It Bites

Ο John Mitchell είναι από τις πλέον σημαντικές μορφές της βρετανικής progressive rock σκηνής την τελευταία 15ετία, όντας ένας ολοκληρωμένος και πολυπράγμων μουσικός. Πέραν, όμως, από μουσικός, έχει υπάρξει σημαντικός παραγωγός σε συγκροτήματα που δεν πάει το μυαλό όσων είναι εξοικειωμένοι με τη μουσική του, όπως οι Enter Shikari, οι You Me At Six, οι Architects, οι Funeral For A Friend και άλλοι.

Πιο γνωστός ο ίδιος για τις υπηρεσίες που προσφέρει στους Arena, κατάφερε να έχει μια αναγνώριση στους progressive κύκλους μέσω των εξαιρετικών Frost*, ενώ είχε την τύχη να συμμετάσχει στο αγγλικό progressive super group των Kino μαζί με τον Pete Trewavas των Marillion, τον πρώην drummer των Porcupine Tree, Chris Maitland, και τον John Beck από μια ξεχασμένη 80s βρετανική prog rock μπάντα, τους It Bites. Το εξαιρετικό αποτέλεσμα της σύμπραξης, όπως αποτυπώνεται στο ένα και μοναδικό άλμπουμ, "Kino", υπήρξε το εφαλτήριο της επαναδραστηριοποίησης των It Bites, αυτή τη φορά με τον John Mitchell σε φωνητικά και κιθάρα.

Το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν παρέα, το "The Tall Ships" του 2008, για κάποιον λόγο πέρασε και δεν ακούμπησε και τώρα επανέρχονται με το πρώτο concept άλμπουμ της καριέρας τους. Πρόκειται για ένα νοσταλγικό concept που εξετάζει το παρελθόν μέσα από οικογενειακές φωτογραφίες, όντας αρκετά βρετανικό στη σύλληψή του. Όπως τέρμα βρετανική είναι η αισθητική που διακατέχει τη μουσική των It Bites και σε αυτό το άλμπουμ, με αυτή την «κάτι σαν στενάχωρη» διάθεση που βγάζουν ενίοτε οι Marillion της Hogarth εποχής.

Πολλά -πάρα πολλά- πλήκτρα, πληθώρα μελωδιών, βρετανικό «αξάν» και παραγωγή με πολλά μουσικά λιπαρά, που συνήθως κακομαθαίνουν εμάς τους progressive οπαδούς και μας αφαιρούν την ικανότητα να εκτιμήσουμε τις αφαιρετικές προσεγγίσεις άλλων ιδιωμάτων. Γενικά, μπορεί ο Mitchell να δηλώνει πως υπήρξε οπαδός των It Bites, αλλά μάλλον αυτοί προσαρμόστηκαν σε αυτόν, παρά το αντίθετο.

Παρόλο που η ακρόαση του άλμπουμ περνάει όμορφα, νομίζω πως όπως και ο προκάτοχός του σε λίγο καιρό δε θα μου έχει αφήσει τίποτα. Το άλμπουμ είναι άρτιο και έχει τις στιγμές του, όπως στο εναρκτήριο "Man In The Photograph" ή στο "The Last Escape", όμως του λείπει το στοιχείο που θα κάνει τη διαφορά και, δεδομένης της μεγάλης προσφοράς σε κυκλοφορίες που παρουσιάζει ο χώρος, θεωρώ πως το "Map Of The Past" χάνεται κάπου στη πορεία.

Αν είστε κι εσείς της συνομοταξίας που έχει αγοράσει ακόμα και τα άλμπουμ των The Urbane (προσωπικό σχήμα του Mitchell), τότε δώστε μια ευκαιρία σε αυτό το άλμπουμ - ενδεχομένως κάτι έχει να σας προσφέρει. Αν όχι, αναζητήστε καλύτερα το άλμπουμ των Kino, τα δύο άλμπουμ των Frost*, ψάξτε τους Arena και αν η αισθητική σάς οδηγήσει σε περαιτέρω αναζήτηση, αυτή θα σας φέρει λογικά κάποια στιγμή και από εδώ.