Hawkwind

Δεν υπάρχουν εκπλήξεις στον εικοστό έκτο δίσκο των Hawkwind αφού, όπως πάντα, ως ένα συγκρότημα που εφηύρε τον εαυτό του πολύ πριν τους εφεύρουν, άλλα ξανά και ξανά, έχουν πατεντάρει τόσο τον συγκεκριμένο ήχο του space rock, που όχι μόνο δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον εαυτό τους, αλλά και η μόνη περιέργεια είναι το ποια από τις πολλές ενσαρκώσεις τους ηχητικές, αλλά και σε ό,τι έχει να κάνει με τα μέλη τους, θα βρεθεί στο στούντιο αυτήν τη φορά. 

Ο Tim Blake είναι ο μεγάλος απών στο "The Machine Stops" και αυτό έχει στερήσει την πιο ambient πλευρά των πλήκτρων, όχι, όμως, και την ποσότητά τους, αφού για μία ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια είναι τα κάθε λογής σύνθια που παίρνουν την κυριαρχία. Αυτό από μόνο του φυσικά δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά εδώ συνδυάζεται με μία απουσία του μπάσου ως πρωταγωνιστικού οργάνου, παρά τη χρήση τριών μπασιστών κατά τις ηχογραφήσεις, οπότε και ο όλος δίσκος κινείται σε πιο αιθέρια επίπεδα παρά σε groovy και κεκαλυμμένα πρωτο-punk. Αυτό συνεπικουρείται και από τη φωνή του Mr. Dibs που όπου παίρνει τα ηνία, σε σχέση με αυτήν του Dave Brock, κάνει ακόμα πιο ανάλαφρη τη μουσική τους πρόταση και μάλλον είναι και το πιο προβληματικό στοιχείο του δίσκου. Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι όπου ο γερόλυκος Brock τραγουδάει, δείχνει ότι τόσο ο ίδιος όσο και το συγκρότημά του μπορεί ακόμα να ροκάρει, όπως στα "Synchronised Blue" και "Solitary Man" και παράγει τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.

Σε αυτά τα πλαίσια κινείται το σύνολο των τραγουδιών με τις αφηγηματικές στιγμές πρόζας να μη λείπουν, τα περίεργα θέματα να ξεπετάγονται εν μέσω των τραγουδιών δίνοντας ένα ευχάριστο στοιχείο έκπληξης (το "Living On Earth" είναι γεμάτο από αυτό στην προσπάθειά του να καλύψει μουσικές όλης της Γης) αλλά και με περίεργα ψυχεδελικά fade out (το "In My Room" σε αφήνει πολύ ευχάριστα «πεινασμένο» με το απρόσμενο μακρύ τέλος του) και avant-garde προσπάθειες, που όμως δεν έχουν τη χάρη κάποιων Gong για παράδειγμα.

Στα πλαίσια της πολυετούς γνωριμίας μας με τους Hawkwind, το "The Machine Stops" θα λέγαμε ότι επαναλαμβάνει σε χλιαρούς τόνους τόσο τα (πολλά) πλεονεκτήματα, όσο και τα (λίγα) μειονεκτήματά τους. Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτοί οι χλιαροί τόνοι, ακόμα και στα σημεία που αποτυγχάνουν, η αποτυχία τους δεν έχει κανέναν πάταγο. Κατ’ αναλογία, και εκεί που πετυχαίνουν τους λείπει ο όγκος, η δυνατή παρουσία. Ας κρατηθούμε όσο μπορούμε περισσότερο από τα αρκετά καλά τραγούδια, που και αυτήν τη φορά μας προσφέρουν, αλλά με τον καιρό μάλλον ο δίσκος θα ξεθωριάσει σε μία ευχάριστη μεν, αλλά αχνή ανάμνηση.