Hellyeah

Band Of Brothers

Eleven Seven Music (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 11/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
- Ξέρεις τον Vinnie Paul; Αν ναι, συνέχισε την ανάγνωση. Αν όχι, πιθανότατα κάτι σου έχει ξεφύγει. Pantera λέγεται και άλλαξε το heavy metal στα 90s.
- Έχεις ακούσει τα τρία πρώτα άλμπουμ των Mudvayne; Αν ναι, συνέχισε την ανάγνωση. Αν όχι, θα ήταν προτιμότερο να ξεκινήσεις με αυτά και να επιστρέψεις μετά.
- Έχεις ακούσει τα δύο πρώτα άλμπουμ των Hellyeah; Είτε ναι είτε όχι, δεν έχει και τόση σημασία.
- Αν τα έχεις ακούσει, σου άρεσαν; Αν ναι, σταμάτα να διαβάζεις, πάρε το "Band Of Brothers" (και μια εξάδα μπύρες) και άκουσέ το, καθώς δε θα σε απογοητεύσει. Αν όχι ιδιαίτερα, συνέχισε να διαβάζεις γιατί ανήκουμε στην ίδια κατηγορία.

Τα έξι εκατομμύρια πωλήσεων των Mudvayne, τους οποίους εκπροσωπούν ο τραγουδιστής και ο κιθαρίστας, μαζί με τον Vinnie Paul των Pantera, ίσως και να δικαιολογούν εν μέρει τον τίτλο του supergroup που έχει δοθεί στους Hellyeah από την ώρα που δημιουργήθηκαν, αλλά η μουσική των δύο πρώτων δίσκων δεν στάθηκε στο ύψος των απαιτήσεων ενός τέτοιου τίτλου. Κανένα από τα δύο άλμπουμ δεν προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στη μουσική βιομηχανία ή στους οπαδούς του ήχο και έχω την αίσθηση πως ούτε το "Band Of Brothers" θα επιτύχει κάτι τέτοιο.

Δεν ξέρω αν το λες κακό αυτό που παίζουν, ενδεχομένως να το λες λίγο προβλεπόμενο (rednecks, αμερικάνικο τσαντισμένο στυλάκι), αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα μου είναι ότι από έμπνευση, από μελωδίες και γενικότερα από μια σειρά παραγόντων που αναζητώ στα ακούσματά μου, οι Hellyeah δεν με καλύπτουν. Όπως, επίσης, δε με συγκινεί ο τρόπος στον οποίο αναλώνεται να τραγουδάει ο Chad Gray, προτιμώντας σε μεγάλο ποσοστό τα βραχνά, screaming vocals και ελαχιστοποιώντας τις πιο μελωδικές πτυχές της φωνής του.

Το "Band Of Brothers" είναι το πιο ακραίο / επιθετικό εκ των τριών άλμπουμ των Hellyeah και ανεξάρτητα του ότι δεν είναι στη κατεύθυνση που αναζητώ, θεωρώ πως εδώ ακούγονται πιο ουσιαστικοί σε σχέση με τους προκατόχους και το αποτέλεσμα πιο δεμένο σαν σύνολο. Εν τέλει, ο δίσκος περνάει χωρίς να ενοχλεί, αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί πλεονέκτημα τέλος πάντων.

Από πλευράς επιμέρους συνθέσεων, το "Between You And Nowhere" αποτελεί την πιο συμπαθητική του άλμπουμ, μάλλον επειδή αποτελεί τη μελωδικότερη στιγμή του, και το "Dig Myself A Hole" ξεχωρίζει κυρίως λόγω refrain, ενώ δεν μπορείς να πεις πως λείπει το νεύρο από συνθέσεις όπως τo "War In Me" ή το ομώνυμο. Το "Drink, Drank, Drunk" ξεχωρίζει περισσότερο για τον τίτλο παρά για τη μουσική, ενώ μάλλον επίτηδες πρέπει να είναι το γεγονός πως το "Call It Like I See It" και το "Why Does It Always" αρχίζουν με το ίδιο κοφτό riff, δεν μπορεί.

Προσωπικά δεν με έπεισαν ούτε αυτή τη φορά, αλλά τη βλέπω τη δουλειά. Στην ακμάζουσα αγορά που οι Lamb Of God είναι Θεοί, σίγουρα θα υπάρχει και ένα (μικρό έστω) κομμάτι να αναλογεί στους Hellyeah, ενώ στις συναυλίες τους θα ανοίγουν αρκετά pits. Πρόβλημα αναγνωρισιμότητας δεν έχουν, φαίνονται ειλικρινείς τύποι και δείχνουν να πιστεύουν πραγματικά σε αυτό που κάνουν, όπως ανακάλυψα μιλώντας μαζί τους. Όμως τίποτα από αυτά δεν με κάνει να αλλάζω γνώμη για την μέτρια αξία του "Band Of Brothers".
  • SHARE
  • TWEET