Kingdom Come

Δεν σας κρύβω ότι στεναχωριέμαι όταν ένας καλλιτέχνης που έχει αφήσει το στίγμα του με το σχήμα του σε ένα μουσικό είδος είναι πλέον σε περίοδο παρακμής. Ο λόγος γίνεται για τον Lenny Wolf και τους Kingdom Come, ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της μελωδικής hard rock σκηνής. Ειδικά τα πρώτα τρία άλμπουμ τους, "Kingdom Come" του 1988, "In Your Face" του 1989 και "Hands Of Time" του 1991, αποτελούν μνημεία για κάθε οπαδό που θέλει να λέγεται ενεργός υποστηρικτής του εν λόγω ύφους, μια και υπάρχει πληθώρα τραγουδιών που έχουν μείνει κλασικά στον χρόνο.

Δυστυχώς η νέα του προσπάθεια, "Outlier", δεν θα έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει ποτέ. Είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με τον Wolf ότι είναι από τους μουσικούς που δεν μένουν κολλημένοι στο ηχητικό παρελθόν τους αλλά αρέσκονται να πειραματίζονται με τον ήχο που εκείνοι θεωρούν ως τον αντιπροσωπευτικότερο που τους εκφράζει όταν κάνουν την εκάστοτε δισκογραφική κίνηση. Με το "Outlier" όμως το αποτέλεσμα παραείναι άσχημο. Προς απογοήτευσή μου σε όλον τον δίσκο δεν υπάρχουν παραπάνω από δύο συνθέσεις σε σύνολο έντεκα που να σε «τραβήξουν», και αυτές με μεγάλη επιείκεια. Όλο το άλμπουμ είναι διανθισμένο από κάποιες σκόρπιες καλές ιδέες αλλά ουχί μαζεμένες σε ολοκληρωμένες συνθέσεις. Για άλλη μια δουλειά, η αγάπη του για τους Led Zeppelin είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, μιας και αρκετά μέρη παραπέμπουν στον μουσικό κολοσσό, αλλά μέχρι εκεί. Οι συνθέσεις είναι κουραστικά ανιαρές και νερόβραστες. Μελωδία ελάχιστα ακούς μία και το συνονθύλευμα νότων, απλά ενωμένων, που υπάρχει είναι ό,τι χαρακτηρίζει τον σκελετό του άλμπουμ.

Σίγουρα ο κάθε καλλιτέχνης είναι ελεύθερος να δημιουργεί ό,τι θέλει, για αυτό και κρίνεται άλλωστε. Θεωρώ όμως ότι όταν έχει ένα σεβαστό παρελθόν σε ένα μουσικό ιδίωμα αν μη τι άλλο πρέπει να το τιμάει. Όσο κι αν πια έχει αλλάξει μυαλά δεν νοείται, τουλάχιστον για μένα, να βάζει τόσα πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία στα τραγούδια του λες και είναι pop καλλιτέχνης. Βλέποντας το λογότυπο του group του κάποτε, με είχε συνηθίσει να ακούω δυναμικά hard rock τραγούδια με μπόλικο τσαγανό και τσαμπουκά, με μελωδία και ρεφρέν που σου κολλάγανε άμεσα στο μυαλό και τα θυμόσουν για χρόνια. Τραγούδια που όταν δεν είχαν γρήγορο tempo αλλά πιο αργό μάς μάγευε η εκμαίευση των συναισθημάτων που προέκυπταν αυθόρμητα. Δυστυχώς ό,τι εμπεριέχεται στο "Outlier" ούτε καν αμιγώς rock το λες. Μπασταρδεμένα είδη αλλοπρόσαλλα αναμεμιγμένα μπορεί. Δεν είναι όμως ωραίο να μην μπορεί να γράψει πια κομμάτια που να έχουν αρχή, μέση και τέλος, αλλά αντίθετα να κυκλοφορεί ανούσιες και βαρετές συνθέσεις, ίσως για να έχει έναν λόγο να περιοδεύσει για να αυξήσει τις καταθέσεις του. Αν μη τι άλλο αν δεν μπορεί ή δεν έχει έμπνευση, μην δισκογραφεί.

Σέβομαι από την άλλη τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες που τον οδήγησαν να έχει συνθέσεις με πιο μοντέρνο ήχο, αλλά όσο παρωπιδιασμένος κι αν είναι ο ίδιος και όσο και αν αγαπάει τα νέα του μουσικά παιδιά, ας ακούει τι γράφει πριν τα κυκλοφορήσει. Βέβαια ο καθένας ό,τι θέλει κάνει, αλλά αν επιθυμεί να δώσει στον κόσμο ό,τι τον γεμίζει μουσικά αυτό τον καιρό, ας το κάνει σε προσωπικό του δίσκο και να μην βεβηλώνει το όνομα που τον καθιέρωσε στις καρδιές των απανταχού οπαδών βάζοντάς το κράχτη πώλησης άλμπουμ. Τι να το κάνω που ναι, ακόμα τραγουδάει πολύ καλά και οι δίσκοι του έχουν καλή παραγωγή, όταν το αποτέλεσμα υστερεί και κουράζει; Τουλάχιστον για μένα έχει κερδίσει το βραβείο του χειρότερου άλμπουμ στον χώρο που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Κάτι είναι και αυτό, μια επιτυχία που λίγοι καταφέρνουν.

Το άλμπουμ αναφέρεται αυστηρά στους οπαδούς του συγκροτήματος που ακόμα και αυτοί πραγματικά δεν ξέρω πως θα το εκλάβουν. Οι πολύ φανατικοί ίσως να το δεχτούν καλά. Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοιο μουσικό ξεπεσμό από έναν καλλιτέχνη που κάποτε με τις δουλειές του είχε βάλει για τα καλά το όνομά του στα χείλη χιλιάδων οπαδών. Κάποτε όμως, γιατί τώρα ούτε καν ψίθυρος δεν είναι στα στόματα του κόσμου. Κρίμα ρε συ Lenny...