Grey Daturas

Δύσκολα τα πράγματα, πολύ δύσκολα και προμηνύεται να γίνουν και απάλευτα. Δε λέω, το label της Neurot με προϊδέασε για το μουσικό περιεχόμενο, αλλά πάλι ποτέ δε μπορείς να δηλώσεις έτοιμος για τέτοιες κυκλοφορίες. Το μόνο παρήγορο είναι πως αξιοσέβαστος συνάδελφος τα έβγαλε εις πέρας με τους Boris οπότε μου δίνει έμμεσα κουράγιο.

Το «γαμώτο» είναι μια λέξη παρεξηγημένη με διφορούμενη -τουλάχιστον- έννοια, που ταιριάζει όμως γάντι στην περίπτωση των Grey Daturas. Γιατί ρε γαμώτο διαλέγεις να βαβουριάζεις όταν στο προηγούμενο κομμάτι έχεις συνθέσει και γαμώ τις μουσικές; Γιατί ρε γαμώτο να ξύνεις τον τοίχο με δοξάρι, όταν έχεις δίπλα σου ένα περήφανα στεκόμενο τσέλο; Ok, μπορεί να την ακούς διαφορετικά από τους υπόλοιπους και να φτιάχνεσαι με αυτό, εμένα όμως πρώτα με φτιάχνεις και μετά με ξενερώνεις χωρίς πολλά πολλά.

Και είμαι σίγουρος πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι σαν εσάς, Grey Daturas, που γουστάρουν να πειραματίζονται στα ξυσίματα και στην αντοχή των αφτιών τους με θαυμαστά μάλιστα αποτελέσματα. Δε γουστάρω όμως να με παρατάς πάνω στο καλύτερο πήδημα μετά από 11 λεπτά (όσο διαρκούν τα δύο παραδόξως καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ), επειδή θυμήθηκες τα νηπιακά σου χρόνια, τότε που έσπαγες τα νεύρα της μάνας σου χτυπώντας ασυνάρτητα τα κατσαρολικά. Μεγάλωσες πλέον και καιρός να πάρεις αποφάσεις. Στο 'χω ξαναπεί, δεν τις μπορώ τις μεσοβέζικες κατάστασεις και τα διλήμματα.

Αγαπημένη μου Datura, ακόμα και να βγάλεις έναν αμιγώς noisy δίσκο δε θα με πειράξει και μπορεί να μου κάνει κιόλας. Όταν όμως μου είσαι μια κρύο, μια ζέστη, ε τότε πολύ φοβάμαι πως θα τη φας τη βαριοπούλα κατακούτελα.