Listen Lisse

Ανέκαθεν είχα αδυναμία τόσο στους ακουστικούς δίσκους, όσο και στα γυναικεία φωνητικά. Και η Listen Lisse έρχεται να χτυπήσει ακριβώς πάνω σε αυτές τις δύο αδυναμίες μου. Μία γυναίκα – μπάντα προικισμένη με μία άκρως αισθαντική και εκφραστική φωνή, που, με την ηλεκτροακουστική της κιθάρα στα χέρια, προσφέρει έναν ιδανικό «χειμωνιάτικο» δίσκο.

Το "Pow Bang" αποτελείται από 11 συνθέσεις, στις οποίες συναντώνται κυρίως ο λυρισμός της Patti Smith, η επιβλητικότητα της PJ Harvey και ενίοτε η μαγεία της Tori Amos. Ο δίσκος, που αποτελεί ουσιαστικά μία μορφή διήγησης μικρών ιστοριών / ποιημάτων, είναι αρκετά σκοτεινός και εσωστρεφής, ενώ εμπεριέχει μία διάχυτη post punk διάθεση. Σαν σύνολο κερδίζει πολλούς πόντους στον τρόπο με τον οποίο η Lisse έχει ηχογραφήσει τα συνοδευτικά κρουστά. Οι πανέξυπνοι συνοδευτικοί ρυθμοί παρέχουν από μόνοι τους ένα ιδανικό υπόβαθρο για την ταξιδιάρικη φωνή της Νεοζηλανδής ερμηνεύτριας και κάνουν το album να ξεφύγει ελαφρώς από έναν τυπικό «stripped down» ακουστικό δίσκο.

Αν και κυλάει αρμονικά, το "Pow Bang" δεν είναι αυτό που λέμε «εύκολος» δίσκος. Είναι μία από αυτές τις δουλειές που αφού καταλάβεις τι θέλουν να περάσουν, θα προτιμήσεις να ακούσεις σε συγκεκριμένες ώρες, υπό συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση. Δεν είναι χαρούμενος, δεν έχει ξεσπάσματα (πλην του "Capture"), οι δομές των κομματιών είναι απλές, όμως ακούγεται ειλικρινής, καθόλου επιτηδευμένος και πετυχαίνει απόλυτα το σκοπό του: Ταξιδεύει, μελαγχολεί, προβληματίζει.  

Σε έναν ιδανικό κόσμο, όπου η Lisse δε θα ήταν ανεξάρτητη καλλιτέχνης, το εξαιρετικό "Raise Me" θα είχε ήδη κάνει αισθητή την παρουσία του στα ραδιόφωνα και το "On The Road" θα το είχατε ακούσει σε τουλάχιστον 1-2 αμερικάνικες σειρές. Τα απανωτά "Street Lights" και "Vengeance" κάνουν την Patti Smith περήφανη για την κληρονομιά της, ενώ το "City Of Fabrications" που κλείνει το δίσκο εντυπωσιάζει με τους στίχους και την ατμόσφαιρά του.

Συνολικά, το "Pow Bang" αποτελεί μία πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για τους κάθε άλλο παρά λίγους οπαδούς της Patti Smith (τρίτη φορά που αναφέρω το όνομά της – δεν είναι τυχαίο) και συγκεκριμένα των δουλειών που αυτή έκανε μέσα στα 90s. Ταιριάζει και στην εποχή. Ή μάλλον θα ταίριαζε αν το φθινόπωρο στην Ελλάδα δεν ήταν πλέον μία προέκταση του καλοκαιριού.