Marietta Fafouti

Η αρχαία βάρβιτος ήταν ένα έγχορδο μουσικό όργανο (παραλλαγή της λύρας) που έμεινε στην ιστορία για το «γλυκό» ήχο που παρήγαγε. Ήταν τόσο όμορφος ο ήχος της, που, σύμφωνα με μια από τις πολλές ιστορίες που διερευνούν τη ρίζα του ονόματος της «εφεύρεσης» του Adolf von Baeyer, του ερευνητή που πρώτος συνέθεσε το βαρβιτουρικό οξύ το 1864, τα βαρβιτουρικά ονομάστηκαν προς τιμήν του εν λόγω οργάνου, συνοδευόμενα, μάλιστα, από την ευχή: «είθε οι ουσίες αυτές να καταπραΰνουν τον πόνο του ανθρώπου, όπως η αρχαία βάρβιτος». Έτσι ακριβώς έγινε για αμέτρητους ανθρώπους. Ωστόσο, «μέτρον άριστον» που έλεγε και ο Κλεομένης και έτσι στις 18/09/1970 χάσαμε τον Jimi Hendrix από υπερβολική λήψη βαρβιτουρικών χαπιών...

Δε μπορούσα να φανταστώ άλλου είδους εισαγωγή για να σας δώσω μια ιδέα για τη φωνή της Μαριέττας Φαφούτη και τους ήχους που θα συναντήσετε στο αξιοπρεπέστατο ντεμπούτο της. Ούτε και καλύτερο παράδειγμα από τον πρόωρο χαμό του Jimi για να σας προειδοποιήσω για τον κίνδυνο αναφυλαξίας που καραδοκεί σε περίπτωση υπερβολικής έκθεσης σε αυτό το -από κάθε άποψη- χαριτωμένο πόνημα, το οποίο, όμως, δεν παύει να είναι βουτηγμένο στο μέλι σε βαθμό ...κακουργήματος. Στη λίστα με τις παρενέργειες καταγράφεται επίσης και μια ιδιαιτέρως ύπουλη ιδιότητα, που ωθεί τον ακροατή σε υπερδοσολογία (επαναλαμβανόμενες ακροάσεις), ικανή να επιφέρει μέθη, με ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα η βόλτα στον, αξιοθαύμαστα λουλουδένιο, κόσμο της συμπαθούς συνθέτριας (με το αξιόλογο βιογραφικό στο χώρο της διαφήμισης), ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι η μουσική της γράφτηκε σε μια χώρα που διάγει περίοδο συλλογικής κατάθλιψης. Ακούγοντάς την, δίνεται η εντύπωση ότι, κατά κάποιο τρόπο, με κάθε νότα που συνέθετε, αψηφούσε όλο και περισσότερο το μαύρο σύννεφο που μας έχει σκιάσει και το τέρας της μελωδικής δημιουργικότητας μέσα της θέριευε όλο και περισσότερο, χαρίζοντάς της μια αίσθηση απόλυτης ασφάλειας, καθώς επίσης και πολλές «λαχταριστές» μελωδίες, βεβαίως-βεβαίως. Μουσικά επικρατεί μια ακατάσχετη ευφορία γεμάτη «pam pam pam» και «lalala». Σε αυτό το πλαίσιο ειλικρινά δεν ξέρω τι μου προκαλεί μεγαλύτερη έκπληξη: το ότι υπάρχει κομματι που τιτλοφορείται "Lalala" (ένα αρκετά συμπαθητικό βαλσάκι που της πάει γάντι) ή το ότι απουσιάζει κάποιο track υπό τον τίτλο "Pam Pam Pam", δεδομένου ότι αυτό χρησιμοποιείται περισσότερες φορές από τη φράση «I know» στο "Ain't No Sunshine" του Bill Withers.

Το ενδιαφέρον -αλλά, συγχρόνως, αρκετά αναντίστοιχο είναι η αλήθεια- είναι ότι όλη αυτή η μουσική χαριτωμενιά συχνά εδράζεται πάνω σε ιδιαιτέρως σπαρακτικούς στίχους και αυτό, για να είμαι ειλικρινής, με μπέρδεψε. Για παράδειγμα, το πολύ όμορφο "I Can Forget" ξεκινά με αναστεναγμό, κλείνει με το πιο γαργαλιστικό μπήξιμο, ενώ αυτό που μεσολαβεί είναι η εξιστόρηση μιας «χάλια» ζωής που διψάει για μια ευκαιρία να γυρίσει το χρόνο πίσω για να διορθώσει κάτι, το οποίο -κατά βάθος- θα ευχόταν να μη χρειαζόταν να διορθώσει ποτέ.

Τα πράγματα είναι αυτό που υπόσχονται στα, ολοκληρωμένα μέσα στη μελαγχολία τους, "The Girl Who Loved The Rain" και "A True Romance", τα οποία έχουν σπουδαίους στίχους και απολύτως πειστικές, αλαφροΐσκιωτες ερμηνείες, που φέρνουν στο μυαλό την Kate Bush και τη Regina Spektor αντίστοιχα. Λιγότερο λυρικά, αλλά εξίσου αθεράπευτα ρομαντικά, τα "My Beautiful Girl" και "Goodbye My Love" (παρέα με τον Ottomo που υπογράφει την παραγωγή, έχοντας κάνει άψογη δουλειά), με το τελευταίο να μοιάζει βγαλμένο από το "O" (2003) του Damien Rice. Είναι αδύνατον να παρακάμψει κανείς το "Don't Stop", το οποίο είναι, πιθανότατα, το πιο προσβάσιμο track του άλμπουμ και σίγουρα εκείνο που συνοψίζει καλύτερα το πνεύμα του, ισορροπώντας επιτυχώς ανάμεσα στο ρομαντισμό και τη λαχτάρα για ζωή.

Θα ήταν άδικο επίσης, πέρα από τις όμορφες μελωδίες, να μη γίνει μνεία στην άρτια ενορχήστρωση που έγινε με ιδιαιτέρως εύστοχο και «γήινο» τρόπο, που τιμά τις '60s και '70s επιρροές της. Εκτός από τις εμφανείς και δια γυμνού οφθαλμού μουσικές της γνώσεις, είναι ξεκάθαρο ότι η Μαριέττα Φαφούτη διαθέτει ιδιαιτέρως καλαίσθητο γούστο και σπουδαίες αναφορές (Carole King, Joni Mitchell, Kate Bush, Tori Amos κλπ). Έτσι, μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να είναι απόλυτα συμβατό με το αισθητήριο του ακροατή που πετάει τη σκούφια του για καλή pop, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι το να γραφτεί κάτι τέτοιο είναι εύκολη υπόθεση. Αντιθέτως. Και εκεί ακριβώς έγκειται η μεγαλύτερη επιτυχία της, καθώς, το "Try A Little Romance" μπορεί να ξεχειλίζει από γλυκόζη και να ακτινοβολεί σαν ταινία γυρισμένη σε Technicolor, δεν παύει, ωστόσο, να αποτελεί αποτέλεσμα μιας φυσικής διεργασίας. Σαν ένα δέντρο που, αντί για καρπούς, παράγει πολύχρωμα, λαχταριστά ζαχαρωτά.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να παραδεχτούμε ότι πρόκειται για ένα δίσκο που συγκαταλλέγεται στα εντυπωσιακότερα pop άλμπουμ που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια από Έλληνα καλλιτέχνη. Το γεγονός, δε, ότι έχουμε να κάνουμε με ντεμπούτο του δίνει επιπρόσθετη αξία και το μετατρέπει σε κάτι ιδιαιτέρως ελπιδοφόρο. Κατά τα αλλα, όπως είπαμε, προσοχή στην υπερβολή, ιδιαίτερα όσοι έχουν πρόβλημα με το σάκχαρο...

Υ.Γ.: Για όποιον έχει ήδη εθιστεί και δυσκολεύεται να ξεκολλήσει προτείνονται «υποκατάστατα» της αυτής συνομοταξίας όπως τα κάτωθι. Τα εν λόγω «σκευάσματα» λαμβάνονται σε δόσεις του ενός track ημερησίως μετά από καλό φαγητό και μεταβολίζονται υπέροχα με μια βόλτα στον ανοιξιάτικο ήλιο (για ολική θεραπεία, δοκιμάστε μια βουτιά στις σχετικές δισκογραφίες):

Melanie : "Brand New Key"
Joni Mitchell : "California"
Carole King : "So Far Away"
Minnie Riperton : "Loving You"
Kate Bush : "Army Dreamers"
Tori Amos : "Cornflake Girl"
Regina Spektor : "On The Radio"
Lenka : "Trouble Is A Friend"