Gossip

Πριν τρία χρόνια, η Beth Ditto καμάρωνε ότι έγραφε μουσική για άντρες. Θα διαφωνήσω, αλλά το είδος που διάλεξε να υπηρετεί μαζί με τους υπόλοιπους Gossip, σίγουρα είναι κάτι ιδιαίτερο και άξιο προσοχής. Ή τουλάχιστον ήταν. Στα χρόνια της παρουσίας τους κατάφεραν να χτίσουν μια περίεργη γέφυρα μεταξύ της disco και του punk, που στο "Music For Men" ακουγόταν πάντα με αναστολές από το πιο σκληροπυρηνικό κοινό. Παρ' όλα αυτά όμως, οι φωνητικές ικανότητες της ευτραφούς και ακομπλεξάριστης ηγετικής περσόνας της μπάντας, μπόρεσαν και κέρδισαν την εμπιστοσύνη μέρους αυτού του κοινού. Ωστόσο, το είδος που επιλέγουν να πραγματευτούν στο "A Joyful Noise", έχει μεταμορφωθεί σε ένα περίεργο pop/disco κράμα, πιο ανάλαφρο και σίγουρα πιο κακώς εννοούμενο ραδιοφωνικό.

Η ίδια η Ditto παραδέχτηκε ότι άκουγε έναν ολόκληρο χρόνο Abba, πριν μπουν οι Gossip να ηχογραφήσουν την νέα τους δισκογραφική δουλειά. Παίρνουμε λοιπόν αυτό ως δεδομένο κι επιπλέον ότι πίσω από τις κονσόλες βρέθηκε ο Brian Higgins. Δεν ξέρω αν τον γνωρίζετε, αλλά οι πιο διάσημες συνεργασίες του είναι με τις Sugababes, την Kylie Minogue και τις Girls Aloud, που εξαιρουμένης της Kylie, όλες οι υπόλοιπες υπηρετούν την girly-mainstream πλευρά του σύγχρονου κακού, στα όρια του εμετικού, pop. Να λοιπόν τι γίνεται όταν αφήνεις στα χέρια ενός τέτοιου ανθρώπου την τύχη του άλμπουμ σου κι αποχαιρετάς από την θέση της κονσόλας τον Rick Rubin. Όχι ότι αυτός αποτελεί πανάκεια, αλλά είναι σχεδόν δεδομένο ότι ταυτόχρονα υπογράφεις ότι έχεις αφήσει μαζί του και οποιοδήποτε μηδαμινό rock στοιχείο που μπορεί να υπήρχε έστω και αχνά στον μουσικό σου χαρακτήρα. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει στο "A Joyful Noise". Οι Gossip εγκαταλείπουν τον soul/punk/disco χαρακτήρα τους, κρατάνε το τελευταίο είδος της προηγούμενης περιγραφής και γράφουν με φανταχτερά glitter, ροζ κεφαλαία γράμματα μπροστά της την λέξη «POP». Ο δίσκος θα μπορούσε να είναι κάλλιστα της Madonna. Κάτι που μπορεί να επιθυμεί από την πλευρά της η μπάντα και για αυτό να έκανε την ανάλογη αναφορά στο "Like A Prayer", στη σκηνοθεσία του πρώτου της single, "Perfect World". Πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτή είναι και η πιο τίμια στιγμή του άλμπουμ, σε μία ακόμα αβίαστη επίδειξη φωνητικών από την πλευρά της Ditto. Επίσης αξιοσημείωτο σημείο του άλμπουμ είναι, το ακριβώς επόμενο κομμάτι, που εφόσον ο ακροατής μπορέσει να ξεπεράσει τον σκόπελο της Ke$ha εισαγωγής του, που ξανά με οδηγό τους εξαίσιους λαρυγγισμούς, στιχουργικά διαπραγματεύεται την ανεργία, με έναν παιχνιδιάρικο και αρκετά ειρωνικό τρόπο. Αλλά και πάλι παραείναι ανάλαφρο για να βάλει τον ακροατή στην διαδικασία να σκεφτεί την οικονομική κρίση και τα κοινωνικά προβλήματα που αυτή δημιουργεί. Το "Get Lost" αναβιώνει μνήμες ξεχασμένης techno-house των 90s (ναι, αυτή των 2 Unlimited και του Haddaway) που με λίγο πλαστικό ήχο από τα synth και μικρές ρυθμικές εναλλαγές, κάνει προσπάθειες στο να παρασύρει τον ακροατή να ενστερνιστεί την χορευτική του πλευρά, αλλά κι εκεί αποτυγχάνει. Ο λόγος είναι κυρίως το χαρακτηριστικό που διαπερνά και συνολικά το άλμπουμ. Τα drums παίζουν ρόλο μετρονόμου και στην καλύτερη, ενός drum machine, που η έλλειψη βάθους τους αδυνατούν να βάλουν σε οποιοδήποτε ρυθμό τον ακροατή. Επιπλέον, από την αρχή ως το τέλος, οι κιθάρες έχουν χαθεί κάπου στο βάθος της παραγωγής, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο τον rock/punk οπαδό στην ακρόαση του, δείγμα αποκόλλησης από την φιλοσοφία του "Music For Men" και προσκόλλησης στις βασικές ιδέες του "Movement". Γίνεται πάντως και μία προσπάθεια εισαγωγής πιο funk στοιχείων στο "Horns", μέσα από τα πλήκτρα του Cambell. Προσπαθεί τρεισήμισι ολόκληρα λεπτά για να το κάνει διασκεδαστικό, όλοι περιμένουν το εκρηκτικό σημείο, αλλά δυστυχώς αυτό ποτέ δεν έρχεται και τελικά το κομμάτι χάνει τον αρχικό του στόχο.

Ίσως τελικά η υπερβολική διασημότητα και υπερέκθεση της Beth Ditto και των Gossip να τους έκανε κακό. Τα συναισθήματα που έδειχναν να αναβλύζουν με τον προσωπικά δικό τους μουσικό τρόπο στα προηγούμενα άλμπουμ τους, φαίνεται τώρα να έχουν γίνει πιο επιδερμικά. Επιλέγουν μάλιστα τον επιφανειακό δρόμο της σύγχρονης καλογυαλισμένης mainstream pop για να τα μεταφέρουν στο κοινό. Ένα κοινό που με αφορμή το "A Joyful Noise" δυστυχώς αρχίζει να διαχωρίζεται καθαρά από τους καθαρόαιμους rock οπαδούς.