Lord Vicar

Όταν ψόφησαν καλλιτεχνικά οι Reverend Bizarre, είναι αλήθεια πως κάμποσοι από μας στενοχωρήθηκαν. Ε, ένας εξ αυτών δηλώνει τώρα περιχαρής κι ευγνώμων. Θα τους θυμόμαστε σαφώς και θα τους μακαρίζουμε, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω το μετά. Γιατί κακά τα ψέματα, λογικά δεν θα υπήρχαν οι Lord Vicar σε διαφορετική περίπτωση, ούτε θα θαυμάζαμε τον Albert Witchfinder σε μερικές εκ των κορυφαίων ερμηνειών της καριέρας του με τους Spiritus Mortis.

Αυτό που μας απασχολεί τώρα, όμως, είναι ο νέος δίσκος των Lord Vicar. Το "Gates Of Flesh" ήρθε στα μουλωχτά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, teaser και lyric video. Τέτοιοι είναι. Αντιεμπορικοί τύποι που δεν ιντριγκάρουν και παραμένουν πιστοί στη δισκογραφική τους εταιρεία.

Το "Signs Of Osiris" πάτησε κορυφές παρόλο το δύσκολο έργο που είχε λόγω του προκατόχου του. Θαυμάσαμε την πολυσυλλεκτικότητα της μπάντας και στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, ανακηρύχθηκε ως η κορυφαία σύγχρονη στο doom metal.

Πέντε χρόνια μετά, ο χαρισματικός συνθέτης τους και ο πολλάκις αγαπημένος ερμηνευτής επιστρέφουν. Οι  Kimi Karki & Christian Linderson, με τη συνδρομή και των υπολοίπων βεβαίως, ανεβάζουν το τέμπο και φέρνουν τη λυρικότητα σε πρώτο πλάνο. Κουλό ε; Κι όμως. Το πάνε ανάποδα και τους πάει μια χαρά.

Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει πως έγιναν πιο άμεσοι και δεν θα είναι λάθος. Οι μικρές διάρκειες στα τραγούδια υπερτερούν πλέον και τα 35 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος φαντάζουν ελάχιστα για το μουσικό είδος που υπηρετούν. Λάθος. Το παν είναι η ενορχήστρωση κι εδώ παίρνουν άριστα 11 όπως κι όταν την έβρισκαν με τις μακροσκελείς συνθέσεις.

Απλά όταν ο Karki θέλει να πάρει τα Floydικά του solo, τότε ξεπερνάνε τα επτά λεπτά, το ονομάζουν "Birth Of Wine" και το κλείνουν μαγκιόρικα, όπως ακριβώς το άρχισαν. Το doom το παραδοσιακό χρειάζεται εξέλιξη και οι ιδέες που προσφέρουν οι Lord Vicar προς την κατεύθυνση αυτή βγάζουν άπειρα γούστα.

Η εξισορρόπηση του αργόσυρτου με το up tempo groove φαντάζει ιδανική κι όταν κάπου στο "A Woman Out Of Snow" σου σκάει η εισαγωγή του "Solitude" υπό την μορφή μπαλάντας που μετατρέπεται σε επικό riff, τότε είναι που λυγίζεις και πάνε περίπατο οι όποιες αντιστάσεις σου. Σύνθεση, ερμηνεία κι εκτέλεση το καθιστούν ως ακόμα ένα εκ των καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών, που αναζητούμε σε στιγμές μέθης και συναισθηματικής φόρτισης.

Τρίτος σερί εξαιρετικός δίσκος για ένα συγκρότημα που δεν θα δει ποτέ το όνομά του σε mainstream περιοδικό και ούτε θα απασχολήσει ποτέ παρείσακτους ακροατές. Χωρίς μανατζαραίους κι άνοιγμα σε νέο κοινό, χωρίς κάτι δήθεν μιας και δεν το έχουν ανάγκη. Γιατί απλά είναι η σπουδαιότερη doom metal μπάντα των ημερών μας. Κι ας μην το γνωρίζουν.