Hawkwind

Τους Hawkwind τους εκτιμώ και τους αγαπώ αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ τη συναυλία τους ανήμερα της γιορτής μου το 2004 που είναι από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις που έχω βιώσει και το μέτρο με τις οποίες θα συγκρίνονται οι «αρπαχτές» στο υπόλοιπο της ζωής μου. Αυτό μου έδωσε να καταλάβω ότι ο Dave Brock και η παρέα του είναι ικανοί για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο.

Μέσα στα χρόνια τούς έχουν αποκαλέσει πολλά, ανάμεσα στα οποία είναι και πατέρες του ambient, τίτλος που στο φετινό "Blood Of The Earth" δείχνουν να παίρνουν πολύ στα σοβαρά και σίγουρα η επιστροφή του Tim Blake στις τάξεις τους και πίσω από τα διάφορα μπλιμπλίκια μόνο τυχαία δεν είναι. Ο νέος τους δίσκος θα πρέπει να ιδωθεί υπό αυτό το πρίσμα γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση  μία απογοήτευση ίσως να είναι αναμενόμενη.

Ο διαστημικός χαρακτήρας του συγκροτήματος διατηρείται μέσω των περισσότερων στίχων που έχουν κάτι το φουτουριστικό και φυσικά από τους αφηρημένους και χαλαρά δομημένους ήχους και εφέ που παράγει κυρίως ο Blake και ακολουθούν οι υπόλοιποι. Ότι αυτός είναι η κεντρική φιγούρα στο δίσκο είναι ολοφάνερο και πιθανότατα είναι το στοιχείο που έχει κάνει τις συνθέσεις να απομακρύνονται από τις πιο ροκ φόρμες που μας είχαν συνηθίσει οι Hawkwind. Τα riff, τα space solos, τα ρεφρέν, έχουν όλα περιοριστεί στο ελάχιστο προς χάρη μίας ατμοσφαιρικής, πρωτο-ηλεκτρονικής μουσικής που καλύπτει τα πάντα. Δεν είναι, αλλά το "Blood Of The Earth" σίγουρα αφήνει την εντύπωση ενός instrumental ambient/new age δίσκου.

Εξαιρέσεις υπάρχουν, όπως τα "Wraith", "Sweet Obsession" και "Prometheus" που θυμίζουν τις κλασικές στιγμές της δεύτερης εποχής τους και το "You Better Believe It" που κάνει το ίδιο με την πρώτη τους περίοδο. Αυτά τα τέσσερα αποτελούν και τα μόνα τραγούδια που μπορούν να σταθούν εκτός άλμπουμ. Τα υπόλοιπα χάνουν πολύ από την αξία τους στις μεμονωμένες ακροάσεις.

Τα στοιχεία που κυριαρχούν στο φετινό τους πόνημα δεν είναι πρωτόγνωρα για τους "Hawkwind". Απλά το γεγονός ότι επέλεξαν να τα υπερτονίσουν σε σχέση με τα υπόλοιπα συστατικά της μουσικής τους δημιουργεί μία ανισορροπία στην οποία δε μας έχουν συνηθίσει αλλά που δεν παύει, ανά περιπτώσεις, να είναι ελκυστική. Στην κλίμακα του καλύτερου και του χειρότερου που μπορούν να μας προσφέρουν οι Hawkwind, φέτος η μπίλια κάθεται κάπου στη μέση.