Imperial State Electric

Αγαπήσαμε Nicke Andersson στους Entombed, τον αγαπήσαμε και στους Hellacopters κι ενδεχομένως κάποιοι από εσάς να έπραξαν το ίδιο και με τις υπόλοιπες μπάντες που συμμετείχε ο πολυτάλαντος Σουηδός. Η αφορμή πάντως να τον αγαπήσουμε και στους Imperial State Electric δόθηκε πριν από δυο χρόνια με τη διάλυση των Hellacopters που ομολογουμένως στενοχώρησε πολλούς. Το solo project του μετατράπηκε σε project band και ο ομότιτλος παρθενικός δίσκος της ήρθε να καλύψει το κενό των Σουηδών rock 'n' rollers. Μπα...

Οι δώδεκα συνθέσεις μπορεί να φέρνουν μουσικά στους Hellacopters αλλά μερικά κενά είναι δυσαναπλήρωτα. Ναι, θα αρέσει πολύ στους φίλους τους και σε όσους αρέσκονται στις pop/rock μελωδίες που μας έχει συνηθίσει ο Andersson, στους Beatle-maniacs και στους garage-όπληκτους, καλό θα είναι όμως να αρκεστούμε όλοι μας σε αυτό. Στο γεγονός πως το "Imperial State Electric" είναι ένας αναμενόμενα καλός δίσκος στο σύνολό του, με τις όποιες αδιάφορες στιγμές του και που δεν αποτελεί επ' ουδενί τη φυσική συνέχεια των Hellacopters.

Έχει το προνόμιο να αποτελείται από συνθέσεις που θα γίνουν αγαπητές για διαφορετικούς λόγους από ετερόκλητα αφτιά και σίγουρα θα ξεχωρίσει άλλη για τον καθένα. Είναι, βλέπετε, αυτό το καλό συναπάντημα που φωλιάζει στο μυαλό του δημιουργού τους και που αποτυπώνεται τόσο εύστοχα στο πεντάγραμμο κι εν συνεχεία αναπαράγεται στα ηχεία μας. Παρόλο που δε συνάντησα ούτε ένα σημείο αναφοράς (πέρα από το υποκειμενικό μου "Lee Anne"), ο δίσκος είναι καθ' όλα ευχάριστος και κάπου εδώ έγκειται και η μοναδικότητά του μέσα από την πληθώρα των επιρροών του Andersson...

...που θα συνεχίσουμε να τον αγαπάμε. Όχι πως χρειαζόμασταν λόγο, ακόμα κι αν κυκλοφορούσε έναν κακό δίσκο που να έφερε την υπογραφή του. Όχι τίποτ' άλλο, αλλά έχουμε μάθει και ξέρουμε να αγαπάμε ανιδιοτελώς. Αγάπη ντε...