Lillian Axe

Στην Ελλάδα που το λεγόμενο glam metal (hair metal για τους εχθρούς) είδος έγινε γνωστό στις πλατιές μάζες κυρίως μέσα από τις μπαλάντες, οι περισσότεροι μπορεί να θυμούνται τους Lillian Axe από το ημιακουστικό "The Promised Land". Οι λιγότεροι που ασχολήθηκαν περισσότερο με αυτό το είδος πιθανότατα θα θυμούνται τα τρία καλύτερα άλμπουμ τους, "Love + War", "Poetic Justice" και "Psychoschizophrenia". Το γεγονός όμως είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα κανείς από τις δύο κατηγορίες δεν ασχολήθηκε με το τι έκαναν οι Lillian Axe έκτοτε.

Παρεμένει κλασικό παράδειγμα συγκροτήματος αυτού του ήχου που έκανε τις καλύτερες δουλειές του μετά το 1991, όταν δηλαδή ήδη το "Black Album" και το "Nevermind" είχαν αλλάξει τη μουσική για πάντα, και δεν κατάφερε να καταξιωθεί ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα του είδους. Από εκεί και μετά οι διαρκείς εναλλαγές των μελών του άφησαν μόνο αυθεντικό μέλος τον, ούτως ή άλλως, ηγέτη τους και βασικό συνθέτη, κιθαρίστα Steve Blaze. Στο φετινό "Days Before Tomorrow" βρίσκουμε για πρώτη φορά και τον Brian Jones πίσω από το μικρόφωνο.

Αναθέτοντας την παραγωγή στην ικανότατη Sylvia Massy (Tool, SOAD, RHCP, Sevendust, Cog) καταφέρνουν εξαρχής να κερδίσουν το πρώτο στοίχημα, το οποίο είναι να μην ακούγονται παρωχημένοι. Κρατάνε το hard rock στοιχείο των 80s αλλά το σκληραίνουν μερικώς ώστε να αγγίξουν και το παραδοσιακό heavy metal. Πάνω σε αυτό το προτυπο οικοδομούν έντεκα τραγούδια με επικολυρικές προεκτάσεις που στηρίζονται στην απλή λογική της μελωδικής εξέλιξης κουπλέ-γέφυρα-ρεφρέν-σόλο. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η χρήση powerchords είναι μάλλον βεβιασμένη και οι συνθέσεις μεταλλίζουν με το «έτσι θέλω» ("The Great Divide") και άλλες όπου η έλλειψη συνθετικής πρωτοτυπίας αντισταθμίζεται μόλις και μετά βίας από την ικανότητα του Blaze στην κιθάρα αλλά και στο πιάνο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, τα τραγούδια ρέουν αβίαστα τόσο από τους δημιουργούς όσο και από τον ακροατή με μελωδικές γραμμές που δεν έχεις προβλέψει ήδη από το πρωτο riff.

Η στιχουργική ακολουθεί τις συνήθεις για το συγκρότημα μεταφυσικές - χριστιανικές ανησυχίες. Καταλαβαίνω ότι αυτό μπορεί να ξενίσει αρκετούς, αλλά ομολογουμένως είναι ειλικρινέστερο και προτιμότερο χίλιες φορές από συνομίλικούς τους βετεράνους ρόκερς που ακόμα επιμένουν να γίνονται γραφικοί με την sex & drugs & rock 'n' roll θεματολογία τους. Και, για να μην ξεχνάνε τις ρίζες τους, υπάρχει και εδώ η απαραίτητη και κλισαρισμένα απολαυστική power ballad "Bow Your Head".

Μη νιώσετε ενοχές αν στον καταιγισμό των κυκλοφοριών αυτή εδώ σας ξεφύγει, τίποτα το ανήκουστο δε συμβαίνει εδώ. Όμως αν τύχει και βρεθεί στο δρόμο σας δώστε της τη μία ακρόαση που δικαιούται και θα δείτε ότι θα κερδίσει με το σπαθί της (αν όχι με το ...τσεκούρι της) αρκετές ακόμα. Αν μη τι άλλο με την κυκλοφορία αυτή οι Lillian Axe και ο Steve Blaze ειδικότερα αποδεικνύουν ότι αξίζουν περισσότερης αναγνώρισης από αυτή που έως τώρα έχουν.