Kings Of Leon

Because Of The Times

RCA (2007)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 04/01/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

«...Because of times!» ψέλλισε νευρικά, φτύνοντας, ο ιεροκήρυκας. Τα τρία αδέρφια Followill, τα βλαστάρια του πεντηκοστιανού ιεροκήρυκα Leon, κοιτάχτηκαν με τον ξάδερφο Matthew και χαμογέλασαν, χωρίς να ζαρώσει το δέρμα γύρω από τα χείλη. Συνειδητοποιημένα αμαρτωλοί, οι τέσσερις indie rockers από το Tennessee έχουν παραδοθεί στα σημεία των καιρών.

Η μουσική τους, χωρίς ραδιοφωνική προώθηση, έχει γίνει ένα από τα εκπληκτικότερα hype στολίδια της παρούσας δεκαετίας - αν και δε φαίνεται να έχει τόση απήχηση στη μάνα της δύσης, Ελλάδα. Tάστα στοιχειωμένα από τους Creedence Clearwater Revival, φωνή με ώριμη country βαρύτητα και εύθραυστη νοσταλγική ανωριμότητα, ήχος γοητευτικά απλός και λίαν οινοπνευματώδης. Το ποτήρι Τεννεσί-ουίσκι του "Youth & Young Manhood" (2003) ακολούθησε ένα ποτήρι εκλεπτυσμένο κρασί του "Aha Shake Heartbreak" (2005), ενώ οι οινόφλυγες ακροατές πίνουν από το μπουκάλι στο "Because Of Times" και, τύφλα στο μεθύσι, αναρωτιούνται τί. Σφοδρή και ηθελημένα παρείσακτη μουσική δήλωση. Κάποιοι καουμπόηδες Strokes συναντούν τους Lynyrd Slynyrd και χαρίζουν ψυχή σε μια ξύλινη μαριονέτα U2 που ήθελε να γίνει αληθινό αγόρι.

Κτηνώδες θράσος, η αντιμάρκετινγκ επτάλεπτη εναρκτήριος μακρηγορία "Knocked Up" βρίσκει τον πεισματάρη ερωτευμένο Chaleb να αποδρά με γκαστρωμένη συνοδηγό. Το βασανιστικό riff του "Charmer", διανθισμένο με τα πιο ελεγχόμενα υστερικά ουρλιαχτά, εξυμνεί την ένταση του πειρασμού. Η μπασογραμμή του "On Call" γίνεται βήμα για μια νωχελική κατάληψη του σκοταδιού. Η βρώμικη δύναμη των εξαιρετικών "Mc Fearless" και "Black Thumbnail" είναι πρωτοφανής για το ύφος των Kings Of Leon (Κύριοι, βαθιά υπόκλιση και βουρκωμένα μάτια για την τόση ροκ ουσία!). Γνώριμα garage μονοπάτια στο "My Party" και εξερευνήσεις του ορίζοντα στα "True Love Way" και "Ragoo". Ο εφευρετικός μελωδικός ρυθμός του "Fans" σβήνει στην κουρασμένη προσευχή βαμβακοφυτείας του "The Runner". Ατμόσφαιρα blues βάλτου στο "Trunk", σπαραχτικές εκρήξεις στο "Camaro" και κλείσιμο με τη μπαλάντα απογευματινής συννεφιάς "Arizona".

Ας προσπαθώ, αυτός ο southern garage ήχος δεν περιγράφεται, πόσο μάλλον αυτή η αιλουροειδής ιδιομορφία στο λαρύγγι, από το νιαούρισμα μέχρι το βρυχηθμό. Ίσως στιγμιαία, σε συγκεκριμένα μουσικά θέματα, κάποιοι ακούσια θυμούνται τις Τρύπες του '96, χωρίς φυσικά το πόθεν έσχες να μπορεί να γίνει θέμα. Απλώς κάποιοι, κάποτε, ήταν πολύ μπροστά.

Χωρίς επιτήδευση, οι Kings Of Leon προσέγγισαν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην απάθεια και το δράμα, υπόκρουση του ψυχισμού, του ανελέητου πόθου και της λάθος γυναίκας. Η ροκ μυθολογία θέλει το άλμπουμ να περνά από την ενθουσιώδη και δακρύβρεχτη έγκριση της πατριάρχη γιαγιάς Followill σε μια οικογενειακή σύναξη, ενώ βαριά ησυχία πλάκωνε τα στόματα του υπερπληθυσμού αυτής της θρησκευόμενης δυναστείας νοτίων. Προοδευτική η γιαγιάκα.

  • SHARE
  • TWEET