Mastodon

Ποιός θα το φανταζόταν άραγε; Προφανώς ούτε κι αυτοί, κι ας είναι οι ίδιοι που κυκλοφόρησαν τα "Remission" και "Leviathan". Πως θα χαρακτηρίζονταν η νέα μεγάλη ελπίδα του metal, ο Σωτήρας του, η Νέα Χιλιετηρίδα του. Πως μόλις σε δέκα χρόνια ύπαρξης θα τους προσέδιδαν τα πάντα... ΟΛΑ! Δέκα χρόνια δεν είναι πολλά, αλλά ούτε και λίγα. Οι Mastodon μεγάλωσαν στο διάστημα αυτό, γιατί όχι κι εμείς; Διότι τα κουσούρια που μας κληροδότησαν οι Metallica είναι τελικά διαχρονικά. Μείνε μαζί μου και μη σιχτιρίσεις από τώρα...

Το προ τριετίας "Blood Mountain" αποθεώθηκε, υπεραποθεώθηκε μάλλον. Άδικα; Αυτό θα το δείξει ο χρόνος, μόλις κλείσει ο δισκογραφικός κύκλος της μπάντας, καθώς τότε τα ασφαλή συμπεράσματα θα κάνουν την εμφάνισή τους. Μέχρι τότε όμως τί κάνεις; Ακούς το "Crack The Skye" κι αφήνεις τις προθέσεις του ήρωά του να σε παρασύρουν. Τέτοιο ταξίδι πολλοί θα ζήλευαν άλλωστε... Αστρικό, επικίνδυνα μοναχικό, επιβλητικό, αλλά συνάμα επιβεβλημένο, και οι Mastodon οφείλουν να συνδράμουν τα μέγιστα ως οι ιδανικοί συνοδηγοί. Άκου το μαντολίνο και μη λιποψυχάς. "The center of Khlysty surrounds me". Ε και; Μέσα με τα μπούνια!

Η τετράδα από την Atlanta είναι πιο σκοτεινή από ποτέ. Οι ταχύτητες έχουν μειωθεί και η αγωνία είναι έκδηλη σε όλα τα φωνητικά. Φωνητικά είπες; Ε ρε γλέντια...
Όταν πλησιάζεις τόσο κοντά στον Ήλιο δε μπορείς να τρέχεις με τα χίλια, έτσι δεν είναι; Περισσότερο ζαλίζεσαι από το ύψος και ψυχεδελίζεσαι, παρά του πουλάς τσαμπουκά. Μη μου χαλιέσαι όμως, θα έρθει η ώρα και γι' αυτό. Κι όταν πέφτεις από τόσο ψηλά και η χρονοδίνη σε στέλνει πακέτο στο σώμα του Grigori Yefimovich Rasputin τότε δε σε παίρνει και για πολλές καφρίλες, άσε που ο Σεβάσμιος έχει άλλα να σκεφτεί. "Don't stay, run away. Tsarina has warned of the danger"...

Περικοπές δηλαδή; Στην υπερβολή ναι, στην ποιότητα ουδεμία. Πόσο μάλλον όταν στα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια ακούγονται το κολληματικότερο riff και solo αντίστοιχα. Η τετραλογία του «Τσάρου» με τη "Say Just Words" εισαγωγή και το πολυαναμενόμενο αδελφάκι του "Hearts Alive" που ακούει στο όνομα "The Last Baron" μπορούν από μόνα τους να Crack the Skye, τα πρόλαβε όμως ο πόνος του Brann Dailor στην ομώνυμη σύνθεση για το χαμό της αδελφής του. "Please tell Lucifer he can't have this one. Her spirit's too strong". Όλα τα συναισθήματα που συνοδεύουν μια τέτοια απώλεια είναι παρόντα: Οργή, άρνηση, θλίψη, θυμός και άλλα τόσα. Ακουστικές κιθάρες, πένθιμες down tempo μελωδίες, οργισμένα φωνητικά, το ανατριχιαστικό grande finale. Και με το "The Last Baron" τί γίνεται; Αληθεύει πως μέσα σε 13 λεπτά χώρεσαν το ανατολίτικο riff του, η γέφυρα made in Rush, το SOAD refrain και το á la Thin Lizzy ξεγυρισμένο solίδι του λίγο πριν το τέλος;

Για τις υπόλοιπες συνθέσεις και τη συνέχεια της ιστορίας σε παραπέμπω στο δίσκο. Μη βιαστείς όμως να κρίνεις, ούτε αποθεωτικά, ούτε επικριτικά. Μύρισε το χαρτί του, χάιδεψέ το, συγκεντρώσου, άκου, διάβασε. Αξίζει τέτοιας περιποίησης, όπως άξιζε και το ρίσκο που πήραν οι Mastodon με το "Blood Mountain". Στενοχώρησαν τους «παλιούς» και με το "Crack The Skye" ενδεχομένως να τους θλίψουν ακόμα περισσότερο κι από την άλλη κέρδισαν και θα κερδίσουν πολλούς νέους οπαδούς. Παράπλευρες απώλειες εν καιρώ ειρήνης. Το "Crack The Skye" δεν έχει ούτε μισό γραμμάριο περιττού λίπους επάνω του. Είναι just. Είναι το δικό τους "Black Album". Τώρα ναι, μπορείς και να σιχτιρίσεις...