HIM

Έκτη κυκλοφορία φέτος για τους HIM και χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού fan τους και πολύ περισσότερο για τους ντόπιους οπαδούς, καθώς οι HIM είναι ένα σχήμα ιδιαίτερα αγαπητό στο ελληνικό κοινό. Θυμάμαι κάποιο καιρό πριν όταν έκρινα το "Dark Light" album τους - τελικά συνέβη αυτό που φοβόμουν: πέρα από τα πολυπαιγμένα σε radio και τηλεόραση hit εκείνου του δίσκου, σήμερα, κάποια χρόνια μετά, δεν έχω τίποτα άλλο να θυμάμαι. Παρ' όλες τις radio-friendly καταβολές τους, δε μπορώ παρά να ομολογήσω πως καταλαβαίνω την pop-oriented συλλογιστική της συγγραφής κομματιών των Φινλανδών και με βάση αυτή την λογική έβαλα το cd στο player για να ακούσω και να κρίνω το φετινό τους "Venus Doom".

H αλήθεια είναι πως ο κύριος Valo δε φεύγει ποτέ από την επικαιρότητα: μια οι συλλογές του σχήματός του, μια οι Apocalyptica και μια η εξαιρετική, περσινή διασκευή στο "Summer Wine" (αν και η εκτέλεση από τον Bono και τις Corrs είναι απείρως καλύτερη), καταφέρνει να μας απασχολεί συχνότατα με τα καμώματα του. Όλα φάνταζαν ήσυχα πριν πατήσω το "play" στο στερεοφωνικό μου, καθώς δεν πίστευα τις δεσμεύσεις του group για "heavy material" και τα συναφή, αλλά ο Ville και η παρέα του είχαν διαφορετική γνώμη...

Και να τελικά που το σχήμα κάνει την έκπληξη και το "Venus Doom" είναι το magnum opus τους! Πιο σοβαροί, πιο heavy, πιο ουσιαστικά σκοτεινοί από ποτέ, οι HIM αφήνουν τη Sabbathήλα των ακουσμάτων τους να αγγίξει όλα τα κομμάτια του νέου τους δίσκου και φτιάχνουν ένα σύνολο που αν μη τι άλλο σε εκπλήσσει και σε κάνει να το προσέξεις και να το σεβαστείς παραπάνω, καθώς για πρώτη φορά δίσκος των HIM είναι για πολλαπλές ακροάσεις. Τα solo είναι πιο δουλεμένα από ποτέ, ο Valo προσπαθεί και καταφέρνει να τραγουδήσει σε διαφορετικούς τόνους (μέχρι και hard rock στριγκλιές έχει το "Venus Doom") και παράλληλα αποδεικνύει την έκταση και την ποιότητα της φωνής του για άλλη μια φορά.

Είναι λοιπόν το "Venus Doom" ένα καταπληκτικό album; Κάνουν οι HIM αυτή τη φορά την υπέρβαση; Για μένα, δυστυχώς και πάλι όχι. Όσο ενθουσιασμό και να αποκόμισα από αυτή τη νέα ηχητική προσέγγιση στον παραδοσιακό τους ήχο, με το "Venus Doom" φοβάμαι πως οι HIM αποδεικνύουν ότι είναι ένα σχήμα τίμιο, αλλά άνω φραγμένο, αναφορικά με τις δυνατότητες του. Ναι, ο δίσκος έχει καλές στιγμές και ενδιαφέροντα σημεία, αλλά οι HIM φοβούνται για άλλη μια φορά να αποτινάξουν εξολοκλήρου τον radio-friendly χαρακτήρα τους (πχ δείτε πως στα κουπλέ όλα τα όργανα υποτάσσονται στη χροιά του Valo, λες και πρέπει να κάνουν απόλυτη ησυχία για να ακουστεί) και -γιατί να το κρύψουμε τελικά- έχουν και όριο στις συνθετικές τους δυνατότητες. Επιπροσθέτως φοβάμαι πως το βάρος του album θα στεναχωρήσει κάποιους από τους οπαδούς τους (είπαμε θέλει πολλαπλές ακροάσεις), αλλά σίγουρα θα επιτρέψει σε κάποιον πιο αποστασιοποιημένο ακροατή να τους δώσει επιτέλους μια αληθινή ευκαιρία. Μια ευκαιρία να τον κερδίσουν ουσιαστικά.

Πιθανότατα το "Venus Doom" είναι ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει για το ακραιφνές metal ακροατήριο και σίγουρα ό,τι πιο δύσκολο έχουν βγάλει για το παραδοσιακό κοινό τους. Προσωπικά με ξάφνιασαν, αλλά δε με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Ενδιαφέρων δίσκος, αν και άνισος, που αξίζει μιας σοβαρής ευκαιρίας, αν όμως έχετε το κουράγιο να δώσετε σοβαρή ευκαιρία σε ένα σχήμα που άγεται και φέρεται. Προσωπικά προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα. Ακούστε τον και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.