Iamthemorning

The Bell

Kscope (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 19/08/2019
Κατευθυνόμενοι σταθερά προς την αφρόκρεμα του ευρύτερου progressive rock χώρου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν θα τολμούσα ποτέ να ελπίσω ότι μια μπάντα με τον ήχο των Iamthemorning από την Αγία Πετρούπολη θα μπορούσε να είναι επιτυχημένη μέσα στο progressive rock πριγκιπάτο. Αυτοπροσδιορίζοντας εύστοχα το στυλ τους ως "Chamber prog" και όντας πολύ μακριά από την κιθαριστική μουσική, τα PROG βραβεία και η σταδιακή αναγνώριση που κερδίζουν θα έπρεπε να θεωρούνται τουλάχιστον απροσδόκητα. Κι όμως, μια απλή ακρόαση του "The Bell" βροντοφωνάζει "Ποιότητα", όπως ακριβώς και στα προηγούμενα τρία άλμπουμ τους.

Τί είναι λοιπόν αυτό που κάνει το δημιουργικό ντουέτο των Gleb Kolyadin και Marjana Semkina τόσο ξεχωριστό; Η τεχνοτροπία τους, όσο κι αν εμπλέκει πανέξυπνα την κλασική μουσική με υποψίες από progressive, folk και κινηματογραφικούς ορίζοντες, δεν μπορεί παρά να ευθύνεται μόνο εν μέρει. Πρέπει να οφείλεται σε κάτι παραπάνω από το αριστοτεχνικό πιανιστικό παίξιμο του Kolyadin (παίξιμο το οποίο έχει ήδη ξεχωρίσει στο παγκόσμιο prog στερέωμα) και την μεγαλειωδώς αιθέρια κοριτσίστικη χροιά της Semkina. Χιτάκια δεν υπάρχουν - πώς θα μπορούσε άλλωστε; -, τί απομένει λοιπόν; Τίποτα παρά μόνο το διάχυτο φως της μουσικής τους, ένα φως εκτυφλωτικό που είναι ικανό να λυτρώσει όσο και να κάψει.

Συνθετικά στο "The Bell" ο Kolyadin εμπνέεται από τους κύκλους τραγουδιών που εισήγαγε ο Schubert τον 19ο αιώνα και χωρίζει τα δέκα tracks του άλμπουμ σε δύο ενότητες, χωρίς όμως αυτά να χάνουν την αυτονομία τους. Συμμετέχουν συνολικά εννέα guest μουσικοί και το 13μελές σύνολο εγχόρδων St Petersburg Ensemble, υποψιάζεσαι λοιπόν ότι εδώ λαμβάνει χώρα μια πολύ σοβαρή παραγωγή. Το άλμπουμ διαθέτει όντως πολύχρωμες, περιπετειώδεις ενορχηστρώσεις, αν και θεωρώ ότι τα έγχορδα έχουν αρκετά διακριτικό ρόλο και δεν έχουν αξιοποιηθεί όσο θα μπορούσαν. Στιχουργικά η Semkina παραδίδει μια δουλειά επηρεασμένη από την Βικτωριανή Αγγλία του 19ου και τα τραγούδια ασχολούνται με «ιστορίες νεκρών κοριτσιών» και «πρόωρες ταφές».

Όλα τα παραπάνω υπονοούν ένα έργο εντυπωσιακό, μια δουλειά που θα σε πιάσει από τον γιακά, αλίμονο όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι περισσότερες από τις συνθέσεις του άλμπουμ θέλουν τον χρόνο τους για να ξεκλειδώσουν τις χάρες τους και το "The Bell" συνολικά είναι ένας δίσκος που απαιτεί χρόνο για να χωνευτεί. Χωρίς να είναι καθόλου δύσκολο σαν άκουσμα, υπάρχει μια εμφανής απουσία πιασάρικων μερών και η ταυτόχρονη έλλειψη κορυφώσεων δημιουργεί μια πρώτη εντύπωση σχετικής μονοτονίας. Η επαναλαμβανόμενη κατάδυση στο άλμπουμ θα αποκαλύψει σταδιακά πολλούς πανέμορφους βυθούς, δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω ότι το "The Lighthouse" του 2016 μοιάζει να είναι πιο εξωστρεφές και πιο κατανοητό.

Οι πιο μαγικές στιγμές του άλμπουμ είναι όταν το ντουέτο εντρυφά σε στοιχειωμένες, ημιφωτισμένες ατμόσφαιρες. Σε συνθέσεις όπως τα εξαιρετικά "Freak Show", "Ghost Of A Story" και "Six Feet", η ακρόαση μοιάζει να σε μεταφέρει σε συγγενικούς τόπους με το "Damnation" των Opeth - σαν feeling, όχι σαν ήχο - και η μπάντα φαντάζει πραγματικά σπουδαία. Άλλες φορές ασχολείται με αινιγματικούς παιχνιδισμούς ("Lilies", "Salute") ή με την παράδοση της folk ("Song Of The Psyche"), αλλά είναι μόνο όταν τα φαντάσματα ξυπνούν που σε επισκέπτονται ανατριχίλες.

Το "The Bell" συνολικά είναι ένας δίσκος που, σε αντίθεση με αυτό που περίμενα, δεν ξεπερνάει τον προκάτοχο του, ίσως ακόμα και να χάνει στα σημεία. Ταυτόχρονα όμως δεν προδίδει τα εξαιρετικά υψηλά standards που έχει θέσει η μπάντα έως τώρα και φυσικά δεν θα ανακόψει την ορμητική τους πορεία προς την ευρύτερη αναγνώριση εντός του prog χώρου και στην περαιτέρω καταξίωση τους ως ένα από τα σημαντικότερα νέα γκρουπ. Τίποτα δεν με κρατάει πίσω στο να προτρέψω τους φίλους της προοδευτικής μουσικής, ειδικά εκείνους που δεν καίγονται για κιθάρες, να επενδύσουν τον χρόνο και την δημιουργική τους ακρόαση στους Iamthemorning. Τους περιμένει φως άπλετο, σκοτάδι έντεχνο και φαντάσματα αιωνόβια.

  • SHARE
  • TWEET