Judas Priest

Τελικά έχει ο καιρός γυρίσματα. Ο γράφων επί χρόνια υποστήριζε (και συνεχίζει να υποστηρίζει) τους δίσκους της Ripper περιόδου, φέροντας ως επιχείρημα πως οι Panterίζουσες κιθάρες του "Jugulator" και ο Fear Factorικός ήχος του "Demolition" απείχαν αρκετά απ’ τον παραδοσιακό heavy metal ήχο, δηλαδή τη βάση που χαρακτηρίζει τον πυρήνα των Priest οπαδών. Η επόμενη προσπάθεια ήταν το "Angel Of Retribution", το λεγόμενο και «album του reunion». Οι Priest επέλεξαν να ικανοποιήσουν τη δίψα του «πυρήνα» με μία επιστροφή στις ρίζες, κάτι που αρχικά έδειχνε ελπιδοφόρο αλλά προσωπικά μ’ απογοήτευσε.

Τρία χρόνια λοιπόν μετά το πολυπόθητο reunion και album οι Priest επέστρεψαν με την κλασσική συνταγή που τους χαρακτηρίζει τα τελευταία 25 χρόνια. Διάλεξαν γι’ ακόμη μια φορά τον δύσκολο δρόμο. Ο δίσκος δεν είναι metal, δεν είναι ούτε καν rock με τη στενή έννοια του όρου. Οι Judas έκαναν ότι ακριβώς στόχευαν: έγραψαν μία μεταλλική όπερα στην οποία τα σκληρά χαρακτηριστικά ναι μεν υπάρχουν, αλλά οι δομές απέχουν αρκετά από τα καθιερωμένα στερεότυπα.

Ας ξεκινήσουμε μ’ ένα πισωγύρισμα: το "Nostradamus" με ικανοποίησε περισσότερο από το "Angel Of Retribution", το οποίο με είχε αφήσει με μία κάπως στεγνή γεύση, καθώς έχει τρεις κλασσικές Priest κομματάρες που ακούνε στους τίτλους "Judas Rising", "Worth Fighting For", "Angel" οι οποίες και σώζουν την κατάσταση. Το "Nostradamus" όμως παρουσιάζει ένα πολύ δυνατό προτέρημα καθώς ακούγεται μακράν πιο δεμένο ως σύνολο. Αντί του κλασσικού μοτίβου «εισαγωγή - metal κομμάτι», παρατηρούμε πως ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μία απίστευτη συνέχεια: αν προσέξετε τα περισσότερα intros θα δείτε πόσο πρόσεξαν τις μελωδίες αλλά και τον τρόπο που "παίζουν μπάλα" με τις αλλαγές των θεμάτων, τόσο που μερικά μου ακούγονται πιο αρεστά σε σχέση με πομπώδεις στιγμές τύπου "War". Όσον αφορά πάλι το ύφος καθαυτό, το "Nostradamus" διακατέχεται από μία απίστευτη ομοιογένεια. Τα όργανα συνυπάρχουν με τις όποιες ενορχηστρώσεις με σκοπό η παρουσία του ενός στοιχείου να μην επισκιάζει κάποιο άλλο, κάτι που φέρει τις κιθάρες να βρίσκονται ως επί το πλείστον αρκετά θαμμένες στις ατμόσφαιρες των keyboards (βάση «μεταλλικών» κριτηρίων).

Και εδώ λοιπόν, έχουμε το πρώτο φάουλ - δίκοπο μαχαίρι. Στις περισσότερο χαλαρές στιγμές τύπου "Alone", ένα απ' τα μεγάλα ατού αποδεικνύεται η ατμόσφαιρά που δίνει περισσότερη ένταση στο κομμάτι. Όταν όμως -σε αντίθετο παράδειγμα- τελειώνει η εισαγωγή του "Awakening" για να μπει το "Revelations", οι κιθάρες δεν κόβουν όπως θα ΕΠΡΕΠΕ να κόβουν. Δεύτερο φάουλ θα χαρακτήριζα την ομολογουμένως μεγάλη διάρκεια. Ο δίσκος είναι αρκετά αργός σε ταχύτητες, με αποτέλεσμα τα πιο μέτρια κομμάτια να αποδυναμώνουν τις τελικές εντυπώσεις. Τρίτο και αμφιλεγόμενο ζήτημα αποτελεί το θέμα των φωνητικών. Ο Halford έχει κάνει πραγματικά αξιότιμες προσπάθειες καθώς χρειάστηκε να προσαρμοστεί σε ένα ύφος που στα 35 του χρόνια στο χώρο ποτέ δεν επιχείρησε να δοκιμάσει. Σε τελική ανάλυση οι βαρύτονες ερμηνείες ακούγονται πολύ καλές, δίχως όμως να κάνουν τη διαφορά. Παρόλα αυτά παραμένουν ικανοποιητικές. Τελευταίο και σημαντικότερο πρόβλημα είναι πως τα περισσότερα τραγούδια είναι μεν αρκετά καλά, αλλά όσο κι αν ψάχνω δε βρίσκω το διαχρονικό κομμάτι που θα με ωθεί να ξανακούσω το δίσκο μετά από δέκα χρόνια, κάτι που ίσως δε μπορώ να πω για το "Worth Fighting For". Ως ολότητα έχει το Priest feeling, αλλά όχι τις πολύ δυνατές στιγμές που φανερά θα ξεχωρίσουν. Δυνατοί υποψήφιοι πάντως παρουσιάζονται τα "Alone" και "Persecution".

Εν κατακλείδι, το "Nostradamus" είναι αρκετά καλό αν κι ίσως υπερβολικά φιλόδοξο. Συγκριτικά στέκεται ανάμεσα στα λιγότερο αξιόλογα Priest albums. Παρόλα αυτά είναι Priest, κάτι που δεν μπορούμε να πούμε και για το "Angel Of Retribution". Αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές για την ιστορία τους, κι αυτό ζητώ απ’ αυτούς τους ανθρώπους εν έτη 2008: Να μου δώσουν το χαμόγελο της ικανοποίησης, έστω κι αν παρουσιάζει μία ανάμεικτη όψη. Δε κρύβω πως ακόμα δεν το ‘χω χωνέψει, κι ίσως να μη το χωνέψω ποτέ, εξ’ ου κι η εναρκτήρια πρόταση. Δε μπορώ να δηλώσω ενθουσιασμένος, ούτε όμως απογοητευμένος. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα διχάσει τον κόσμο τους όσο κανένα άλλο πόνημα του παρελθόντος και στο τέλος θα μιλήσει ο μεγαλύτερος όλων των κριτών. Ο χρόνος.