Μοιραζόμενος τις απόψεις του μέσω του Rocking.gr, προσπαθεί να ισορροπήσει στην λεπτή γραμμή μεταξύ υποκειμενικού οπαδισμού και αντικειμενικής οπτικής περί μουσικής. Καθώς κινείται ηχητικά σε μια περιοχή...

Labyrinth
In The Vanishing Echoes Of Goodbye
Πομπώδες, συγκρατημένα νοσταλγικό, άκρατα μελωδικό και κεκαλυμμένα φιλοπρόοδο, αποτελεί μια πανέμορφη προσθήκη στην αυξανόμενη δισκογραφία των Ιταλών
Από τις πλέον αγαπημένες περιπτώσεις συγκροτημάτων για το γράφοντα, οι Labyrinth επιστρέφουν δισκογραφικά έπειτα από την τετραετή τους σιωπή και το "Welcome To The Absurd Circus". Οι Ιταλοί prog/power metallers, από την επανένωση τους κι έπειτα, αποτελούν μια ακλόνητη δημιουργική σταθερά, με άλμπουμ που έχουν ως κοινή συνισταμένη το συνθετικό μοτίβο που πρωτοπαρουσίασαν στο κορυφαίο "Return To Heaven Denied", αλλά ραφιναρισμένο στις ανάγκες του σήμερα.
Αυτή τους η δημιουργική σταθεροποίηση, μας έδωσε σπουδαία άλμπουμ όπως το "Architecture Of A God" και το δεύτερο μέρος του "Return To Heaven Denied", αλλά και άκρως ανταγωνιστικούς δίσκους όπως το προαναφερθέν άλμπουμ του 2021 και το επί του παρόντος παρουσιαζόμενο πόνημα τους. Πράγματι, το "In The Vanishing Echoes Of Goodbye", ήδη από τον πομπώδη τίτλο του αποκαλύπτει τις διαθέσεις του, καθώς το αισθαντικό, βασισμένο στις μελωδίες και ταγμένο στις κλασικές power/prog μανιέρες υλικό του αποπνέει αυτήν την αίσθηση του ρομαντικού και ταυτόχρονα οικείου.
Ήδη από το ταχυδύναμο εναρκτήριο "Welcome Twilight", με τα συγκεκριμένα του χορωδιακά σημεία που προσθέτουν σε ένταση, καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχουν ημίμετρα στις συνθετικές εμπνεύσεις των Ιταλών, μα οι ίδιοι έχουν κατασταλάξει στο ύφος που θέλουν για τις δουλειές τους και προσπαθούν με κάθε τους νέα επιστροφή να το επιτυγχάνουν στο μέγιστο βαθμό. Έτσι, στιγμές που ξεχωρίζουν υπάρχουν άπλετες, με το πολυσύνθετο euro power "At The Rainbow’s End" και το όμορφα Maiden-ικό "The Right Side Of This World" να είναι εκείνες οι συνθέσεις που αποτελούν εδώ τον δημιουργικό οίστρο, όντας κι έξυπνα βαλμένες στη μέση της ροής του δίσκου.
Ξεχωριστή στέκει και η μπαλάντα "To The Son I Never Had", η οποία κρύβει μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Roberto Tiranti, σε ταχύτητες που ευνοούν την εκφραστικότητα της φωνής του να αναδείξει το εύρος των χρωμάτων της. Ως προς τον τελευταίο, ο Ιταλός ερμηνευτής ακόμη αποδίδει σε πειστικότατα επίπεδα, με το χρόνο να μην τον έχει αγγίξει ιδιαίτερα φωνητικά - σημαντικό πλεονέκτημα για μια power metal μπάντα που ανέκαθεν βασιζόταν και στο κομμάτι των εκφραστικών φωνητικών για να ξεδιπλώσει το εύρος των δυναμικών της.
Κατά τα λοιπά, η σταθερότητα στο lineup της μπάντας φαίνεται πως πλέον την ευεργετεί και συνθετικά, αφού ο δημιουργικός της πυρήνας έχει μείνει αμετάβλητος από το 2016, και γενικότερα η σύνθεση της από το 2019 - κάτι εντυπωσιακό για την ασυνέπεια και τα διαρκή πήγαινε - έλα μελών που είχαν δείξει στα προηγούμενα χρόνια της καριέρας τους. Έτσι, οι τεχνικές μα άκρατα μελωδικές κιθάρες των Thorsen και Cantarelli έχουν βρει ιδανική οπισθοφυλακή στο τείχος πλήκτρων του ευφάνταστου Smirnoff, την ίδια στιγμή που το ρυθμικό υπόβαθρο της μπάντας έχει σφυρηλατηθεί από ένα δίδυμο μπασοτυμπάνων που καραδοκεί για να αποκτήσει μικρό, μα σημαντικό, ανά στιγμές πρωταγωνιστικό ρόλο (όπως, επί παραδείγματι, στο break του "The Healing" ή την εκκίνηση του προαναφερθέντος "The Right Side Of This World").
Με ακόμη ένα εκλεπτυσμένο άλμπουμ στο ενεργητικό τους, οι Labyrinth αποδεικνύουν και πάλι την δεδομένη αξία τους. Πομπώδες, συγκρατημένα νοσταλγικό, άκρατα μελωδικό και κεκαλυμμένα φιλοπρόοδο, το "In The Vanishing Echoes Of Goodbye" αποτελεί μια πανέμορφη προσθήκη στην αυξανόμενη δισκογραφία της μπάντας, ταυτόσημο σε νοοτροπία και συνθετικές μανιέρες με τις κορυφαίες στιγμές εκείνης.