Manilla Road

Mysterium

ZYX / Golden Core (2013)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 25/02/2013
«Οι Manilla Road είναι εδώ και στέκονται στο ύψος τους»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν τη δεκαετία του '90 είχαμε χάσει εντελώς τα ίχνη τους, δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι στο μέλλον θα επισκέπτονταν τέσσερις φορές τη χώρα μας για live και θα κυκλοφορούσαν ακόμη περισσότερα άλμπουμ. Το "Mysterium" αποτελεί αισίως την έκτη δισκογραφική δουλειά των Manilla Road μετά την επανασύστασή τους το 2000, χωρίς να υπολογίζουμε τα ηχογραφημένα το 1979 και 1981 αντίστοιχα "After Midnight Live" και "Mark Of The Beast". Οι ενδείξεις που υπήρχαν δε πριν τη κυκλοφορία του μας έκαναν να το αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς μαρτυρούσαν επιστροφή στον κλασικό epic metal ήχο που καθιέρωσε το group στα 80s.

Πρώτη επαφή με το "Mysterium" ήταν η καταπληκτική ζωγραφιά του εξωφύλλου και το tracklisting. Με τη διάρκεια των περισσοτέρων κομματιών να βρίσκεται περίπου στα τέσσερα λεπτά (εξαιρουμένου του ομώνυμου του δίσκου), εύκολα μπορούσε να μαντέψει κάποιος ότι οι δαιδαλώδεις συνθέσεις των προηγούμενων άλμπουμ θα έδιναν τη θέση τους σε τραγούδια που θα τα χαρακτηρίζει η αμεσότητα. Η πρώτη ακρόαση επιβεβαίωσε ότι είχαμε να κάνουμε όντως με μια επιστροφή στο κλασικό ήχο των μέσων της δεκαετίας του '80, ενώ και η παραγωγή είναι οπωσδήποτε αρκετά καλύτερη. Μια ακόμη σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του group αποτελεί η απουσία δίκασης και «ακραίων» φωνητικών. Ο Hellroadie που μοιράζεται τα φωνητικά με τον Shark ακούγεται πιο ώριμος από ποτέ και ο Neudi στα drums καταφέρνει να πιάσει το groove του Thrasher.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η σειρά και το ύφος των κομματιών χωρίζουν το "Mysterium" σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αποτελούν όλα τα κομμάτια από το ορμητικό "The Grey God Passes" που ανοίγει το δίσκο μέχρι και το περισσότερο σκοτεινό "Hallowed Be Thy Grave". Στρωτές, τυπικές Manilla συνθέσεις, με τα χαρακτηριστικά επιθετικά riff και τις επιβλητικές φωνητικές γραμμές που έχουμε συνηθίσει. Περισσότερο ρυθμικά τα "Hermitage" και "Do What Thou Will", πιο γρήγορα το "Only The Brave" και το σχεδόν thrashy "Stand Your Ground", εξαίρεση το "The Battle Of Bonchester Bridge", μία power ballad με κλασική clean εισαγωγή. Στα περισσότερα από τα κομμάτια του πρώτου μέρους το ενδιαφέρον στιχουργικά επικεντρώνεται σε ιστορίες εμπνευσμένες από την σκωτσέζικη καταγωγή του Shark.

Στα υπόλοιπα τρία κομμάτια το σκηνικό είναι αρκετά διαφορετικό. Το "The Fountain" βρίσκει τον Shark μόνο του, να μας ταξιδεύει με μια ακουστική και τη φωνή του, στην πιο ιδιαίτερη μάλλον στιγμή του δίσκου. Το "The Calling" είναι ένα μυστηριώδες instrumental, ακούγεται περισσότερο σαν μία σύνθεση ήχων και θέτει το κατάλληλο έδαφος για το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, του οποίου η διάρκεια υπερβαίνει τα έντεκα λεπτά. Η δομή αλλά και το ύφος του "Mysterium" είναι είναι παρόμοια με αυτή του "The Deluge". Χωρισμένο και αυτό σε τρία μέρη, είναι ήρεμο στις αρχή, περιπετειώδες στη συνέχεια, μελωδικό και μελαγχολικό στο τέλος. Η ιστορία που παρουσιάζεται εδώ, αφορά τον Γερμανό εξερευνητή και πρόγονο του Shelton, Ludwig Leichhardt, που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς το 1848 ενώ επιχειρούσε για πρώτη φορά τον περίπλου της Αυστραλιανής ηπείρου.

Tη διαφορά στο "Mysterium" αναμενόμενα τη κάνει ο Shelton, χρωματίζοντας τα κομμάτια με τα εξαιρετικά του solo. Λίγοι είναι οι κιθαρίστες εκεί έξω που διαθέτουν προσωπικό και αναγνωρίσιμο ήχο όταν σολάρουν και ο Shark είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Και όσοι πιστεύουν ότι το κενό του Thrasher είναι δυσαναπλήρωτο, με τον Neudi πλέον να βρίσκεται πίσω από το drum kit, θα βρουν ένα λόγο να χαμογελάσουν. Εάν ο Thrasher δεν μπορούσε να κρατήσει έναν σταθερό ρυθμό ούτε για να σώσει τη ζωή του, όπως είχε ειπωθεί κάποτε, είμαι σίγουρος ότι και ο Neudi θα δυσκολευόταν. Συνολικά η προσπάθεια του group να μας προσφέρει ένα άλμπουμ στο στυλ εκείνων που μας έκαναν να το λατρέψουμε κρίνεται επιτυχημένη, με μοναδική ένσταση όμως το γεγονός ότι πολλές από τις ιδέες που υπάρχουν εδώ φαίνεται να επαναλαμβάνονται.

Από συγκροτήματα που δεν έχουν να επιδείξουν ένα ή δύο αλλά πληθώρα εξαιρετικών δίσκων όπως οι Manilla Road, δεν έχω την απαίτηση να ανοίξουν νέους ορίζοντες (αυτό το έχουν κάνει ήδη εξάλλου), αλλά να κυκλοφορούν αξιοπρεπείς δίσκους, σεβόμενοι την ιστορία τους και τους οπαδούς τους. Το "Mysterium" ανήκει σίγουρα σε αυτήν τη κατηγορία. Όταν έχεις να κάνεις με ένα συγκρότημα έχει γράψει τη δική του ιστορία και έχει καταξιωθεί στη συνείδηση μιας μερίδας κοινού, εκτός από αδύνατο είναι και άδικο βάζεις τη καινούρια του δουλειά στην ίδια ζυγαριά με τους κλασικούς του δίσκους. Τίποτα δεν είναι το ίδιο, ούτε για το ίδιο το group, ούτε για τους οπαδούς. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι Manilla Road είναι εδώ και στέκονται στο ύψος τους. Μακάρι λοιπόν να μας συντροφεύουν για πολλά χρόνια ακόμη.
  • SHARE
  • TWEET