους. Ιδιαίτερο ρόλο για την όλη επιτυχία του εγχειρήματος παίζει φυσικά και η φωνή του El Rojo, η οποία βγάζει μια παράξενη νοσταλγία. Ταυτόχρονα, καλογραμμένα ρεφρέν σου μένουν χαραγμένα και μαζί με την πάντα εξαιρετική δουλειά του Blumi στα solo έχουμε κάμποσους λόγους που οι Metal Inquisitor μας κολλάνε στον τοίχο.

Το "Panopticon" είναι ο πιο N.W.O.B.H.M. δίσκος τους. Αναλογιστείτε ότι σχήματα τύπου Iron Maiden, Saxon, Tygers Of Pan Tang, Satan και Samson ανέκαθεν έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στον ήχο τους απλά τώρα έχουν καταλάβει σχεδόν συνολικά το μουσικό προφίλ τους. Αυτό κάνει πολύ πιο στιβαρό το νέο τους LP, πιο συνεκτικό. Πολλές φορές βιώνεις κάτι σαν μετενσάρκωση δίσκων τύπου "Wild Cat" ερχόμενα στο παρόν με ένα νέο «σώμα». Πολλά solo, με τον ζεστό ήχο τους και την αισθητική τους έρχονται σαν κερασάκι στην τούρτα τελειοποιώντας τα τραγούδια. Ενδεικτικά το "Beyond Nightmares" που επιπλέον έχει ένα φανταστικό ρεφρέν. Τα περισσότερα κομμάτια κινούνται σε κλασικές φόρμες με εξαίρεση το μακροσκελές "Re - Sworn The Oath" όπου όλη η γέφυρα το κάνει highlight του δίσκου. Τέλος η thrash στιγμή τους (πάντα παρούσα σε κάθε άλμπουμ τους) έρχεται στο φινάλε με το "Discipline And Punish". Παίρνεις φωτιά με δαύτο ενώ στιχουργικά πρόκειται για μεταφορά του εξωφύλλου. Μια φιγούρα (η οποία υπάρχει σ' όλα τα full - length τους) μπορεί να παρατηρεί τους ανθρώπους μέσα στα κελιά - σπίτια τους χωρίς αυτοί να αντιλαμβάνονται το παραμικρό. Εξ ου και παν - οπτικό. Ο Dimitar Nikolov σχεδιαστικά έκανε για άλλη μια φορά πολύ καλή δουλειά.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις αρχές του 2019 και είναι κρίμα να μείνει στα αζήτητα. Πάντα περνάς καλά με τη μουσική των Metal Inquisitor. Ξέρουν πώς να συνθέσουν ένα τραγούδι που θα σε ρουφήξει χωρίς πολλά πολλά. Μακάρι να τους ξαναβλέπαμε live.

  • SHARE
  • TWEET