Hadean Cult

Είναι ωραίο κάποιες απορίες μας να απαντώνται με απρόσμενες κυκλοφορίες κι όχι με δηλώσεις μέσω βαρύγδουπων Δελτίων Τύπου. Για παράδειγμα: Η κουβέντα με φίλους για το doom/occult/hippie rock στην Ελλάδα είχε δυο παραμέτρους. Γιατί να μην έχουν μεγαλύτερη απήχηση οι Year Of The Goat και γιατί δεν έχει βγει μια εγχώρια μπάντα του είδους;

Το πρώτο ερώτημα θα παραμείνει αναπάντητο τουλάχιστον επί του παρόντος. Το δεύτερο, δεν υφίσταται πλέον και υπεύθυνοι γι’ αυτό είναι οι Hadean Cult. Επιτέλους; Καλώς τους κι ας άργησαν. Θα ήταν παράδοξο κι αφύσικο σε μια χώρα που έχει μικρό αλλά πιστό κοινό στη σκηνή αυτή, να μην υπήρχαν μουσικοί με τα ίδια γούστα. Ή τουλάχιστον που δεν τα εξωτερίκευαν. Ή μήπως όχι τελικά και φτου κι από την αρχή; Το πέπλο μυστηρίου που ντύνει τη μπάντα μπορεί και να κρατάει από Σερβία μεριά.

Το σκηνικό μου είναι γνωστό. Χαζεύω εξώφυλλο, διαβάζω τίτλους τραγουδιών και ψαρώνω να πατήσω το play. Την παύση δεν πάτησα για αρκετούς και διαφορετικούς λόγους. Αρχικά λόγω του "Witches' Circle". Σε βάζει στο κλίμα άμεσα κι αδιαπραγμάτευτα. Και μετά κολλάς. Με την άνεση, την άπλα και την έλλειψη άγχους στα γυναικεία φωνητικά. Με τα ρυθμικά μέρη και τις μελωδίες της κιθάρας.

Κάτι γίνεται εδώ. Κάτι καλό. Να συνεχίσω να απορώ που η λιχουδιά αυτή έρχεται από τη Θεσσαλονίκη, έστω κι ως καλλιτεχνική της βάση; Όχι, να το αποδεχτώ ως φυσιολογικό και να συνεχίσω την ακρόαση. Γιατί το δίδυμο έχει μπόλικο ζουμί. Έχω την αίσθηση πως και οι δυο τους έχουν κλασσικές σπουδές πάνω στο αντικείμενό τους. Έχω την εντύπωση πως ο one man instrument αγαπάει και το progressive.

Προφανώς αν κάνω άνω κάτω τις δισκοθήκες τους θα βρω Magnus Pelander, Candlemass, Blood Ceremony & Jess And The Ancient Ones βινύλια. Αλλά δεν θα κολλήσω σ’ αυτά. Θα κολλήσω στα φαινομενικά παράταιρα κι έπειτα θα απορήσω που το "The Wide Black Yonder" δεν έχει άρπα στην εισαγωγή του. Οι Hadean Cult έχουν εξαιρετικές εισαγωγές σε όλες τις συνθέσεις τους. Υπάρχουν όμως και κανά δυο επισημάνσεις.

Πάσχουν λίγο στα τελειώματα, στα outro. Στο κατά τ’ άλλα υπέροχο "Do As You Will Unto Me", δεν έχω σταματήσει να το φαντάζομαι να κλείνει με μια αργόσυρτη επανάληψη της τελευταίας μελωδίας κι ένα fade out. Είναι επίσης φορές που οι συνθέσεις «φωνάζουν» για πιο πομπώδη ενορχήστρωση που θα τις απογειώσει. Αυτό που κάνουν ενίοτε οι Year OF The Goat για παράδειγμα.

Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον οι περιστάσεις να φέρουν και τρίτο μέλος στη μπάντα. Ίσως ο ήχος της κιθάρας γίνει πιο φυσικός και ίσως ακούσουμε και περισσότερα όργανα. Μέχρι τότε, δε μπορώ παρά να λιγουρεύομαι τη μουσική τους πρόταση. Ολοκληρωμένη με τις όποιες ατέλειές της. Με χαρακτήρα και άποψη. To "Don The Mantle" είναι ένας δίσκος που ξεπερνά με ευκολία το σκόπελο της υποκειμενικότητας των προσωπικών κολλημάτων και γούστων.