Gutworm

Τα κλισέ στη δημοσιογραφία είναι ότι τα wildcards για τους χαρτοπαίκτες ή το cloaking coat για τον Harry Potter: σε ξελασπώνουν εκεί που πραγματικά έχεις κολλήσει. Πάρτε για παράδειγμα το death με ολίγη από σύγχρονο black των Gutworm: θα μπορούσα άνετα να γράψω για "κολασμένα" φωνητικά, "υπερβάρβαρο" drumming και "δαιμονικά"δαιμονικά riff, χωρίς να ξεφύγω από το κλίμα του δίσκου. Θα ήμουν όμως επί της ουσίας περιγραφικός; Μάλλον όχι.

Κατ' αρχάς και ενώ αντιπαρέρχομαι το ηλίθιο του ονόματος τους, οι Gutworm μας αποπροσανατολίζουν έχοντας στήσει το όλο artwork του "Ruin The Memory" σα να είναι κάποιο συγκρότημα με εκτίμηση στην "ατμοσφαιρική" πλευρά του ακραίου ήχου: οι gothic γραμματοσειρές και τα ανάλογου ύφους εξώφυλλο και booklet έχουν την τιμητική τους. Το πρόβλημα εστιάζεται όμως στη μουσική. Στο πρώτο μισό του δίσκου μας παρουσιάζουν ένα riffόραμα χωρίς μελωδία (αναμενόμενο θα έλεγε εδώ ο, εμπαθής αναφορικά με αυτή την "μελωδική" μουσική, Αγραφιώτης), αρχή, μέση, τέλος, refrain κτλ κτλ. Δηλαδή αν κάποιος έχει πληρωθεί για την παραγωγή του δίσκου, πρέπει να είναι πιο μάγκας από τον Robert Redford στο "Κεντρί" και οι Gutworm πιο ηλίθιοι και από πάνελ της Λαμπίρη (αθροιστικά).

Τα πρώτα πέντε κομμάτια του δίσκου έχουν να μας προσφέρουν μόνο ένα (1) ενδιαφέρον riff, αλλά και αυτό από τη μονότονη χρήση του ξεχειλώνει. Από την άλλη, στο υπόλοιπο του δίσκου οι Gutworm θυμούνται τους Cannibal Corpse και τα πιο heavy σημεία των σύγχρονων Cradle Of Filth και ο δίσκος στρώνει κάπως. Ο τύπος που κάνει τα φωνητικά έχει ίσως την πιο άτονη brutal χροιά που έχω ακούσει εδώ και καιρό και η παραγωγή είναι επιπέδου βιντεοταινίας Ψάλτη, τουτέστιν ανύπαρκτη.

Εν ολίγοις, άλλος ένας "Dr. Jekyll Mr Hide" δίσκος, ο οποίος αν δεν ήταν τόσο ανυπόφορα κακός στο πρώτο μέρος, μπορεί και να ξανάκουγα. Ενώ είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα εκεί έξω, δε μπορώ να παραβλέψω το κακό ηχητικό αποτέλεσμα στη δουλειά των Gutworm. Που είναι τα κλισέ όταν τα χρειάζεσαι;