Leon

Δεν τα πάω και πολύ καλά με τις κολεκτίβες μουσικών που οι επιρροές τους έχουν πολυεθνικές ρίζες. Ταπεινή μου άποψη, στις περισσότερες περιπτώσεις η φλυαρία των κάθε λογής μουσικών οργάνων σε συνδυασμό με τον πανηγυρτζίδικο χαρακτήρα της μουσικής κρύβει με επιμέλεια τη συνθετική αδυναμία των συγκεκριμένων συγκροτημάτων. Κάτι τέτοιο άρχισε να μου περνάει από το μυαλό όταν διαβάζοντας το δελτίο τύπου για το πρώτο album του León έπεσα πάνω σε φράσεις όπως «πολυπολιτισμική πλευρά της μουσικής...».

Ευτυχώς που το συντακτικό μου καθήκον δεν περιορίζεται σε αναγνώσεις δελτίων τύπου, αλλά περιλαμβάνει και ακρόαση, γιατί η όποια καχυποψία μου ως προς τέτοια συγκροτήματα θα μου είχε στερήσει την ευκαιρία να απολαύσω μια πραγματικά έξοχη δουλειά, όπως και είναι το "Futrue". O Τιμολέων Βερεμής, ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «León», κατόρθωσε και δημιούργησε ένα σφιχτοδεμένο μουσικό σύνολο πολυπολιτισμικών καταβολών, στο οποίο κατά κύριο λόγο όμως κυριαρχεί το μέτρο και η μουσική λογική. Το "Futrue" είναι γεμάτο από ποιοτικές συνθέσεις, πληθωρικές και κυρίως πολύ ευχάριστες στο αυτί.

Στα 40 λεπτά που διαρκεί το εν λόγω album, βαλκανικοί ρυθμοί ανακατεύονται ταιριαστά με indie - folk μελωδίες, καθιστώντας το κάθε κομμάτι ενδιαφέρον και με χαρακτήρα. Αν κάτι πιστώνεται περισσότερο ο León, πέρα από τη συνθετική ικανότητα, είναι το πώς έχει ενορχηστρώσει τη δουλειά του. Η κίνηση να συνεργαστεί με παραγωγούς των ομόηχων Beirut βγήκε σε καλό και η πολυμελής του μπάντα δείχνει πέρα για πέρα καλοκουρδισμένη και συνειδητοποιημένη ως προς το ρόλο της.

Το "The Real Elevator" διακατέχεται από μια χορευτική new wave αισθητική, όντας και το πιο «single» κομμάτι του άλμπουμ, ενώ το "Generation X" αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά που συνοδεύουν σε μεγάλο μέρος του άλμπουμ τη φωνή του León. Το "(To The) Children Of Tomorrow" μάς δείχνει και τις στιχουργικές ικανότητες του δημιουργού, ενώ το πομπώδες "Timeless Beauty" θα μπορούσε να έχει ξεφύγει από κάποια sessions των Arcade Fire. To "Someday, Somewhere, Maybe Somebody" σε συνεπαίρνει με την απλή, αλλά κεφάτη μελωδία του και το "All Rise" ρίχνει με τον κατάλληλο τρόπο την αυλαία σε αυτή την εξαιρετική δουλειά.

O León και η μπάντα του με το "Futrue" δείχνουν από τα πιο ενδιαφέροντα και hot ονόματα της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής, αλλά τολμώ να πω ότι βάζουν τα γυαλιά και σε συγκροτήματα του εξωτερικού με την ποιότητα και τη φρεσκάδα τους. O Tιμολέων Βερεμής έχει την ατυχία να μην έχει στήσει τη μπάντα του σε κάποια σικάτη γειτονιά του Λονδίνου, γιατί εάν είχαν έτσι τα πράγματα, οι Greek hipsters θα μας τα είχαν κάνει τσουρέκια για τη «φοβερή μπάντα, που ανακάλυψα στο εναλλακτικό δισκοπωλείο του Soho». Χμμ, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον τυχερός είναι τελικά...