Gehennah

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι αυτούς τους Σουηδούς χουλιγκάνους είναι οι συλλογές Headbanger’s Against Disco. Το "Metal Attack" των Inferno έλαμπε σαν χρυσός, όπως και to "Baby, Disco Is Fuck" των Sabbat, μια επανεκτέλεση ενός αρχαίου τραγουδιού από το '86. Τότε δε, η εναντίωση και η πολεμική προς φλώρους, ποζεράδες και λοιπούς είχε και το νόημα επανάστασης σε μια μεταλλική σκηνή ρημαγμένη. Εκνευριστικά hardcore σχήματα βαφτιζόντουσαν σαν thrash ηγέτες, μαϊντανοί κυνηγούσαν νεράιδες στα δάση συνδυάζοντας βελουτέ φωνητικά με μιμήσεις αρκούδων, ενώ ευνουχισμένες και ζαχαρένιες μελωδίες εμπλουτισμένες με πλαστικές δίκασες έκαναν φόρο τιμής στα τάπερ. Οπότε, ήταν λογικό το γεγονός ότι σχήματα της Osmose, ή groups όπως οι Nifelheim, οι Cranium κ.τ.λ. να μοιάζουν σαν τη μύγα μες το γάλα. Έτσι όσοι -λίγοι η αλήθεια είναι- ασχολήθηκαν με αυτόν τον ήχο ταυτίστηκαν μαζί τους, κινούμενοι σε παράλληλους δρόμους, μιας και η πνοή του '80s metal που διακαώς αναζητούσαν βρισκόταν σε μέγιστο βαθμό εκεί. Οι Gehennah, για να έρθουμε και στο θέμα μας, γνώρισαν και αυτοί μια μικρή αναγνώριση λόγω του Motorhead-ικού, ατημέλητου μουσικού στυλ τους στο οποίο προμετωπίδα ήταν και η άνευ ορίων αλκοολοποσία με όλα τα επακόλουθα της.

Η επιστροφή στη δισκογραφία με το "Too Loud To Live, Too Drunk To Die" ύστερα από περίπου είκοσι χρόνια από το "Decibel Rebel" (εξαιρώ το "Metal Police" EP) δεν νομίζω ότι θα φέρει απογοήτευση στους λάτρεις τους. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά, ουσιαστικά όλα κυλάνε με τον τρόπο που μας χαιρέτησαν - ή έκαναν διάλειμμα - τότε. Έντονες επιρροές από Motorhead, Venom, Bathory εμβρυακής περιόδου, Bulldozer και με το hard rock/blues βρώμικο άρωμα να ξεδιπλώνεται και να αγκαλιάζει τις γκαρίλες του Mr Violence. Η οποία φωνή εξακολουθεί να τραγουδά βρίσκοντας τους κατάλληλους στίχους με τους ακόμα πιο κατάλληλους - εν είδη - σλόγκαν τίτλους.

Όλα καλά και ωραία, λοιπόν, αν και δεν μπορούμε να κρύψουμε κάποια αρνητικά που βρίσκουμε στο "Too Loud To Live, Too Drunk To Die". Είναι πλέον πολύ κουραστικό το ανακάτωμα παλαιών ιδεών άλλων σχημάτων. Αυτός ο ιός έχει καταλήξει σε πανδημία ειδικά σε αυτά τα old-school tribute group αλλά παγιδεύει και τους Gehennah. Σίγουρα σε μικρότερο βαθμό, αλλά δεν πάει να υπάρχει. Στο ομώνυμο έχουμε το "Burning Leather" των Bathory, στο "Cause We’re A Street Metal Band" τους Venom και πάει λέγοντας. Ενώ έχουν βγάλει έναν ωραίο ήχο, λες και τους ακούς δίπλα σου είναι, κάπου χάνονται στην ποσότητα κομματιών που επέλεξαν να βάλουν. Κάποια τραγούδια υστερούν σε σχέση με τ’ άλλα, ενώ κάποιες φορές ακούγονται σαν βαριεστημένοι, σαν να κάνουν αγγαρεία. Έτσι, ενώ μπουκάρουν με άγριες διαθέσεις, κάπου η αγριάδα και το τσίτωμα μηδενίζεται με συνέπεια να πέφτει και ο ακροατής.

Δίχως να είναι κακό, το "Too Loud To Live, Too Drunk To Die" δεν θα μας κάνει και να ξενυχτούμε πάνω από το ηχοσύστημα με τις μπύρες αγκαλιά. Ευχάριστη η επιστροφή τους αν μη τι άλλο, αλλά μέχρι εκεί.