Aenimus

Λέμε συχνά ότι μια μπάντα μας «πείθει» γι' αυτό που κάνει. Προσπαθώντας να ερμηνεύσω τη φράση νομίζω ότι αυτή αναφέρεται στην ενσυναίσθηση του ακροατή, την όποια δυνατότητα του κάπως να αντιληφθεί το τι νιώθει η μπάντα κι αν το μεταφέρει στην αύρα της μουσικής της. Δεν είναι μεταφυσική δραστηριότητα, απλώς η εμπειρία της ακρόασης που χτίζεται με τον χρόνο. Όλη αυτή η εισαγωγή για να πω ότι οι Aenimus δεν με έπεισαν.

Δεύτερο άλμπουμ για τους Αμερικάνους metallers και πρώτο για τη Nuclear Blast, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι οι Aenimus ετοιμάζονται να επιχειρήσουν το «ξεπέταγμα» τους. Το γεγονός ότι οι ίδιοι περιέγραφαν το προ εξαετίας ντεμπούτο τους "Transcend Reality" ως technical deathcore και το "Dreamcatcher" ως progressive extreme metal θα μπορούσε να μην σημαίνει και τίποτα, πέραν από μια φυσιολογική αναζήτηση ταυτότητας. Πίσω από τις αθώες ταμπελοποιήσεις όμως ίσως να κρύβεται η αλήθεια ενός στιλιστικού συγκεντρωτισμού ή μιας πραγματικής αναποφασιστικότητας.

Οι Aenimus παίζουν ένα τεχνικό death με ισχυρές δόσεις progressive metal και για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, κάνουν τα πάντα σωστά. Η τεχνική τους είναι πράγματι εντυπωσιακή, αν και δεν μπορώ πια να μην αναρωτιέμαι τί νόημα έχουν οι τεχνικές αρετές ενός μουσικού σε μια εποχή όπου ανοίγοντας το YouTube βρίσκεις χιλιάδες επτάχρονα παιδιά να ξεφτιλίζουν τα όργανα σαν τους πιο ξετσίπωτους βιρτουόζους. Πραγματικά δεν λέει κάτι όλο αυτό αν δεν βρίθει περιεχομένου, ειδικά τώρα που το progressive death έχει δεκάδες θαυμάσιες μπάντες.

Το πρόβλημα με τους Aenimus είναι λοιπόν πρόβλημα περιεχομένου και συνοχής. Η πλειοψηφία των τραγουδιών ξεκινάνε επιθετικά και σούπερ τεχνικά και ηχούν μια χαρά. Τότε συνήθως στα μισά του κάθε track η μπάντα αλλάζει τροπάρι, φοράει τον progressive μανδύα της και αρχίζει τις πιο ατμοσφαιρικές της αναζητήσεις, ηχώντας επίσης μια χαρά. Όμως αυτό γίνεται σχεδόν σε κάθε track, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να μην μπορείς να αποφύγεις τη σκέψη ότι ακούς δυο γκρουπ στην τιμή του ενός. Ακροβατούν σε δύο κόσμους και προσπαθούν να τα κάνουν όλα μαζί, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι συνεκτικό. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό είναι το γούστο τους ή αν απλώς αδυνατούν να διαλέξουν ταυτότητα. Στο πηλίκο πάντως, αδυνατείς να αφοσιωθείς είτε στα επιθετικά είτε στα προοδευτικά μέρη. Το όλο concept επίσης, μια συρραφή ιστοριών από διάσημες ταινίες/βιβλία τρόμου, φαντάζει πολύ τετριμμένο και παιδικό για να σε παρασύρει.

Όλα τα παραπάνω αφορούν τη γενική εικόνα. Αν ο ακροατής δεν ενδιαφέρεται για αυτό αλλά προτιμάει να κοιτάει τις λεπτομέρειες της από κοντά, τότε το metal των Aenimus είναι σίγουρα καλοπαιγμένο, διαθέτει κλασική χολιγουντιανή παραγωγή και έχει πολλές αξιόλογες ιδέες διάσπαρτες σε όλο το άλμπουμ. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν οι αρκετές ματζόρε αρμονίες σε διάφορα πιο χαλαρά σημεία, στοιχείο που δεν συναντάς και πολύ συχνά. Δεν αμφιβάλλω ότι θα υπάρξει κόσμος που θα διασκεδάσει με το "Dreamcatcher" και θα περάσει καλά. Δεν αισθάνομαι όμως αυστηρός να πω ότι δεν θεωρώ το άλμπουμ ούτε γνήσιο death, ούτε γνήσιο progressive, ούτε τίποτα άλλο γνήσιο.

Ενώ ο 21ος αιώνας βράζει μέσα στην υπερπαραγωγή και στον υπερκαταναλωτισμό του, η καλή μουσική οφείλει να ανοίγει τον δρόμο της στιβαρά μέσα στο πλήθος. Πολλοί απλώνουν το χέρι τους για να τους ακολουθήσουμε. Φαντάζομαι ότι ο καθένας διαλέγει να ακολουθήσει αυτόν που στέκεται όρθιος κι όχι αυτόν που τρεκλίζει, αυτόν που παράγει τέχνη κι όχι αυτόν που την αναμασάει. Οι Aenimus είναι μια καλή μπάντα αλλά δεν πείθει για κάτι παραπάνω. Κι αν αποδειχθεί ότι κάνουμε λάθος, εδώ θα είμαστε στο μέλλον να το παραδεχτούμε.