Jake Bugg

«Θέλει προσοχή το πως θα ζητήσεις δύο μπύρες στην Αγγλία», μου είχε πει ένας καλός φίλος πριν δυόμισυ χρόνια όταν βρέθηκα για πρώτη μου φορά στο Λονδίνο. «Αν θελήσεις να το κάνεις χρησιμοποιώντας τα δυο σου δάχτυλα (δείκτης - μέσος), φρόντισε να τα έχεις αρκετά ανοικτά και η παλάμη σου να «κοιτάζει» είτε προς τα έξω (όπως στο διάσημο V-sign του Winston Churchill), είτε προς τα κάτω. Αυτό που εμείς ονομάζουμε «κωλοδάχτυλο», εδώ το κάνουν υψώνοντας τα δύο δάχτυλα με την παλάμη προς τα μέσα», διευκρίνισε και με γλίτωσε από ανεπιθύμητες παρεξηγήσεις.

Για την ακρίβεια, τα «δύο δάχτυλα» στη Μ. Βρετανία δεν αντιστοιχούν στο νόημα που έχει προσδώσει ο υπόλοιπος κόσμος στην απρεπή χειρονομία με το μεσαίο δάχτυλο. Ομολογουμένως, δύο δάχτυλα μπορούν να προκαλέσουν δραστικότερο αποτέλεσμα από ό,τι το μεσαίο από μόνο του, αλλά το σκεπτικό πίσω από τα βρετανικά «two fingers» είναι εντελώς διαφορετικό και δεν έχει σεξουαλικό περιεχόμενο. Σύμφωνα με την επικρατέστερη ερμηνεία, οι ρίζες της χειρονομίας βρίσκονται στον εκατονταετή πόλεμο (1337-1453), όπου οι Γάλλοι είχαν μεγάλες απώλειες από την αποτελεσματικότητα των Άγγλων τοξοβόλων (longbowmen) και ακρωτηρίαζαν το δείκτη και το μέσο του δεξιού χεριού εκείνων που είχαν την ατυχία να πιαστούν αιχμάλωτοι. Έτσι, οι αρτιμελείς Άγγλοι τοξοβόλοι προέτασσαν τα δύο επίμαχα δάχτυλα σε κάθε ευκαιρία, υπενθυμίζοντας στους αντιπάλους τους  τη ζημιά που ήταν σε θέση να τους προκαλέσουν.

Η αλήθεια είναι ότι τα τόξα της εποχής ήταν ιδιαιτέρως βαριά (έφταναν και τις 100 lb ≈ 45,35 kg) και σίγουρα απαιτούσαν και τη χρήση του αντίχειρα για να τεντωθεί η χορδή και πράγματι, υπάρχουν αρκετοί ιστορικοί που αμφισβητούν την προαναφερθείσα -γενικά αποδεκτή- εκδοχή για την προέλευση της χειρονομία ς με τα δύο δάχτυλα.  Αλλά ας αφήσουμε στους Βρετανούς να βρουν την ιστορική αλήθεια και ας επικεντρωθούμε σε έναν από αυτούς.

Το όνομά του είναι Jake Bugg, είναι μόλις 18 χρόνων και τράβηξε την προσοχή μας υψώνοντας τα "Two Fingers" του, μέσα από ένα άκρως ενδιαφέρον ντεμπούτο που βρέθηκε στο #1 του άλμπουμ chart της πατρίδας του στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Μας έρχεται από το -παντελώς άγνωστο- Clifton (χωριό νοτίως του Nottingham) και ακριβώς προς τα εκεί είναι που ανεμίζει την απρεπή χειρονομία, καθώς σαλπάρει με προορισμό την εκπλήρωση των ονείρων του.

«So I hold two fingers up to yesterday
Light a cigarette and smoke it all away
I got out, I got out, I’m alive and I'm here to stay»

Μπορεί το κομμάτι να ακούγεται εύθυμο, ωστόσο το μήνυμά του δεν είναι καθόλου αστείο, ούτε για εκείνον, ούτε για εκατομμύρια παιδιά που γεννήθηκαν σε σκατουπόλεις, αλλά ποτέ δε συμβιβάστηκαν με την ιδέα να χαραμίσουν εκεί τη ζωή τους. Όπως έλεγε κι ο τιτανοτεράστιος Bruce Springsteen στην κλιμάκωση του "Thunder Road": «It's a town full of losers and I'm pulling out of here to win».

