John Glacier

Το καινούριο full length της John Glacier είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Η μουσικός, βρήκε τα πατήματά της το 2021 με το ντεμπούτο της "SHILOH: Lost for Words", ενώ πριν από μερικούς μήνες επανεμφανίστηκε στο διαδίκτυο με ένα lo-fi mixtape που την βρήκε να ξεδιπλώνει την εσωστρεφή ασάφεια των συνειρμικών της σκέψεων πάνω από ψυχεδελικά beats. Στην πορεία, η είδηση της άφιξης του δεύτερου της LP βρήκε το όνομά της, αν και η ίδια δηλώνει πως δεν έχει ούτε όνομα ούτε αριθμό, να ηχεί σε ετερόκλητα μουσικά echo chambers.

Όπως αποδεικνύεται περίτρανα και από τις ακροάσεις του "Like A Ribbon" από τη στιγμή που κατέφθασε, έχοντας προλογισθεί από μια σειρά από Eps, αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο κάποιου hipster-άδικου hype. H Glacier εκκινεί μια πορεία από το abstract hip hop και αφήνει τον πειραματισμό της να ταξιδέψει μέσω της νεοψυχεδέλειας και ηλεκτρονικής μουσικής για να βρεθεί σε post-punk απόμερα λιμάνια. Έτσι, το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ της Βρετανίδας την βρίσκει να αποτυπώνει μέσα από ένα ηχητικό αμάλγαμα όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στο βρετανικό underground. Τα σκάρτα 31 λεπτά του "Like A Ribbon" θα μπορούσαν υποδειγματικά να αποτελούν το ηχητικό ισοδύναμο αυτού που συχνά αποκαλείται "contemporary music", φυσικά μακριά από ακαδημαϊκές προσεγγίσεις.

Όσο εξελίσσονται οι έντεκα συνθέσεις του δίσκου, καθίσταται σαφές πως η Glacier δεν αφέθηκε απλά σε επιφανειακές συμπτήξεις. Το σπαρακτικό "Home" μοιάζει βγαλμένο από τις πιο θαρραλέες μέρες των alternative ‘80s, και σε αυτό, πέραν των ενορχηστρώσεων, συμβάλλει τα μέγιστα η φωνή της μουσικού. Η John Glacier δεν διαθέτει απλώς μια εξαιρετική χροιά, αλλά ακόμη και η ροή της εκάστοτε ερμηνείας της ισοδυναμώντας ανάμεσα σε απάθεια/παραίτηση και υπόκωφη κραυγή αναζήτησης, ενώνει ξένους φαινομενικά ηχητικούς και αισθητικούς κόσμους χάρη στην αφηγηματική της δυναμική.

Πρόσφατα, παραλλαγμένο και από την αντίπερα όχθη, είδαμε ξανά το εν λόγω άλμα, αλλά εδώ δεν μένουν τα πράγματα απλά ενδιαφέροντα σε επίπεδο παραγωγής. Το "Steady As I Am", που λειτουργεί ως πυλώνας του άλμπουμ, χάνεται μέσα σε μια neo-soul/psychedelic θολούρα για να αναδειχθεί ως η ταυτότητα του καλλιτεχνικού εκτοπήματος της Glacier. Μια ανορίοτη αναζήτηση ηχοχρωμάτων σε διαφορετικούς κόσμους, η οποία λειτουργεί ως η ανασυγκρότηση της εσωτερικής της φωνής. Κοινώς, η Glacier προσπαθεί με αυτό τον εντυπωσιακά συνεκτικό πρώτο της δίσκο, να ορίσει το προσωπικό της αποτύπωμα, να βρει τη φωνή της χαμένη ανάμεσα σε σύγχρονες αναφορές και επιρροές. Μισή ακρόαση του «απροσάρμοστου» "Money Shows" θα πείσει και το πλέον ανυποψίαστο.

Στο ηχητικό παρασκήνιο "Like A Ribbon", εμφανίζονται τέτοιες μουσικές προοπτικές, που η ίδια του η ύπαρξη σου δημιουργεί μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Αυτή ακριβώς είναι και η μεγάλη επιτυχία της John Glacier. Ενώ κλείνει το δίσκο με το ακουστικό "Heaven’s Sent", λήγοντας την εσωτερική της διαμάχη σαν μια ποιήτρια του δρόμου, έχει προσφέρει μια ηχητική πρόταση, η οποία, μες την ανανεωτική της άποψη, που αγγίζει και art-pop πεδία, δημιουργεί μια δίψα για περισσότερα.

Ο αινιγματικός και συχνά εσωτερικός, αυτοαναφορικός λόγος των στίχων, αντηχεί άγχη και υπαρξιακές αγωνίες της γκρίζας, αστικής, καπιταλιστικής θλίψης που κάνει το άτομο να ασφυκτιά μοναχικά, κυρίως όμως, γεννά ερωτήματα. Οι αρχικές συγχορδίες του εναρκτήριου "Satellites" και το σχεδόν δίχως ανάσα πρώτο verse, έχουν βάλει τα θεμέλια για ένα υπερρεαλιστικό άνθος μέσα στο τσιμέντο της μητρόπολης. Δεν έχει σημασία ποιας.

Bandcamp
Spotify