James

Χωρίς να χρειαστεί να δώσουν ένα κάρο προωθητικές συνεντεύξεις, όπου με ύφος σαράντα καρδιναλίων θα αναλύουν βαρύγδουπα τη χρήση ορχήστρας ή τη συνοδεία χορωδίας, οσάν να έχουν αυτοί ανακαλύψει τον τροχό  -ενώ όλα αυτά έχουν γίνει στο rock τουλάχιστον 45 χρόνια τώρα-, οι James πατούν με σιγουριά στα πόδια τους και γράφουν μουσική από την καρδιά τους, αδιαφορώντας ίσως λιγάκι για το τι είναι αυτό που περιμένει ο κόσμος να ακούσει από αυτούς.

Πιθανότατα αυτό είναι το μειονέκτημά τους αυτό τον καιρό, δεδομένου ότι η βάση των οπαδών τους, αλλά και οι περιστασιακοί ακροατές τους, ξέρουν πολύ καλά για πόσο μεγάλα πράγματα είναι ικανοί.  Ανέκαθεν, τα κομμάτια τους «έρχονταν» να σε συναντήσουν, ακόμη κι αν δεν έχεις αγοράσει δίσκο τους στη ζωή σου. Και πως να μην είναι έτσι, όταν -κακά τα ψέματα- η μπάντα από το Manchester έχει γράψει pop διαμάντια που είναι αδύνατο να αγνοήσεις, ακόμη και με το πρώτο άκουσμα, πολλώ δε μάλλον αν συνυπολογίσεις την υπερ-έκθεση σου σε αυτά, λόγω του τεράστιου airplay που έχουν απολαύσει στη χώρα μας και όχι μόνο.

Στα albums τους, ωστόσο, συναντούμε πάντοτε και την «άλλη», την ενδοσκοπική πλευρά τους, η οποία συνήθως υποβάλλει τη διάθεση, καταλαμβάνοντας παράλληλα αξιοσέβαστο χρόνο. Αφαιρέστε λοιπόν από έναν τυπικό δίσκο τους τα κομμάτια με προοπτική ραδιοφωνικής επιτυχίας και έχετε μια καλή περιγραφή του δεύτερου EP που κυκλοφόρησαν φέτος οι James.

Το "The Morning After" αποτελεί τη φυσική συνέχεια του "The Night Before", κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το hangover αποτελεί επακόλουθο ενός boogie-night. Η διαφορά σε σχέση με το «αδελφάκι» του (σημειώνεται ότι στην αμερικανική αγορά τα δυο EPs αποτελούν ενιαία κυκλοφόρια) είναι ότι ανάμεσα στα -κατά τ' αλλα- όμορφα low tempo κομμάτια που το αποτελούν, απουσιάζει εντελώς εκείνο το hit που περιμένεις να ακούσεις από τους James.  Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια κυκλοφορία που απευθύνεται αποκλειστικά στον πυρήνα του fan base του συγκροτήματος; Πιθανότατα ναι.

Ακούγοντας τα κομμάτια, φαντάζεται κανείς τον Booth να μουρμουρίζει νωχελικά τους στίχους λίγο μετά το πρωινό ξύπνημα, προσπαθώντας να επικοινωνήσει τα εσώψυχά του. Το πρωινό του ξύπνημα δε θυμίζει καθόλου τη θολούρα του "Sunday Morning" των Chemical Brothers με την Beth Orton ή τη γλυκήτητα ενός άλλου "Sunday Morning", εκείνου των Velvet Underground.  Το δικό του είναι ξύπνημα ενός ανθρώπου με αυτογνωσία, συμφιλιωμένου με τον εαυτό του και τον κόσμο.

Ο Booth ξυπνάει πριν καν ξημερώσει για να δει τον ήλιο να ανατέλλει (ή μήπως το έχει πάρει σερί;), αλλά και για να αντικρύσει, δίχως φόβο, «τα όρνια στο παράθυρό του». "I forgive you if you die / Everybody says I'll be alright / I don't think so" τραγουδάει φορτισμένα για την απώλεια της μητέρας του στο "Dust Motes", θυμίζοντάς μας πως ακόμη και όταν η μουσική των λιγότερο γνωστών κομματιών στα albums τους έχει κατά το παρελθόν υπάρξει αρκετά υποτονική (για τους fans) ή ακόμη και βαρετή (για τους εχθρικά προσκείμενους), οι στίχοι τους πάντοτε παρουσίαζαν ενδιαφέρον.

Το highlight θα μπορούσε να είναι το "Tell Her I Told So", το οποίο κλιμακώνεται σιγοβράζοντας με έναν περίεργο αλλά όμορφο τρόπο και είναι εξίσου καλό με οποιοδήποτε από τα ατμοσφαιρικά κομμάτια του "Pleased To Meet You" (2001).  Ξεχωρίζει επίσης η μελωδία και η «εύθραστη» ερμηνεία του Booth στο "Kaleidoscope", ενώ χαριτωμένο είναι επίσης και το "Rabbit Hole".

Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι πολύ δύσκολα φαντάζεται κανείς το συγκρότημα να παίζει ανελλιπώς κάποιο από αυτά τα κομμάτια στα live του μετά από πέντε χρόνια και νομίζω πως, ιδιαίτερα για ένα τόσο συναυλιακό συγκροτημα όπως οι James, αυτό και μόνο προδιαγράφει τη θέση του "The Morning After" στην ιστορία.  Εν κατακλείδι, εάν στο "Imidiwan: Companions" (2009) των Tinariwen αξίζουν πέντε αστέρια (που αναντίρρητα του αξίζουν!), στο "The Morning After" αξίζουν δύο και μισό.