Heavenly

Οι Γάλλοι power metallers Heavenly κυκλοφόρησαν και τα πέντε album τους μέσα στην περασμένη δεκαετία, και με το τελευταίο τους, "Carpe Diem", επιχειρούν να «αδράξουν τη μέρα» και να έρθουν στο πολυπόθητο προσκήνιο. Δυστυχώς για αυτούς, το είδος στο οποίο ανήκουν θεωρείται τουλάχιστον εξασθενισμένο από την πλειοψηφία των μεταλλάδων, και, εκτός αυτού, αυτή τους η πρόσφατη απόπειρα είναι μάλλον και η πιο αδύναμή τους.

Οι Freedom Call, οι Edguy, οι Stratovarius, οι Nocturnal Rites και κυρίως οι Gamma Ray είναι τα πρώτα ονόματα που θα σου έρθουν στο μυαλό ακούγοντας τον δίσκο, με τη διαφορά ότι όλοι οι παραπάνω τα καταφέρνουν σαφώς καλύτερα. Πληκτράτο ευρωπαϊκό power metal, με μόνιμα αισιόδοξη διάθεση και γρήγορους ρυθμούς είναι τα κυριότερα διακριτικά τους. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους δίσκους τους, υπάρχουν αλλαγές στις προτεραιότητες που κατευθύνουν τα τραγούδια τους. Το "Carpe Diem" στηρίζεται πρωτίστως στην φωνητική δουλειά του Ben Sotto και λιγότερο στις επιδόσεις των υπόλοιπων οργάνων.

Υπάρχουν πλευρές της μπάντας οι οποίες λειτουργούν σωστά, και δεν είναι τυχαίο ότι αυτές συμπίπτουν με τις πιο τυπικές και συγκρατημένες τους. Για παράδειγμα, το κοφτό επιθετικό riffing του εναρκτήριου "Carpe Diem", οι όμορφες μελωδίες του "Lost In Your Eyes" και το πιο αντιπροσωπευτικό "Fullmoon" είναι όλα τους ευκολοάκουστα, με ωραία δουλειά σε κιθάρες και πλήκτρα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι περικλείουν οποιαδήποτε πρωτοτυπία. Ακόμα και τα καλύτερα κομμάτια τους είναι β' κατηγορίας, καλοπαιγμένα κακέκτυπα των ηγετών της σκηνής και τίποτα παραπάνω. Τα άσεμνα ξεπατικώματα των Queen και των Gamma Ray (που αντιγράφουν Queen) στα "Farewell" και "A Better Me" καταφέρνουν να συγχύσουν τον ακροατή, ειδικά όταν οι «εμπνεύσεις» των συνθέσεων αυτών είναι τόσο προφανείς ("Bohemian Rhapsody" από Queen και "The Silence" από Gamma Ray). Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχεις και μία άκρως εκνευριστική φωνή που ζορίζεται να πιάσει όλο και πιο ψηλές νότες με «θεατρικό» τρόπο, με τα αποτελέσματα να είναι κωμικοτραγικά.

Οι Gamma Ray συνεχίζουν να καταδυναστεύονται και στα πιο πρόσφατα χρόνια τους στο "Ashen Paradise", ενώ το "The Face Of The Truth" ανήκει στην κατηγορία των τυπικών power κομματιών που ακούγονται ευχάριστα χωρίς να εντυπωσιάζουν. Η συνάντηση του Μπετόβεν και των Helloween στην διασκευή του "Ode To Joy" βοηθάει στην κατανόηση της ομοιότητας της κλασικής σύνθεσης με το έτερο κλασικό "Eagle Fly Free", μόνο που το τελευταίο υπήρξε περίπτωση καλά καλυμμένης επιρροής από τους δημιουργούς του. Στην ουσία, το "Ode To Joy" είναι περισσότερο Helloween από ό,τι Μπετόβεν.

Στο τέλος της μέρας, οι Heavenly αποτυγχάνουν να την αδράξουν με το τελευταίο εγχείρημά τους, προσφέροντας ένα, εκ πρώτης όψεως, συμπαθητικό δισκάκι, που όμως μετά από δύο-τρεις ακροάσεις θα σε κουράσει με την ανουσιότητα και την μη αυθεντικότητά του, με αποτέλεσμα να το παρατήσεις για να ακούσεις τα αυθεντικά, αν όχι να παρατήσεις το power μια για πάντα.