Meleeh

Οι Meleeh είναι μια hardcore μπάντα από την Σουηδία. Η φετινή κυκλοφορία είναι η τρίτη τους δισκογραφική προσπάθεια. Ο ήχος τους δεν διακρίνεται από το σκληρό hardcore των Hatebreed ή των Converge, αλλά επίσης δεν μπορώ να πω ότι έχει πολλά στοιχεία από το κλασικό hardcore punk της Νέας Υόρκης των Madball και των Sick Of It All. Όλα αυτά τα αναφέρω για να δείξω ότι μια φρέσκια hardcore μπάντα μπορεί να αναπροσδιορίσει τον σκληρό ήχο και να του προσδώσει μια προσωπική χροιά. Είτε αυτό το λέμε post-hardcore, είτε screamo, είτε απλά θορυβώδες rock.

Όπως και να το πούμε, αυτή εδώ η πεντάδα βγάζει μια απίστευτη ενέργεια και ένα σάπιο αλλά συνάμα μελωδικό πυρήνα γύρω από τις ταχύτατες κιθάρες και τα «σκισμένα» φωνητικά. Κρατάνε μια αυτόνομη θέση στην underground μουσική και δημιουργούν έντονη μουσική με σοβαρές, αν όχι πικρόχολες, πολιτικές και κοινωνικές αναφορές. Είναι ειλικρινείς και μεταπηδούν από το μίσος στην αγάπη πολύ εύκολα. Είναι ενωτικοί παρότι κράζουν την αποτυχία του συστήματος, την ανεπάρκεια της κοινωνίας, ακόμα και την ανικανότητα των γονιών. Έχουν μπλέξει πολλά core στοιχεία, μουσικά και ιδεολογικά, και είναι διατεθειμένοι να μπλεχτούν με όλα τα διαφορετικά υπόβαθρα και ιδέες που συναντούν στην hardcore κοινότητα.

Μοντέρνο hardcore λοιπόν σπασμένο στον δίσκο μέσα σε ένα μισάωρο. Ακούγεται λίγο, αλλά μάλλον είναι αρκετό. Παρότι έχουν μελωδικά περάσματα η τραχύτητα που εκπέμπουν και η ένταση που προκαλούν κάνουν τον ακροατή να χορταίνει από το πρώτο δεκάλεπτο. Η διάθεση τους είναι εκνευρισμένη και βασανιστική και το συναίσθημα που προκαλούν μέσω των έντονων φωνητικών, στενάχωρο και αλγεινό. Οι κραυγές διαθέτουν μια δύναμη που μαζί με την ακραία μουσική σκίζουν τις σκέψεις και το κέφι μας. Τα ουρλιαχτά πλησιάζουν το κλάμα και οι προτροπές τους προκαλούν τα εσωτερικά μας δάκρυα. Μάλλον είναι πλεονέκτημα να μην μπορώ να τους παρομοιάσω με κάποια άλλη μπάντα, αλλά αν χρειαστεί θα τους φέρω πιο κοντά στους Every Time I Die, Poison The Well, When We Fall, Defeater και Today Is The Day. Έχουν αυτό το noisecore των The Locust και των Daughters και το μοντέρνο στυλ, ή καλύτερα προοδευτικό χαρακτήρα των The Dillinger Escape Plan και των Botch. Άψογοι μουσικά, εξάπτουν συναισθηματικά.