Gus 77

Τον τελευταίο καιρό κάτι περίεργο συμβαίνει μεταξύ του Seattle, της Ελλάδας και των μουσικών σκηνών της. Όλο και περισσότερες εγχώριες μπάντες ενστερνίζονται τον grunge ήχο, φυσώντας έναν νοσταλγικό αέρα από τα 90s. Πρώτα είχαμε τους πατρινούς Monovine με τις ξεκάθαρα Nirvanικές επιρροές τους. Το 2012 μας άφησε με την εμφάνιση των Gus 77 που μας έρχονται από την Καρδίτσα και μαζί τους το παρθενικό τους άλμπουμ, "Tramp", που περιέχει περισσότερο ακουστικές και πιο μελαγχολικές διαθέσεις, τόσο σε στιχουργικό όσο και συνθετικό επίπεδο.

Αν θα έπρεπε να τους κατατάξουμε ως ακόλουθους κάποιων εκ των θεμελιωδών grunge συγκροτημάτων, τότε θα τους βάζαμε κάπου ανάμεσα στους Alice In Chains και τους Soundgarden, με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο προς τους πρώτους, αν και το εξώφυλλό του θυμίζει αρκετά το "Yield" των Pearl Jam. Από πολύ αρχή κιόλας, τα βαρύτονα γυρίσματα στις κιθάρες του εναρκτήριου "The Warning Bells" και οι διφωνίες του "Sometimes" που το ακολουθούν αποδεικνύουν την πηγή των επιρροών τους. Ο βασικός συντελεστής του άλμπουμ, ο Κωνσταντίνος Παράσχης, έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά τόσο στα καθαριστικά μέρη, όσο και στα στιχουργικά, αγκαλιάζοντας σε μεγάλο βαθμό την υφή της θλίψης και της μελαγχολίας που επιβάλει το είδος. To σκοτάδι και οι σκιές απλώνονται στο "Under Your Skin", ενώ στο "The Day I Will Never Forget" οι προσπάθειες για την λήθη πνίγονται στους ωκεανούς που περιγράφουν οι στίχοι του. Θέλοντας και μη, εκεί το μυαλό ταξιδεύει στο "Oceans" των Pearl Jam, που και αυτοί κάνουν αισθητά την παρουσία τους στο άλμπουμ. Οι δύο διασκευές, του "Nothing As It Seems" και του "Rearviewmirror" ερμηνεύονται από την μπάντα σε ικανοποιητικότατο επίπεδο, αν ξεπεράσουμε το γεγονός ότι πίσω από την κονσόλα δεν βρίσκεται ο Brendan O'Brien και πίσω από το μικρόφωνο ο Eddie Vedder. Οι διασκευές αυτές αποτελούν και τα πιο «ηλεκτρισμένα» κομμάτια του άλμπουμ από άποψη παραγωγής, μιας και ο προσανατολισμός του "Tramp" ορίζεται σε πιο ακουστικά μονοπάτια. Η κορυφαία σύνθεση του άλμπουμ βρίσκεται κρυμμένη κάπου εκεί στο τέλος, με το "Just A Song", που αποτελεί μια μικρή ελεγεία των Gus 77 σε αυτό που δείχνουν να αγαπούν περισσότερο, την ίδια την μουσική, περιγράφοντας την κάθαρση ψυχής που βιώνει ο καθένας μας μέσα από αυτήν.

Αν και είναι δύσκολο να πούμε ότι το grunge γεννήθηκε και πέθανε πριν από είκοσι και πλέον χρόνια, αφού οι βετεράνοι και πρωτεργάτες του είδους επανενώνονται και κυκλοφορούν άλμπουμ υψηλών απαιτήσεων, στην χώρα μας ξεπηδούν συνεχώς νέα συγκροτήματα που ακολουθούν το είδος. Στην περίπτωση των Gus 77 και της πρώτης τους δισκογραφικής προσπάθειας έχουμε μεν μια περισσότερο «unplugged» εκδοχή, χωρίς να σημαίνει ότι δεν επιτυγχάνουν τους στόχους τους. Σίγουρα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, αλλά σκεπτόμενοι ότι το "Tramp" στηρίζεται στο μεράκι και την προσωπική δουλειά των συντελεστών του, μας γεμίζει ελπίδες για αυτά που έχουμε να περιμένουμε μελλοντικά από την μπάντα.