Jess And The Ancient Ones

Jess And The Ancient Ones

Svart (2012)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 14/06/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στην τελευταία παράγραφο της περσινής doom/stoner/sludge ανασκόπησης, υπάρχει αναφορά χωρίς πολλές λεπτομέρειες στην Jess και τη λοιπή αρχαία της ομάδα, είτε διότι το πρώτο δείγμα τους ήταν ελάχιστο, είτε γιατί δεν ήθελα να παρασυρθώ και να φάω τα μούτρα μου ωσάν άλλος Παπατρέχας. Μερικούς μήνες μετά, ο ομώνυμος πρώτος επίσημος δίσκος των Jess And The Ancient Ones, επαλήθευσε στο έπακρο την καρτερικότητά μου και ανταποκρίθηκε στον έρωτά μου.

Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για τους άξιους και τους ανάξιους, καθώς η μόδα των τελευταίων ετών με τα occult/retro/doom rock συγκροτήματα και τα γυναικεία φωνητικά ως επί το πλείστον, είχε λάβει διαστάσεις επιδημίας. Οι The Devil's Blood διαφοροποιήθηκαν ηχητικά και καλά έπραξαν, ενώ οι Φινλανδοί αν και πρωτάρηδες, επιδεικνύουν παροιμιώδη ωριμότητα και σύνεση. Η απάρνησή τους για το doom στοιχείο είναι έκδηλη και η προσήλωσή τους σε πιο παραδοσιακές heavy φόρμες, σε συνδυασμό με την 70s αισθητική των Babe Ruth και ουχί των Black Sabbath, δημιούργησαν ένα σύνολο έξι εξαιρετικών συνθέσεων.

Προφανώς κι έχει να κάνει με την τριπλή συνύπαρξη της ηλεκτρικής κιθάρας, γεγονός παράδοξο για μια μπάντα του είδους, τα «κουλά» όμως δεν περιορίζονται μόνο σ' αυτό. Υπάρχει και μια δόση ελαφρολαϊκού που δεν φέρνει στο νου Ταμτάκο, αλλά οι ενορχηστρώσεις, τα riff και κυρίως η φωνή της Jess, την απορροφούν τόσο ομαλά στο κυρίως θέμα του δίσκου, που μόνο ανασταλτικά δεν λειτουργεί (βλ. "Come Crimson Death"). Ακόμα πιο ακατάληπτη όμως είναι η επιτυχημένη ενσωμάτωση του "The Devil (In G Minor)" στο «όλο» που παρουσιάζουν, καθώς πρόκειται για μια saloon-άτη blues-ιά περιοπής, με πρωταγωνιστή το keyboard-piano. Το ακούσαμε κι αυτό...

Αν με ρώταγε κάποιος «τι παίζουν» οι Jess And The Ancient Ones, θα του απαντούσα ευθαρσώς "Sulfur Giants (Red Kings)", το τραγούδι εκείνο που μέσα σε δώδεκα λεπτά περικλείει όλα όσα παρουσιάζει το συγκρότημα, το τραγούδι εκείνο που θα γίνει διαχρονικό παραμένοντας ταυτόχρονα σεμνό και ταπεινό, το τραγούδι εκείνο που αναφέρεται μόλις τώρα για πρώτη φορά και, κάπου εδώ έγκειται η ποιότητα του δίσκου. Δύναμαι να αποθεώνω την εν λόγω σύνθεση για ατελείωτα μερόνυχτα, «γεμιστός» και «κομμένος» και κάθε φορά που θα ανακαλύπτω από την αρχή τη μεγαλειότητά του να πρήζω τους γύρω μου, έλα μου όμως που θα έχω τύψεις που αδίκησα το "13th Breath Of The Zodiac" και τα αδέλφια του. Τα απεριόριστα σέβη μου στην κυρία και στα αγόρια της...

  • SHARE
  • TWEET