Είναι ιδέα μου ή τώρα τελευταία αρκετές μπάντες προσπαθούν να προωθήσουν τη μουσική τους, υιοθετώντας ένα emo image (make up, γραβάτες, φράντζες), δρώντας παραπλανητικά ως προς το περιεχόμενο των δίσκων τους; Θα πει κάποιος, αυτό είναι καλό για να αποσυνδέσουν επιτέλους και οι τελευταίοι κολλημένοι το άγριο παρουσιαστικό με το heavy metal και δη τα ακραία παρακλάδια του. Όλα καλά και ωραία, γιατί όμως να μη γίνει αυτό αλλά τη θέση των eyeliners, των βαμμένων νυχιών και των ύποπτα αμετάβλητων τριχών να πάρουν τα χοντρά γυαλιά, οι ευδιάκριτα προσανατολισμένες χωρίστρες, οι τιράντες, τα καρό πουκαμισάκια μέσα από το παντελόνι και οι φιόγκοι;
Αφού εξέφρασα τον προβληματισμό μου, ας περάσω και στην ουσία αυτής της δισκοκριτικής με θέμα τον τελευταίο δίσκο των Marionette, το "Spite". Όπως καταλάβατε, το νέο αυτό συγκρότημα από τη Σουηδία δεν είναι αυτό που φαίνεται. Εμπνευσμένοι στιλιστικά από ένα ιαπωνικό ρεύμα με το όνομα Visual - Kei, το οποίο προσδιορίζει τελικά το look της μπάντας, αλλά και από τις κατά κύματα ροές των συγκροτημάτων με σουηδικό διαβατήριο, παίζουν ένα είδος μελωδικού death metal με hardcore στοιχεία. Κάποια στιγμή θα ήταν σώφρον η Σουηδία, σαν άλλος Κρόνος, να προστάτευε τη σκηνή της από την κατάχρηση της σουηδικής προέλευσης σαν το next big thing της μουσικής. Αυτό δεν πάει απαραίτητα στους Marionette.
Όσο πρωτότυπο και να προσπαθούν να το παρουσιάσουν οι ίδιοι, το "Spite" δεν καταφέρνει να προκαλέσει με τις συνθέσεις του, διατηρώντας ένα άλφα ενδιαφέρον, χωρίς να πρόκειται για το «διαμάντι» που θα κατακτήσει τα σκήπτρα της σουηδικής σκηνής εδώ και τώρα. Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν οι Trivium της Σουηδίας στο ξεκίνημα τους. Όχι κάτι το ιδιαίτερο προς το παρόν, με όλο το χρόνο στη διάθεση τους για να μας κερδίσουν στο μέλλον. Εν τέλει το "Spite" είναι ένας «ναι μεν, αλλά» δίσκος.
