Lee Small

Τι ωθεί έναν καλλιτέχνη που δραστηριοποιείται μέσω ενός συγκροτήματος να κάνει ένα βήμα «έξω» από αυτό και να κυκλοφορήσει μια προσωπική δουλειά; Κάποιος κυνικός θα έλεγε πως πολύ απλά ψάχνει είτε το έξτρα χαρτζιλικάκι είτε να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του. Βλέποντας όμως από μια άλλη σκοπιά το θέμα -χωρίς να αποκλείεται για ορισμένες περιπτώσεις η προηγούμενη υπόθεση- ένας μουσικός είναι πιθανό να χρησιμοποιήσει έναν solo δίσκο ως διέξοδο, επιθυμώντας να εκφραστεί με τρόπο που δεν ταίριαζε και τόσο στο συγκρότημα του οποίου είναι μέλος. Μια τέτοια περίπτωση έχουμε στα χέρια μας.

Το όνομα του Βρετανού Lee Small μπορεί να μην είναι τόσο γνωστό όσο άλλων τραγουδιστών της μελωδικής rock σκηνής, αλλά αυτό μη σας ξεγελάει. Πρόκειται για μια εξαιρετική και ιδιαίτερα πολύπλευρη φωνή. Το «εξαιρετική» το διαπιστώσαμε απ' τις δουλειές του με σχήματα όπως οι Shy και οι Phenomena. Το «πολύπλευρη» έρχεται να μας το αποδείξει με την νέα του προσωπική δισκογραφική προσπάθεια, "Jamaica Inn". Το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει ελάχιστη έως καμία σχέση με την τελευταία κυκλοφορία των Shy, στην οποία τραγουδούσε ο Small, καθώς το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί απ' το μελωδικό hard rock σε πιο χαλαρές συνθέσεις με μια περιρρέουσα blues διάθεση.

Αν ξεκινήσει κανείς την ακρόαση κρατώντας αυτή την «προειδοποίηση» στο μυαλό του, τότε θα αποφύγει μια πιθανή απογοήτευση. Ο δίσκος δεν απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους οπαδούς του μελωδικού ήχου, αλλά επιχειρεί ένα άνοιγμα σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Πρόκειται για ένα σύνολο ωραίων γενικά συνθέσεων, οι οποίες κυλούν αβίαστα η μία στην άλλη, συνθέτοντας τον τελικό καμβά. "The Captain's Quarters", "Shine A Light" και "Waiting For The Hangman" αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές, ενώ η διασκευή του "End Of The Road" των ...Boys II Men όσο κι αν με εξέπληξε «στα χαρτιά», στην πράξη με κέρδισε. Τώρα, εάν ψάχνετε κάποιο κακό κομμάτι δεν θα βρείτε, αλλά κι αν ψάχνετε το κομμάτι που θα σας εξιτάρει ιδιαίτερα, τότε ψάχνετε άδικα. Στο "Jamaica Inn" δεν θα προσπεράσεις κανένα κομμάτι, αλλά δεν θα βάλεις και κανένα στο repeat. Αυτό ίσως να 'ναι και η αχίλλειος πτέρνα του όλου εγχειρήματος.

Τώρα, όσον αφορά στους μουσικούς που απαρτίζουν το εν λόγω project, όλοι παίζουν τον ρόλο τους ιδιαίτερα ικανοποιητικά. Τα drums, το μπάσο και τα πλήκτρα στήνουν την ατμόσφαιρα με αρκετή επιτυχία και ανοίγουν τον δρόμο στην κιθάρα και τη φωνή, που οδηγούν τις συνθέσεις. Ο Martin Kronlund (κιθάρα) προσδίδει πόντους σε κάθε κομμάτι, υπερτονίζοντας το ήδη υπάρχον blues στοιχείο του υλικού και ο Small δεν απογοητεύει στιγμή, θυμίζοντας κάτι ανάμεσα σε Paul Rodgers και Glenn Hughes.

Το "Jamaica Inn", λοιπόν, πετυχαίνει αρκετά καλά να περάσει μια ταξιδιάρικη διάθεση, αλλά δεν φαίνεται ικανό να πετύχει και πολλά πέραν αυτού. Περιέχει μερικές καλές και όμορφες στιγμές, αλλά συνολικά όχι κάτι το ιδιαίτερα εξαιρετικό. Πάντως, αξίζει να τονιστεί πως το κλείσιμο του δίσκου με λίγο απ' το "Carry On My Wayward Son" των Kansas παιγμένο από ένα ακορντεόν υπό τους ήχους της θάλασσας και του καραβιού είναι ό,τι ιδανικότερο.