Manimal

Οι εκ Σουηδίας ορμώμενοι Manimal αποτελούν ένα σχήμα που πραγματοποιεί εδώ και κάτι παραπάνω από μια δεκαετία μια αξιοπρεπέστατη δισκογραφική πορεία, όντας, ωστόσο, κάτω από τα ραντάρ των περισσότερων φίλων του heavy/power metal. Αδίκως, καθώς το υλικό τους διεκδικεί δάφνες ποιότητας σταθερά, αρχής γενομένης από το εξαιρετικό τους ντεμπούτο, το οποίο τους ενέτασσε στην εκλεκτή συνομοταξία των Queensryche - worshipping σχημάτων των τελευταίων χρόνων. Από τότε κύλησε αρκετό νερό μέσα στο αυλάκι, με τους ίδιους να διαφοροποιούν σταδιακά τον ήχο τους και να τον προσαρμόζουν σε ένα πιο στιβαρό heavy/power metal πλαίσιο, πάντοτε, όμως, με τη στάθμη της έμπνευσης να παραμένει ψηλά.

Πλέον στον τέταρτο δίσκο τους, οι Manimal δεν φαίνεται να θέλουν να ανακόψουν με οποιονδήποτε τρόπο την πορεία που έχουν χαράξει, συνεχίζοντας να προσφέρουν υψηλών προδιαγραφών παραδοσιακό metal, με εξαιρετικά φωνητικά και συνθέσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις εν δυνάμει ανταγωνιστικές τους μπάντες. Έχοντας τους Judas Priest πλέον σε περίοπτη θέση σε ό,τι αφορά τις επιρροές διαμόρφωσης του ήχου τους, οι Σουηδοί με το "Armageddon" μπαίνουν στην ίδια πρόταση με τους ικανότατους Primal Fear, διαθέτοντας περίσσεια ορμή και συνθετική αποφασιστικότητα.

Αν και το "Armageddon" σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι πρωτοποριακό ή ευρηματικό, οι δυνατές του συνθέσεις κατά τα γνωστά πρότυπα του είδους, το πιασάρικο των συνθέσεων τους και, φυσικά, η φωνάρα του Samuel Nyman σφυρηλατούν ένα δίσκο απολαυστικό, που χαίρεσαι κάθε δευτερόλεπτο ακρόασης του. Κι αν, ενδόμυχα, προσωπικά προτιμούσα να έχουν συνεχίσει κι εξελίξει διαφορετικά το ύφος του ντεμπούτου τους, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την μπάντα πως δεν έχει προοδεύσει με τα χρόνια, τελειοποιώντας τις μανιέρες της και συνθέτοντας πλέον με αναβαθμισμένα standards σε σχέση με το παρελθόν.

Τελικά, αν υπάρχει ένα ψεγάδι στο δίσκο, αυτό έγκειται στο γεγονός πως η μπάντα προσπαθεί τόσο πολύ να ομοιάσει στις δύο προαναφερθείσες μπάντες - επιρροές της, που αναπόφευκτα χάνει σε θέματα προσωπικότητας. Όταν βρίσκεσαι στο ντεμπούτο σου, αυτό είναι αναμενόμενο και κρίνεται επιεικώς, αλλά για μια μπάντα στο τέταρτο άλμπουμ της, αυτό προσδιορίζεται ως μια σημαντική προβληματική που πρέπει σιγά - σιγά να εξαλειφθεί. Αν, λοιπόν, μιλούσαμε για το νέο άλμπουμ των Primal Fear, η εδώ παρουσίαση ίσως ήταν ακόμη πιο θετική απ’ ότι κατέληξε - δεν μιλάμε, όμως. Έτσι, αν για τους προαναφερθέντες Γερμανούς αυτός θα ήταν ο πιο ανταγωνιστικός πρόσφατος δίσκος τους, για το σουηδικό κουαρτέτο κρίνεται μάλλον ως ο καλύτερος της μέχρι τώρα καριέρας του, με ακόμη σαφή περιθώρια περαιτέρω βελτίωσης.