Levon Helm

Πόσους drummer γνωρίζετε (εκτός jazz) που να ήταν οι de facto ηγέτες στο συγκρότημά τους; Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού πιθανότατα. Από τους καλύτερους ανάμεσά τους είναι ο Levon Helm των Band, ενός συγκροτήματος η ιστορία και η προσφορά του οποίου συχνά αμελείται όταν ψάχνουμε τους σημαντικότερους ή σπουδαιότερους στο ευρύτερο ροκ. Τουλάχιστον στην Ελλάδα.

Κάπως έτσι ίσως πέρασε στα ψιλά στα μέρη μας η επιστροφή στη δισκογραφία του κ. Helm το 2007 με έναν ακουστικό folk δίσκο, το "Dirt Farmer" παρόλο που του χάρισε ένα Grammy. Μεγαλύτερο θόρυβο προκάλεσε η τελευταία του κυκλοφορία "Electric Dirt" που, όπως γίνεται φανερό από τον τίτλο, ακολουθεί μία ελαφρώς εξηλεκτρισμένη πορεία σε σχέση με τον προκάτοχό του και μπόρεσε να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό χαρίζοντάς του κι άλλο ένα Grammy.

Αφήνοντας όμως τα βραβεία για τις τροπαιοθήκες, η μαγεία του συγκεκριμένου δίσκου βρίσκεται στη χαλαρή και ζεστή του ατμόσφαιρα και τον ήρεμο τρόπο ερμηνείας του Helm που αποπνέει κάτι από ύπαιθρο. Με τη συμμετοχή του Larry Cambell (μέλος και του πρόσφατου συγκροτήματος του Bob Dylan να αντικαθιστά κατά κάποιο τρόπο τον Robbie Robertson) που αναλαμβάνει σχεδόν κάθε έγχορδο αλλά και την παραγωγή, αναδεικνύονται όλα τα αρώματα της αμερικάνικης παράδοσης. Από την country / folk και τα blues μέχρι τα gospel και την big band jazz, η φωνή του Helm, ελκυστικά γηρασμένη, δίνει το λόγο σε έναν κόσμο που ζει ακόμα πίσω από τους προβολείς και τα φώτα της πόλης

Αποτελείται κατά κύριο λόγο από διασκευές, με λίγα πρωτότυπα κομμάτια. Ένα από αυτά όμως συγκαταλέγεται και στις καλύτερες στιγμές του "Electric Dirt". Πρόκειται για το πνευματικό παιδί του Larry Cambell, "When I Go Away", ένα πειστικό blues με συνοδεία στα φωνητικά από την θυγατέρα Amy Helm. Άλλες ξεχωριστές στιγμές αποτελούν η ερμηνεία του "Tennessee Jed" των Grateful Dead, το gospel "Move Along Train" των Staples Singers, το "Golden Bird" του Happy Traum με το υποβλητικό βιολί και το "You Can't Lose What You Never Had" του Muddy Waters (εξαιρετικά διασκευασμένο παλιότερα και από τους Allman Brothers).

Η επιμέρους σταχυολόγηση τραγουδιών μπορεί τελικά και να αδικεί το δίσκο που κυλάει με ζηλευτή συνοχή. Το συμπέρασμα είναι σε κάθε περίπτωση, ότι μπορεί αυτό που σήμερα ονομάζεται americana να αποτελεί ένα ιδιαίτερα ζωντανό είδος με πολλούς υποψήφιους διαδόχους της κληρονομιάς των Band, αλλά για να βάζουμε και κάποια πράγματα στη θέση τους, αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω.