Hozier

Μπορεί το στυλ του πληγωμένου φρεσκοχωρισμένου μουσικού, με την επιμελώς ατημέλητη εμφάνιση και το μελαγχολικό βλέμμα, να σου φαίνεται πολύ mainstream, αλλά, ο Hozier ξεχωρίζει τόσο για την χροιά της φωνής του όσο και για το στιχουργικό ταλέντο του. Ένα πακέτο που δικαιολογεί την ολοένα αυξανόμενη φρενίτιδα, που έχει ξεσπάσει στο άκουσμα του ονόματός του.

Τέλη του 2013, ο Andrew Hozier-Byrne κυκλοφορεί το EP "Take Me To Church" και το αντίστοιχο video clip του.

Αναλυτικότερα, η υπόθεση της ιστορίας αφορά την καταδίωξη ενός νεανικού gay ζευγαριού από έναν οργισμένο όχλο, κάνοντας έτσι άμεση αναφορά στη δίωξη της LGBT κοινότητας στην Ρωσία και θίγοντας ένα επίκαιρο κοινωνικοπολιτικό ζήτημα. Αναμενόμενα, το video γίνεται viral. Όσον αφορά στο κομμάτι, είναι μια r’n’b συμφωνία με τα δυνατότερα φωνητικά του άλμπουμ, εκεί όπου σκληραίνουν τα riff του, εντείνονται τα gospel μουρμουρητά ενώ τα κρουστά δημιουργούν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που σε καθηλώνει. Επιπλέον, τα διάχυτα θρησκευτικά στοιχεία ενισχύουν τον λυρισμό των στίχων και τον στοχασμό περί αμαρτίας, σ’ ένα καθαρό τραγούδι αγάπης. Αδιαμφισβήτητη επιτυχία λοιπόν για τον Hozier, καθώς κατάφερε να προωθήσει ένα μήνυμα και να αφυπνίσει συνειδήσεις, αλλά και να αναδείξει το χιτάκι αυτού του άλμπουμ - ας ελπίσουμε όχι της καριέρας του.

Το περιεχόμενο του δίσκου χωρίζεται σε τρεις αποχρώσεις, μια φωτεινή, μια σκοτεινή και μία γκρίζα. Πιο συγκεκριμένα, στη φωτεινή, έχουμε το "Angel Of Small Death And The Codeine Scene" με το soul πνεύμα του Hozier και το πιτσικαριστό μπάσο, το "Jackie And Wilson" στον πιασάρικο r'n'b ρυθμό του και το "Someone New" με το τσέλο και ένα αισιόδοξο ρεφρέν. Όλα τονώνονται με τη βοήθεια της χορωδίας και είναι τα πιο «ανεβαστικά». Στη συνέχεια, έχουμε το "From Eden" με τους γλυκούς στίχους και τα γυρίσματα στην φωνή που σιγοντάρονται από το tempo των κρουστών και της κιθάρας. Το διαδέχεται το folky ντουέτο με την Karen Cowley "In A Week", το οποίο είναι αρκετά μινιμαλιστικό, ώστε να μπορείς να αφεθείς στην καταπραϋντική δύναμη των φωνών τους. Αυτό, δηλαδή, που συμβαίνει και στο "Run".

Η σκοτεινή πλευρά είναι πιο φανερή και ξεκάθαρη. Έχει πιο σκληρούς στίχους και πιο τραχιές μελωδίες. Είναι περισσότερο συναισθηματικά φορτισμένη και θυμίζει τη γεύση ιρλανδικού ουίσκι. Εκεί, ανήκει πρωτίστως το "Take Me To Church" και το επίσης εξαιρετικό "To Be Alone", ένα παλαιάς κοπής blues κομμάτι, ολοκληρωμένο από τη βραχνάδα του Hozier και το soft riff της ηλεκτρικής κιθάρας. Ακολουθούν τα "Sedated" και "It Will Come Back" που σε ανατριχιάζουν σε κάθε γρατζουνιά καθώς και τα -τελευταία και ίσως ιδρωμένα- "Work Song" και "In The Woods Somewhere".

Τέλος, στην γκρίζα απόχρωση ή αλλιώς «μαύρη τρύπα του δίσκου», ανήκουν τα κομμάτια που χάθηκαν και γι’ αυτό δεν αναφέρθηκαν. Ίσως να φταίει το ότι τα ίδια δεν ήταν αρκετά δυνατά ή που τα υπόλοιπα ήταν δυνατότερα. Όπως και να έχει, δεν σου αφήνουν κάποια ιδιαίτερη αίσθηση, ενώ μετά από κάποιο σημείο, νομίζεις ότι έχεις ξανακούσει την μελωδία παιγμένη σε άλλον τόνο, σε κάποιο προηγούμενο κομμάτι.

Ένα άκρως συναισθηματικό ντεμπούτο και μια ενδιαφέρουσα πρώτη προσπάθεια. Η εξιστόρηση των ερωτικών βιωμάτων ενός  νεαρού σπάνια είναι τόσο ποιητικά δοσμένη. Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι τέτοιοι χωρισμοί και δημιουργήματα που θα ξεπεράσουν το "Take Me To Church".