Melechesh

Μια τετραετία φαντάζει αρκετά μεγάλο διάστημα, έτσι δεν είναι; Όταν όμως μιλάμε για έμπνευση και δημιουργία οφείλουμε να δεχτούμε ότι η κάθε μπάντα χρειάζεται το χρόνο της για να αποδώσει σωστά. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα συγκρότημα όπως οι Melechesh, οι οποίοι, έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους τέσσερις άψογους δίσκους, δε θα μπορούσαν να αρκεστούν στην κυκλοφορία κάτι απλά μετρίου.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους δίνοντας ως τίτλο του νέου τους δίσκου το "The Epigenesis", καθότι η «επιγένεση» είναι όρος βιολογίας και δε γνωρίζω κατά πόσο άπτεται των Μεσοποτάμιων θεμάτων που χαρακτηρίζουν όχι μόνο τους στίχους των τραγουδιών τους, αλλά και ολόκληρη τη φιλοσοφία της μπάντας.

Ίσως όχι τόσο πετυχημένη απόφαση ο τίτλος, αλλά αλλάζοντας λίγο το πρώτο συνθετικό της λέξης θα μπορούσαμε άνετα να μιλήσουμε για μία μουσική αναγέννηση των Melechesh. Όχι κάτι ριζοσπαστικά διαφορετικό, οι φίλοι του group από παλιά δε χρειάζεται να ανησυχούν. Ο πυρήνας της μουσικής των Ισραηλινών ήταν, είναι και θα συνεχίσει και στο μέλλον -φαντάζομαι- να είναι αυτό το μελωδικό, mid tempo black metal που τους χαρακτηρίζει από την εποχή του "Djinn" και μετά.

Η εκ μέρους μου χρήση της λέξης αναγέννηση οφείλεται -και κάπου εδώ θα πρέπει ξανά να επιστρέψουμε στην περίοδο του "Djinn"- περισσότερο στην επιστροφή των έντονων ανατολίτικων στοιχείων μέσα στα τραγούδια του group. Εκεί που η παρουσία τους έφθινε σταδιακά, στο "The Epigenesis" έχουμε για άλλη μία φορά ένα έντονο ethnic χαρμάνι να ξεχειλίζει από το κάθε λεπτό που διαρκεί ο δίσκος. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα δύο μεθυστικά instrumental, γεμάτα παραδοσιακά όργανα και μελωδίες βγαλμένες από τις χίλιες και μία νύχτες.

Αναφέρομαι σε όλα τα κομμάτια του album -και πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να ξεχωρίζω κάποια έναντι άλλων, είναι όλα τους τέλεια, είτε τα αντιμετωπίσεις ως σύνολο, είτε ακούγοντας τα χωριστά- μέσα στα οποία το black metal και η ανατολίτικη μουσική παράδοση περιπλέκονται θαυμαστά, σαν περίτεχνο αραβούργημα, και γίνονται ένα. Αποκορύφωμα, το μεγαλοπρεπές, σχεδόν επικό, δωδεκάλεπτο "The Epigenesis", που κλείνει το δίσκο με τον πιο ταιριαστό τρόπο.

Τα συμπεράσματα προκύπτουν εύκολα και μια απλή ακρόαση του δίσκου νομίζω θα ήταν αρκετή για να πείσει και τον πιο δύσπιστο. Το "The Epigenesis" είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι Melechesh τα τελευταία χρόνια, ξεπερνώντας κατά πολύ τον, κομματάκι, πιο «στεγνό» προκάτοχο του. Είναι πιο «πειραματικό», πιο πλούσιο σε μελωδίες και ηχοχρώματα και ναι, δε λέω, θα μπορούσε να έχει ένα καλύτερο εξώφυλλο, αλλά αυτό δεν το εμποδίζει να αναδειχθεί σε ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της φετινής χρονιάς.