Η πρώτη φορά που έπαιξε μπροστά σε κοινό ήταν στο σχολείο του κι η αναγνώριση του ταλέντου του υπήρξε άμεση.  Απολύτως προβλέψιμα, όσοι τον είδαν έσπευσαν να του κλείσουν θέση σε talent show (σημεία των καιρών). Ο πιτσιρικάς, όμως, παραείναι αυθεντικός για να τους κάνει τη χάρη να μπει στην «κρεατομηχανή»˙ προτίμησε τον παλιό καλό δρόμο και δικαιώθηκε. «Αναλογικός» και παλιομοδίτης με τα όλα του, μοιάζει να έχει φάει το rock 'n' roll κατάλογο της Sun Records με το κουτάλι (μα πότε πρόλαβε;) και αναφέρει τον Dylan ως την κυριότερη επιρροή του. Παρ' όλα αυτά, στο εναρκτήριο track ("Lightning Bolt") μοιάζει να «κατάγεται» απευθείας από τον Woody Guthrie, το μέντορα του Dylan.

Το ντεμπούτο του Bugg είναι ένα εξαιρετικό δείγμα βρετανικής κιθαριστικής pop με μια ξεκάθαρη ροπή προς τη folk, το rockabilly, αλλά και το lo-fi. Ένα μείγμα Guthrie, Dylan, Donovan, La's, Oasis, Coral και Alex Turner σε πολύ πετυχημένες δοσολογικές αναλογίες, που, όσο κι αν μας έρχεται από το παρελθόν, δεν παύει να έχει έναν ιδιαίτερο, προσωπικό χαρακτήρα και τελικά να ακούγεται ως κάτι νέο. Στις επιρροές του αναφέρει ακόμη και τους Alice In Chains (!) και παρ’ ότι αυτό μπορεί να μην είναι αναμενόμενο από έναν νεαρό Βρετανό, με λίγη φαντασία, στο "Ballad Of Mr Jones" μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει ψήγματα από τον τρόπο γραφής της σπουδαίας μπάντας από το Seattle.

Το άλμπουμ είναι γεμάτο διαμαντάκια, που είτε σου κάθονται άμεσα, όπως τα "Two Fingers", "Lightning Bolt", "Taste It", "Broken" και "Trouble Town" ή χρειάζονται μια-δυο ακροάσεις παραπάνω για να σου κολλήσουν κι αυτά, όπως συμβαίνει με τις ντελικάτες, ακουστικές μελωδίες των "Simple As This", "Country Song", "Someone Told Me" και "Note To Self".

Το ταλέντο του Bugg δεν εξαντλείται στις ομολογουμένως πολύ καλές συνθέσεις του, καθώς οι ιστορίες στα κομμάτια του είναι εξίσου ενδιαφέρουσες και δίνονται με πολύ άμεσο τρόπο. Μπορεί να είναι λίγο «κάπως» να ακούς έναν 18χρονο να τραγουδάει «I swear to God I've seen it all, nothing shocks me anymore», αλλά η αιματοβαμμένη ιστορία που μας διηγείται στο "Seen It All" είναι εξαιρετικά δοσμένη και με έναν περίεργο τρόπο ακούγεται πειστικός. Το ίδιο συμβαίνει και στο "Two Fingers", όπου έχει την ειλικρίνεια να ακολουθήσει τη φράση «been down some dark alleys» με τις λέξεις «in my own head». Βέβαια, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στον Iain Archer, ο οποίος συνυπογράφει οκτώ από τα δεκατέσσερα κομμάτια (όπως έχει κάνει σε πολλά των Snow Patrol), καθώς και μεγάλο μέρος της παραγωγής.

Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Bugg έχει πολλή συσσωρευμένη ενέργεια μέσα του και το ταλέντο ξεχειλίζει από τα μπατζάκια του. Διαθέτει μια ιδιαίτερη έφεση στο να σκαρώνει πιασάρικες μελωδίες και -δίχως υπερβολή- φαντάζει σαν τον πιο ελπιδοφόρο συνθέτη/τραγουδιστή που μας έρχεται από το Νησί, μετά τον Alex Turner των Arctic Monkeys. Με ακέραιο το δείκτη και το μέσο του δεξιού του χεριού, μοιάζει σαν ένας γνήσιος απόγονος των Βρετανών τοξοβόλων, ο οποίος βρήκε κέντρο με ένα εξαιρετικά υποσχόμενο ντεμπούτο. Όλα δείχνουν ότι θα μας απασχολήσει πολύ στα χρόνια που έρχονται.