Liars

Το ότι τους Liars πάντα τους περιτριγύριζε κάποιας μορφής ψυχασθένεια ήταν γνωστό καιρό τώρα. Βασικά, αυτή η ψυχασθένεια ήταν το πρώτο πράγμα που μνημόνευε κανείς όταν σκεφτόταν τους Liars. Όχι μόνο λόγω της θεματολογίας τους (concept δίσκος για μάγισσες "They Were Wrong, So We Drowned" - 2004), ούτε μόνο εξαιτίας των φαινομενικά αταίριαστων μουσικών που μπλέκουν στα κομμάτια τους. Η μουσική τους ανέκαθεν εξέπεμπε ώρες-ώρες μια διαστροφή, μια παράνοια, κάτι που σε σκιάζει ολίγον τι, κυρίως εξαιτίας του φαινομενικά φιλόξενου περιτυλίγματός της, αλλά και της ιδιόρρυθμης χροιάς του laid back τραγουδίσματος από τον Angus Andrew.

Η αλήθεια είναι ότι ο προηγούμενος δίσκος των Liars, "Sisterworld", με είχε ξαφνιάσει ευχάριστα. Ακόμα περισσότερο, όμως, με είχε συνεπάρει το τρομαχτικό βίντεο "Scissor", όπου ο συνδυασμός εικόνας-μουσικής εξέπεμπε κάτι πολύ κοντά σε αυτό που αποτελούσε την -τότε- μουσική ταυτότητα των Liars. Πειραματικό rock που έμπλεκε από τέρμα βαριές κιθάρες μέχρι μελιστάλαχτο indie. Ωστόσο, οι Liars, ψιλο-ψυχανώμαλοι όπως είπαμε ότι είναι, κάνουν ακόμα μία στροφή στην καριέρα τους. Τόσο μεγάλη που αυτήν τη φορά γίνονται σχεδόν αγνώριστοι. Να 'ναι καλά οι Radiohead που έδωσαν σε όλα τα indie συγκροτήματα τη δυνατότητα να κάνουν κάτι τέτοιο και να μην τους κατηγορεί κανείς - όχι πολλοί τουλάχιστον. Και ακριβώς όπως οι Radiohead, με τους οποίους ειρήσθω εν παρόδω έχουν περιοδεύσει, οι Liars το γύρισαν στην ηλεκτρονική μουσική.

Το παλίνδρομο "WIXIW" σημαίνει «wish you». Το λένε οι Liars και ο γιατρός είπε να τους λέμε ναι. Η μουσική εξακολουθεί να έχει τη σφραγίδα του τρίο από τη Νέα Υόρκη - κι ας έχει χάσει μεγάλο μέρος της αιχμηρότητας που τους χαρακτήριζε. Δεν θα λείψουν οι πιο πειραματικές στιγμές, όπως το πολύ καλό ομώνυμο κομμάτι που χρωστάει πολλά στο "Third" των Portishead ή το "Octagon" με τις ανατολίτικες αναθυμιάσεις να φτάνουν μέχρι τα χωράφια των Massive Attack. Δεν θα λείψουν, όμως, και μερικές από τις πιο προσβάσιμες συνθέσεις στο δισκογραφικό κατάλογο των Liars: τα "No 1 Against The Rush" και "Ill Valley Prodigies". Υπάρχουν και τα τι-θέλουν-άραγε-να-μας-πουν-εδώ-πέρα κομμάτια, όπως το "Flood To Flood" και "Who Is The Hunter", αλλά για κερασάκι στην τούρτα έχουμε το χορευτικό κομμάτι με το beat-άκι του και την trance-ίλα του, το "Brats".

Συνολικά, το "WIXIU" είναι ένας ψυχρός και απόμακρος δίσκος. Αυτό επεδίωξαν οι Liars και αυτό κατάφεραν. Ωστόσο, πέραν στιγμών, το πείραμά τους δεν κρίνεται επιτυχημένο. Πολλές φορές οι συνθέσεις ακούγονται υπέρ του δέοντος «ξερές», συν ότι πρόκειται για μουσικές που θα προτιμήσουμε να ακούσουμε από «μάστορες» του είδους. Πλανάται και η υποψία μήπως θέλησαν να ακολουθήσουν κάποια trendy indietronic ρεύματα που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια... Εντούτοις, δύο πράγματα είναι σίγουρα: ότι οι Liars θα μεγαλώσουν το κοινό τους με αυτήν την κυκλοφορία και ότι για ακόμα μια φορά δεν δίστασαν να εκπλήξουν όσους τους ακολουθούν.